Η Πόντια γυναίκα –σύζυγος και μάνα– βίωσε προσφυγιά, χηρεία, ορφάνια, βιασμό, θρήνησε για το παιδί που έχασε. Υπήρξε το μεγαλύτερο θύμα και δέχθηκε το μεγαλύτερο πλήγμα.
Με τη φυγή και τις δολοφονίες των ανδρών (στην εξορία, τα τάγματα εργασίας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις άλλες μεθόδους) πίσω στις εστίες, στα σπίτια έμεναν στηρίγματα της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής οι γυναίκες, έχοντας να προστατέψουν παιδιά και ηλικιωμένους και να διατηρήσουν ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης-επιβίωσης.
Μέσα από τους βιασμούς που υπέστησαν και τις αρπαγές επιδίωκαν να τις ταπεινώσουν, να τις εξευτελίσουν και να τις ατιμάσουν. Γυναίκες εγκυμονούσες βιάζονταν και στη συνέχεια δολοφονούνταν.
Πολλές ήταν οι γυναίκες που για να γλιτώσουν την ατίμωση, έπεφταν σε γκρεμούς και ποτάμια δίνοντας τέλος στη ζωή τους.
Άλλες αναγκάζονταν να παραδώσουν στους Πόντιους αντάρτες τα βρέφη τους ώστε το κλάμα τους να μην προδώσει τους υπόλοιπους. Πόσες μάνες δεν άφησαν τα μωρά και τα μικρά παιδιά, στους ατέλειωτους δρόμους της εξορίας με τη ελπίδα να βρεθεί κάποιος για να το φροντίσει και να γλιτώσουν από βέβαιο θάνατο; Πόσες μανούλες δεν αναγκάσtηκαν να πνίξουν ή να πετάξουν σε ποτάμια βρέφη και μικρά παιδιά για τα απαλλάξουν μια ώρα αρχύτερα από το μαρτύριο της πείνας και τις κακουχίες;
Πόσες μανούλες δεν αναγκάστηκαν να αφήσουν άταφα τα νεκρά παιδιά τους, στις άκρες των δρόμων της εξορίας, τροφή στα όρνια και στα άγρια ζώα;
Οι μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν την κόλαση, παρόλο που είναι συγκλονιστικές και προκαλούν θλίψη, αποτροπιασμό και φρίκη, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε τον πόνο που βίωναν στο σώμα και την ψυχή τους οι Πόντιες γυναίκες.
Από το αρχείο του γιου του Κώστα Κωφίδη
«Όλες τις κοπέλες και τις γυναίκες που συνέλαβαν οι Tσέτεδες, τις οδήγησαν μέσα στη Μονή, τις βίασαν και τις διακόρευσαν κτηνωδώς. Μετά από επανειλημμένους βιασμούς και ενώ τα θύματα δεν ήταν σε θέση να κινηθούν, τα αποκεφάλισαν μέσα στη Μονή.
»Έσφαξαν και άντρες, αφού τους ανάγκασαν να βλέπουν την κακοποίηση των γυναικών τους…
»Μια εικοσάχρονη κοπέλα, η Κυριακή Τσιρονίδου, βιάστηκε μπροστά στους δικούς της από εννέα βδελυρούς Τούρκους Τσέτεδες, από τους οποίους ο τελευταίος την αποτέλειωσε με το ξίφος του…»
Η νύχτα στην ιερά Μονή Βαζελώνος ήταν μια από τις πιο ανατριχιαστικές σελίδες της Γενοκτονίας.
Μαρτυρία της Βαρβάρας Σαλτσίδου από το Κόλοου Έρπαα
Η Βαρβάρα Σαλτσίδου γεννήθηκε το έτος 1902 και η αφήγησή της είναι από τον Μάρτιο του 1966.
«Προς τα τέλη του 1917 νομίζω, σε κάποιο κρυψώνα στο βουνό Κοτζά Νταγ οι Τούρκοι ανακάλυψαν πολλές ομάδες κρυπτόμενων γυναικόπαιδων, άλλες τις εβίασαν, άλλες τις πήγαν εξορία όπου και χάθηκαν και άλλες τις πήγαν σαν δούλες και τις πούλησαν.
»Μια ομάδα γυναικών ήμασταν κρυμμένες μέσα σε ένα ρέμα στον ποταμό Λύκο, έτσι το λέγανε, ή Γεσίλ Ιρμάκ ή Ίρη, δεν θυμάμαι, και εκεί κρυφτήκαμε κάτω από έναν καταρράκτη που είχε πίσω σπηλιά. Είδαμε τους Τούρκους να έρχονται προς τη μεριά μας ακολουθώντας το ποτάμι και σε ύποπτα μέρη, πυροβολώντας για να δουν αν κάποιος βρίσκεται κρυμμένος σε θάμνους ή μέσα στις καλαμιές.
»Καταλάβαμε ότι το ίδιο θα γίνει και με μας αν μας ανακάλυπταν, εκεί όμως που βρισκόμασταν δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι πίσω από τον καταρράκτη θα υπήρχαν άνθρωποι.
»Αλλά είχαμε μαζί μας και μικρά παιδιά και σκεφθήκαμε, καλά όλα αυτά αν όμως κάποιο παιδί κλάψει και προδώσει την θέση μας τι θα γίνει;
»Ήμασταν περισσότερες από 100 γυναίκες και είχαμε 8-10 παιδιά, ηλικίας 2 έως 7 χρονών και αποφασίσαμε να τα πνίξουμε μη τυχόν και κλάψει κάποιο ή μιλήσει και όταν οι Τούρκοι θα ήταν κοντά μας θα ανακάλυπταν την κρυψώνα μας και θα μας συλλάμβαναν. Τότε η καθεμιά από εμάς πήρε το παιδί της άλλης και το έπνιξε, σφίγγοντας το λαιμό του και αφήνοντας το νερό του καταρράκτη να μπει μέσα στο στόμα του».
Πηγές: spnx.gr - zoiforos.gr
Τμήμα σύνταξης
Pontos-News.Gr
