Όταν ο Καζαντζίδης τραγουδούσε τα τραγούδια της ξενιτιάς, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι το 2013 θα ήταν πιο επίκαιρα από ποτέ. Στο τέλος του κειμένου μπορείτε να ακούσετε το Ψωμί της Ξενιτιάς που μοιάζει σα να γράφτηκε σήμερα.
Το μεγάλο κύμα μετανάστευσης που διέλυε τις οικογένειες στην Ελλάδα, από την δεκαετία του ’50 έως και τα τέλη του ’70, και σκόρπιζε τους Έλληνες στις πέντε ηπείρους, αναβιώνει και πάλι στη χώρα μας εν έτει 2013.
Η πλειοψηφία των μεταναστών, εκείνων των δεκαετιών, προερχόταν από την εργατική τάξη. Η διαφορά των σύγχρονων μεταναστών, με αυτούς των προηγούμενων δεκαετιών, είναι ότι σήμερα μεταναστεύουν νέοι επιστήμονες, με πτυχία και μεταπτυχιακά, που είναι αδύνατον να βρουν δουλειά στην εγχώρια αγορά. Αλλά ακόμη κι αν βρουν, δεν θα είναι ισάξια της επιστημονικής τους κατάρτισης.
Περισσότεροι από 120.000 Έλληνες επιστήμονες έχουν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν την Ελλάδα από το 2010 και να μεταναστεύσουν σε χώρες του εξωτερικού.
Οι σκηνές των δεκαετικών του '50 - '70 επαναλαμβάνονται αλλά σε σύγχρονο πλέον σκηνικό. Ο αποχαιρετισμό γίνεται στο αεροδρόμιο κι ο όχι στο λιμάνι.
Και πάλι ζευγάρια χωρίζουν όπως και τότε. Και πάλι μανάδες και πατεράδες αποχωρίζονται τα παιδιά τους. Ποιος από τους νέους θέλει να αφήσει πίσω τους αγαπημένους του και τη ζωή του στην Ελλάδα;
Η διαφορά είναι ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας βοηθάει στην επικοινωνίας τους αφού το skype και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης "φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά".
Κανένα τεχνολογικό μέσο δεν μπορεί όμως να αντικαταστήσει το συναίσθημα, το χάδι, το φιλί...
Τα παιδιά που γεννήθηκαν από την δεκαετία του ’80 και μετά, θεωρήθηκαν από τα πιο τυχερά, γιατί υποτίθεται ότι βρήκαν ένα δρόμο στρωμένο με "ροδοπέταλα" όπως τουλάχιστον όλα έδειχναν μέχρι και το 2007.
Δυστυχώς όμως, όπως αποδείχθηκε, το οικονομικό οικοδόμημα είχε χτιστεί πάνω σε σαθρό έδαφος, που κατάρρευσε καταποντίζοντας την υπερκαταναλωτική κοινωνία, η οποία αποδείχθηκε αδύναμη να στηρίξει τους νέους της.
Η "τυχερή" γενιά λοιπόν, με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά της στο χέρι, αποχαιρετά την πατρίδα κι αναζητά την τύχη της σε χώρες του εξωτερικού όπου οι γνώσεις και οι πιστοποιήσεις σπουδών αμείβονται ικανοποιητικά.
Πώς να πείσεις ένα νέο, που βρίσκεται στην πιο δημιουργική του ηλικία, να μείνει σε μια χώρα που βουλιάζει κάθε μέρα; Πώς να τον πείσεις να μείνει όταν το μόνο που μπορεί να του προσφέρει η πατρίδα αυτή τη στιγμή είναι η ανασφάλεια κι η αβεβαιότητα για το μέλλον του;
Το δίλημμα είναι:
“Mένω κι αγωνίζομαι για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη Ελλάδα ή φεύγω να φτιάξω το μέλλον μου στην ξενιτιά;”
Και το μεγάλο ερώτημα:
Άν φύγουν οι νέοι μας, ποιος θα μείνει σ’ αυτόν τον τόπo;
Μπορεί κάποιος να δώσει την απάντηση;
Ακούστε το τραγούδι που ερμηνεύει ο Στέλιος Καζαντζίδης "Το ψωμί της ξενιτιάς" σε στίχους που έγραψαν ο Παύλος Ζεμανίδης & Ευάγγελος Ατραΐδης και μουσική Γιάννη Βασιλόπουλου.
Πιο επίκαιρο από ποτέ...
Γράφει η Ζαμπετάκη Ε. για το Pontos-News.Gr
