Γιατί θα πρέπει το μέσο της μεγάλης φυγής να είναι η αυτοκτονία; Γιατί κάποιοι άνθρωποι βλέπουν μόνο αυτή τη λύση;
Μπορεί οι στατιστικές να λένε για περίπου 3.000 ανθρώπους που έδωσαν τέλος στη ζωή τους από το 2010, αλλά ο αριθμός μοιάζει να είναι πολύ μεγαλύτερος, αφού δεν περνάει σχεδόν ούτε μια μέρα που να μην ακούσουμε για κάποια αυτοκτονία.
Ένας ακύρηχτος πόλεμος στον οποίο οι αγωνιστές, πριν καν πολεμήσουν παραιτούνται με τον πιο άσχημο τρόπο.
Τα οικονομικά προβλήματα οδηγούν στην εξαθλίωση, η εξαθλίωση στην απελπισία κι απελπισία στην αυτοχειρία.
Είναι, όμως, αυτός ο τρόπος που θα αντιμετωπίσουμε την κρίση;
Το πρόβλημα δεν λύνετε με την...φυγή ενός ανθρώπου, του οποίου η οικογένεια μένει πίσω και καλείται να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα, έχοντας χάσει και τον άνθρωπό της.
Οι άνθρωποι που παίρνουν μία τέτοια απόφαση, φαίνεται ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την σκληρή πραγματικότητα, να αποπληρώσουν τα χρέη τους ή δεν αντέχουν να βλέπουν τα μαγαζιά τους να κλείνουν. Νιώθουν ότι βρίσκονται σε αδιέξοδο και ότι δεν υπάρχει καμία λύση στα οικονομικά τους προβλήματα.
Είναι, όμως, οι αληθινοί λόγοι αυτοί που έχουν σπρώξει τόσο κόσμο στην αυτοκτονία ή μήπως υπάρχουν και άλλες αιτίες, όχι και τόσο εμφανείς; Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η κατάσταση στην χώρα μας είναι πάρα πολύ δύσκολη και ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που βρίσκονται σε απόγνωση και σε μεγάλη οικονομική στενότητα. Είναι δυνατόν να αυτοκτονήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Παλαιότερα, οι Έλληνες, ζούσαν με πολύ λιγότερα από αυτά που έχουμε εμείς σήμερα, πέρασαν δύσκολες μέρες, ακόμη δυσκολότερες από τις σημερινές και πάλεψαν, αγωνίστηκαν, δεν το έβαλαν κάτω. Ζούσαν ευτυχισμένοι, παρόλες τις αντιξοότητες και μάλιστα πολλοί από αυτούς είχαν να συντηρήσουν πολυμελείς οικογένειες.
Αυτό που μας στοιχίζει περισσότερο στην εποχή μας, είναι ότι ζούσαμε μέχρι πριν από λίγα μόλις χρόνια σε μία χώρα, που είχε τα πάντα, που ο περισσότερος κόσμος είχε δουλειές και χρήματα. Η εικόνα αυτή ήταν μάλλον πλασματική, αφού τα χρήματα που υπήρχαν, ήταν από δάνεια των τραπεζών. Όταν όλο αυτό το παραμύθι τελείωσε, αντικρύσαμε την πραγματικότητα, την οποία δυσκολευόμαστε να δεχθούμε.
Στην ουσία, αυτό που συμβαίνει είναι ότι χάνουμε τον εξασφαλισμένο - μέχρι πρότινος- κόσμο μας (τα χρήματα, την άνεση, τις βόλτες) και μένουμε γυμνοί απέναντι στην πραγματικότητα. Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά αν δεν υπάρχουν αληθινές σχέσεις στη ζωή μας (φίλοι και οικογένεια) και ουσιώδη πράγματα που να μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα και γεμάτοι, ακόμη και με ελάχιστα χρήματα.
Όχι άλλες αυτοκτονίες. Φτάνει πια...
Ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος στις αυτοκτονίες. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα υλικά αγαθά δεν είναι τόσο απαραίτητα στη ζωή μας και ότι μπορούμε να ζήσουμε με πολύ λιγότερα απ' ό,τι είχαμε συνηθίσει.
Να κάνουμε αληθινές σχέσεις, να είμαστε δίπλα στους αγαπημένους μας, να καταλάβουμε ότι η παραίτηση από εναν αγώνα δεν βοηθάει πουθενά και ότι ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε παρόλες τις αντιξοότητες που ενδεχομένως συναντήσουμε.
Το ότι ζούμε σε δύσκολη εποχή ας μας κάνει πιο σοφούς και πιο δυνατούς κι ας ελπίσουμε ότι το κακό θα σταματήσει επιτέλους εδώ.
Ας μην είναι αυτός ο τραγικός επίλογος του κάθε προσωπικού δράματος...
Γράφει η Κωστελίδου Δόμνα για το Pontos-News.Gr
