Ένα καυτό δάκρυ για κάθε δένδρο που χάθηκε από ανοησία, ένας λιγμός για κάθε ανάσα μας που πήρε μαζί του. Η φωτιά στην Πάρνηθα ήταν μια από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές στην Ελλάδα.
Τα γεγονότα μέσα από μαρτυρία αναγνώστριας του Pontos-News.Gr
Απόγευμα Τετάρτης 27 Ιουνίου 2007.
Πυκνοί καπνοί είναι ορατοί στο δυτικό μέρος της Πάρνηθας. Φωτιά είχε ξεσπάσει στα Δερβενοχώρια που φαινόταν αρχικά να είναι άνευ σημασίας.
Στις 16:00 το απόγευμα επικοινωνώ με την αστυνομία και με ενημερώνουν για φωτιά που είναι σε εξέλιξη στο Σχηματάρι.
Απορώ γιατί από το σημείο που βρισκόμουν (στους πρόποδες της Πάρνηθας) ήταν αδύνατον να βλέπω καπνούς από την συγκεκριμμένη φωτιά.
Αναφέρω στον αστυνομικό ότι βλέπω πυκνούς καπνούς από το σημείο που βρίσκομαι και μου απαντά: "Δεν ξέρω τι μου λέτε, μόνο για το Σχηματάρι γνωρίζω".
Δύο ώρες αργότερα και ενώ οι άνεμοι είχαν γίνει αρκετά ισχυροί, άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια και να απορούμε για το τι ακριβώς γίνεται. Είναι δυνατόν οι "αρμόδιοι" να μην βλέπουν τι θα συμβεί; Εμείς σαν απλοί πολίτες καταλαβαίναμε ότι η φωτιά κατευθυνόταν στην Πάρνηθα. Εκείνοι;
Κανένα αεροπλάνο δεν πετούσε στην περιοχή, ποιος θα προλάβαινε το κακό; Τα πυροσβεστικά οχήματα δεν ήταν ικανά να σταματήσουν τη φωτιά γιατί η περιοχή είναι δύσβατη.
Δυστυχώς οι φόβοι μας επαληθεύτηκαν λίγες ώρες αργότερα. Λίγο πριν σκοτεινιάσει οι φλόγες είχαν φτάσει στην κορυφή του βουνού.
Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Όταν το φως της ημέρας έπεσε, το θέαμα που αντικρύσαμε έκανε το αίμα στις φλέβες μας να παγώσει. Τεράστιες φλόγες ξεπηδούσαν από ολόκληρη την κορυφογραμμή της Πάρνηθας. Καιγόταν ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος πνεύμονας της Aττικής.
Οι λάθος εκτιμήσεις των υπευθύνων για την φορά του ανέμου, η ολιγωρία του πυροσβεστικού σώματος, οι συγκυρίες (υπήρχαν πολλές φωτιές σε εξέλιξη και τα πυροσβεστικά αεροπλάνα προσπαθούσαν να σώσουν σπίτια σε άλλες περιοχές), τα "μεγάλα" συμφέροντα οδήγησαν εκείνη τη νύχτα σε μια από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές στην Ελλάδα.
Οι κάτοικοι των περιοχών που βρίσκονται στους πρόποδες της Πάρνηθας, ξενύχτησαν αγωνιώντας για την εξέλιξη της κατάστασης, που από καλή τύχη δεν επεκτάθηκε μιας και οι άνεμοι είχαν κοπάσει και υπήρχε σχεδόν άπνοια.
Η αγανάκτηση όλων ξεχείλιζε, από την θέα των πυροσβεστικών οχημάτων που ήταν παραταγμένα γύρω από το καζίνο "Mont Parnes".
Το αποτέλεσμα της καταστροφής
Η μέρα που ξημέρωσε βρήκε το βουνό να καίγεται. Κι όπως ήταν αναμενόμενο η καταστροφή ήταν μεγάλη. Η πυρκαγιά κατάστρεψε 25.000 από τα περίπου 35.000 στρέμματα δασικής έκτασης. Το ελατοδάσος κάηκε κατά τα 2/3 του και περίπου 10.500 στρ. πευκοδάσους.
Κι έμεινε στην κορυφή το καζίνο να αναδύεται σαν δαίμονας μέσα απ’ την καμένη γη.
Ευτυχώς, τα περισσότερα από τα περίπου τετρακόσια κόκκινα ελάφια της περιοχής, σώθηκαν. Επειδή όμως κάηκε μεγάλο μέρος του βιοτόπου όπου περνούσαν τους καλοκαιρινούς μήνες, μεταφέρθηκαν στην περιοχή Μόλα, τη "Μικρή Ελβετία" όπως την αποκαλούμε, που από καλή τύχη δεν την άγγιξε η φωτιά.
Το ίδιο καλοκαίρι, έγιναν αντιπλημμυρικά έργα, προκειμένου να αποτραπούν πλημμύρες από τα νερά της βροχής και να συγκρατηθεί το χώμα που υπάρχει στην περιοχή, για να μπορέσει να γίνει η αναδάσωση.
Έξι χρόνια μετά τι έχει αλλάξει στην Πάρνηθα;
Στο φυτώριο αναπτύσσονται 300.000 δενδρύλλια κεφαλληνιακής ελάτης, τα οποία στην ηλικία των 3-4 ετών θα μεταφυτευθούν στο βουνό.
Το μόνο που κατάφερε να φυτρώσει μετά από έξη χρόνια είναι χορτάρι, από τις βροχές και τα χιόνια που έπεσαν. Όμως, οι ρυθμοί αναδάσωσης είναι τόσο αργοί, που είναι αδύνατον να αποκατασταθεί πλήρως η καταστροφή.
Τα τεράστια έλατα που κατάπιε η καταστροφική φωτιά δεν θα μπορέσουν δυστυχώς να τα δουν ούτε οι επόμενες γενιές.
Ο πληθυσμός των ελαφιών έχει αυξηθεί τόσο πολύ που σήμερα ξεπερνούν τα 1.000. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αρρωσταίνουν πιο εύκολα και να υπάρχει πρόβλημα στην σίτισή τους.
Ο χειμώνας του 2011, ήταν πολύ βαρύς και η Πάρνηθα ήταν για μεγάλο διάστημα σκεπασμένη με χιόνια. Έτσι τα ελάφια αναγκάστηκαν να κατέβουν μέχρι την πόλη των Αχαρνών, για να βρουν τροφή, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να γίνουν «μεζές» κάποιων ασυνείδητων.
Γι αυτό το λόγο το δασαρχείο αποφάσισε να μεταφέρει έναν αριθμό κόκκινων ελαφιών σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπως είναι η Πίνδος, προκειμένου να τα προστατεύσει και να δημιουργηθεί και εκεί ένας νέος πληθυσμός.
Η καταστροφή ήταν εύκολη υπόθεση. Η αποκατάσταση μια χίμαιρα. Η τιμωρία των υπευθύνων...;
Ζαμπετάκη Ε.
Τμήμα σύνταξης
Pontos-News.Gr
Ακολουθούν φωτογραφίες από το μέγεθος της καταστροφής στην Πάρνηθα.
