Με τη σκέψη «ας μην κόψω εισιτήριο σε πρώτο ή δεύτερο βαγόνι, άνθρωποι είμαστε, μη γίνει και τίποτα, κανένας εκτροχιασμός δηλαδή», η Βικτώρια Ιωσηφίδου έκλεισε θέση στο τρένο Θεσσαλονίκη-Αθήνα με επιστροφή. Και για τις δύο διαδρομές έκλεισε την ίδια: «βαγόνι 3, θέση 74».
Αυτές ακριβώς τις λέξεις επέλεξε για να τιτλοφορήσει τη μαρτυρία της από εκείνο το βράδυ, εκείνη τη μοιραία νύχτα που κόστισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους: «ΒΑΓΟΝΙ 3, ΘΕΣΗ 74».
Η Βικτωρία Ιωσηφίδου από τη Θεσσαλονίκη επέζησε, θυμάται και περιγράφει: «Καθώς ετοιμάζομαι να πηδήξω από το παράθυρο για καλή μου τύχη ένας νεαρός περνάει από έξω. “Αγόρι μου, σε παρακαλώ, κράτησε με λίγο καθώς θα βγαίνω για να μην χτυπήσω!”. Πράγματι το αγόρι απλώνει τα χέρια του και με πιάνει. Είναι ο πρώτος καλός μου άγγελος».
Ευτυχώς, δεν ήταν ο μόνος:
