Η Γουμένισσα, μια μικρή κωμόπολη στη «χώρα των Παιόνων» του ομώνυμου δήμου του ν. Κιλκίς, έχει να δείξει και να προσφέρει πολλά στον επισκέπτη της. Ήταν γνωστή από την οθωμανική περίοδο για την ποιότητα του μεταξιού της, γεγονός το οποίο της έδωσε αρκετά προνόμια την εποχή εκείνη που «όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», αφού το μετάξι της χρησιμοποιούνταν για να ντυθούν τα χαρέμια των πασάδων αλλά και οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το ίδιο μετάξι επεξεργασμένο από τη «Χρυσαλίδα» το γνωστό μεταξουργείο της Γουμένισσας, έντυνε τις πρώτες αεροσυνοδούς της Ολυμπιακής Αεροπορίας την εποχή που η χώρα μας έκανε τα πρώτα δειλά βήματα για ανάπτυξη. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης είχε ζητήσει από γνωστούς γαλλικούς οίκους μόδας (Coco Channel, Pierre Cardin κ.ά.) να ράψουν τις δημιουργίες τους με γουμενισσιώτικο μετάξι.
Είναι φημισμένη για τα περίφημα κρασιά της. Το ήπιο υψόμετρο των αμπελώνων που κυμαίνεται από τα 150 έως τα 250 μέτρα, οι πολυδυναμικές ποικιλίες του ξινόμαυρου και του νεγκόσκα, η καλή εγκλιμάτιση κι άλλων ποικιλιών, ελληνικών και ξένων, το ήπιο κλίμα του καλοκαιριού που επηρεάζεται από την δροσιά του Αξιού ο οποίος μετριάζει τους καλοκαιρινούς καύσωνες, και ο Βαρδάρης ο γνωστός ψυχρός και ξηρός αέρας της περιοχής που ανανεώνει την ατμόσφαιρα, συνηγορούν για την συμπερίληψη των κρασιών της στα κορυφαία της Ελλάδας.
Αν τύχει και βρεθείς στη Γουμένισσα το Δεκαπενταύγουστο, ή τη Μεγάλη Εβδομάδα θα δεις και θα ακούσεις στους δρόμους της τα περίφημα «Χάλκινα της Γουμένισσας» και τότε ένα είναι σίγουρο: θα την ερωτευτείς και θα έρχεσαι ξανά και ξανά για να ζήσεις μαζί με τους γηγενείς την πολύ ξεχωριστή εμπειρία.
Ένας μουσικός γέννημα-θρέμμα της Γουμένισσας, ένας «χάλκινος» που στην πραγματικότητα είναι «ξύλινος» όπως μας λέει στην όμορφη συνέντευξη που έδωσε στο pontosnews.gr, είναι ο Αντώνης Ζώρας γνωστός και ως «Τσολιάς». Ας πάμε να τον γνωρίσουμε!
Από πού έλκεις την καταγωγή σου;
Η καταγωγή μου είναι από τη Γουμένισσα. Εδώ γεννήθηκε ο προπάππους μου, ο παππούς μου, ο πατέρας μου. Κι εγώ εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ πήγα σχολείο. Είμαι γέννημα-θρέμμα Γουμενισσιώτης. Λατρεύω τον τόπο μου. Τη Γουμένισσα δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Μου έχουν δοθεί πάρα πολλές ευκαιρίες για να φύγω στο εξωτερικό, όπου προφανώς θα έβγαζα περισσότερα χρήματα και θα είχαμε καλύτερες συνθήκες ζωής, αλλά συνειδητά διάλεξα αυτόν τον τόπο επειδή τον αγαπώ πολύ.
Γιατί σε λένε Τσολιά;
Γιατί ήμουν τσολιάς, υπηρέτησα στην Προεδρική Φρουρά επί προεδρίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 1991. Ήταν μεγάλη τιμή για εμένα. Για να είμαι ειλικρινής το επεδίωξα γιατί γίνεται μια προεπιλογή όταν παρουσιάζεσαι στο στράτευμα. Όταν λοιπόν παρουσιάστηκα στο στρατόπεδο «Καμπάνη» του Κιλκίς, ήρθαν από την προεδρική φρουρά για να επιλέξουν κάποια άτομα, ανάμεσα στα οποία ήμουν κι εγώ. Πρέπει να το θέλεις πολύ να γίνεις τσολιάς και φυσικά να διαθέτεις και το ανάλογο παράστημα. Έτσι λοιπόν αφού υπηρέτησα στο Σουφλί για τη βασική εκπαίδευση τοποθετήθηκα στην Προεδρική Φρουρά στην Αθήνα ενώ παράλληλα είχα πάρει και την ειδικότητα του μουσικού στο στρατό. Κλήθηκα πίσω από το στρατόπεδο «Καμπάνη» να υπηρετήσω ως μουσικός, αλλά εγώ ήμουν ήδη Εύζωνας και αυτό δεν το άλλαζα με τίποτα ό,τι και να μου προσέφεραν.
Ήταν η εποχή που θα φεύγαμε για Αμερική. Από το 1946 υπάρχει μια παράδοση σύμφωνα με την οποία η Προεδρική Φρουρά μετά από κάλεσμα της ομογένειας παρελαύνει στην 5η Λεωφόρο της Ν. Υόρκης μετά την 25η Μαρτίου. Εκείνη τη χρονιά λοιπόν συμμετείχα κι εγώ και είμαι πολύ περήφανος γι΄ αυτό. Εκτός από την παρέλαση, ως Προεδρική Φρουρά χορέψαμε κιόλας. Εγώ έπαιξα με το κλαρίνο μου για να χορέψουν οι συνάδελφοι που οι περισσότεροι ήταν και χορευτές του Λυκείου Ελληνίδων Αθήνας και χόρευαν υπέροχα, με λεβεντιά. Ήταν ανεπανάληπτες στιγμές! Τη φουστανέλα τη φορέσαμε εκείνη την ημέρα τουλάχιστον για 12 ώρες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μια άλλη φορά που θυμάμαι να έπαιξα με την Προεδρική Φρουρά και οι συνάδελφοι τσολιάδες να χόρεψαν ήταν στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα special Olympics της Ατλάντα. Ήμασταν στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, στην Πνύκα. Εκεί που χόρευαν λοιπόν οι τσολιάδες μας τον καλαματιανό, βλέπουν ανάμεσα στους επισήμους τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον μετέπειτα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου κ.ά., τον γνωστό ηθοποιό Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ.
Με μια κίνηση ο πρωτοχορευτής βάζει τον Σβαρτσενέγκερ ανάμεσα στους τσολιάδες και τον κάνει να χορεύει κι αυτός καλαματιανό!
Πες μας για την εμπειρία σου ως μέλος της Προεδρικής Φρουράς στο ταξίδι σου στις ΗΠΑ. Ποιες ήταν οι αντιδράσεις των Ελλήνων της Αμερικής;
Υπήρχε τρομερή συγκίνηση. Εμείς ως Εύζωνες δεν μπορούσαμε να τη δείξουμε. Ο τσολιάς ξέρετε πρέπει να μένει ανέκφραστος. Τα μάτια όμως βούρκωναν. Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν να έρθουν στην Ελλάδα 40-50 χρόνια κι άλλοι που τη γνώριζαν μόνο από τις διηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων τους και την είχαν εξιδανικευμένη στο μυαλό τους. Η καρδιά τους χτυπούσε ελληνικά, έκλαιγαν όταν μας έβλεπαν, και…κλαίγαμε και εμείς. Ήταν πολύ έντονα τα συναισθήματα και εκεί καταλαβαίνεις πόσο λείπει η Ελλάδα από τους Έλληνες της ομογένειας. Εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, ασχολούμαστε περισσότερο με τα κακώς κείμενα της χώρας μας. Όταν ζεις για χρόνια έξω την πονάς τη χώρα σου. Εκτιμάς το παραμικρό.
Από τότε λοιπόν το «Τσολιάς» σε συνοδεύει ως προσωνύμιο;
Ναι, γιατί είμαστε μεγάλη οικογένεια μουσικών και έχω ξάδελφο με το ίδιο ονοματεπώνυμο, γνωστό και ως «Ρίγκο», για αυτό έπρεπε να βρω κάποιο προσωνύμιο που να μ’ αρέσει και να με εκφράζει. Τι πιο ωραίο και αντιπροσωπευτικό από το «Τσολιάς». Έχω εδώ και 8 χρόνια μουσική εκπομπή στην τηλεόραση στο κανάλι Europe1, την παρουσιάζω, κάνω την επιμέλεια και παίζω κιόλας με άλλους μουσικούς. Πάει πάρα πολύ καλά, έχω πολύ καλή ανατροφοδότηση από τον κόσμο και χαίρομαι πολύ όταν μου τηλεφωνούν άνθρωποι μοναχικοί, μεγάλης ηλικίας και μου ζητούν να παίξω κάτι για να το αφιερώσουν στα παιδιά τους ή στα αγαπημένα τους πρόσωπα που είναι μακριά. Την εκπομπή την λένε «Γλεντήστε με τον Τσολιά», όνομα και πράγμα (λέει γελώντας)! Τώρα πια μεταδίδεται και από το διαδίκτυο, υπάρχει κανάλι στο youtube που μπορεί κάποιος να τη βλέπει ακόμα και αν δεν έχει πρόσβαση η περιοχή του στο συγκεκριμένο τηλεοπτικό σταθμό.
Αντώνη πες μας λίγα λόγια για τον τόπο που μεγάλωσες και σε ενέπνευσε να γίνεις αυτός που είσαι.
Η Γουμένισσα είναι υπέροχος τόπος, εκπληκτικός από άποψης φυσικής ομορφιάς αλλά χρειάζεται ανάδειξη. Δεν την έχουμε αναδείξει στο βαθμό που πρέπει. Δεν έχουμε τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις. Έχουμε νέο κόσμο, μορφωμένο, με όραμα. Έχουμε εργαλεία αναπτυξιακά, προγράμματα που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε. Για εμένα είναι εντελώς παράλογο που δεν έχουμε καθιερώσει «Γιορτή κρασιού». Είδες τι γίνεται τελευταία μέρα των «Θεοτοκείων» των εκδηλώσεων για το πανηγύρι μας, που δίνουν συναυλία τα χάλκινα; Δημιουργείται το αδιαχώρητο. Έχουν αξιοποιηθεί όπως θα έπρεπε τα «Χάλκινα της Γουμένισσας»; Κατά την γνώμη μου όχι. Για εμένα είναι απαράδεκτο που σε μια πόλη με τέτοια μουσική παράδοση δεν έχουμε ένα μουσικό σχολείο. Φανταστείτε όλη αυτή η δυναμική των μουσικών που έχει η Γουμένισσα να συνοδευτεί και με την ανάλογη μουσική παιδεία. Μας λείπει η θεωρία, η βάση. Το ταλέντο και η παράδοση θα πρέπει να συνδυάζονται με τη μουσική θεωρία. Το ΙΕΚ μας που είχε Τμήμα Τεχνικών Οινολογίας και Αμπελουργίας είναι σε αναστολή. Γιατί να μην επαναλειτουργήσει και να προστεθεί κι ένα τμήμα για την εκμάθηση παραδοσιακής μουσικής;
Πες μας για τα χάλκινα της Γουμένισσας και την ιστορία της δικής σου οικογένειας.
Είμαι τρίτης γενιάς μουσικός, ο παππούς μου έπαιζε νταούλι, ο πατέρας μου τύμπανα, εγώ διάλεξα το κλαρίνο. Προσπάθησα να μεταλαμπαδεύσω την αγάπη μου για το κλαρίνο στο γιο μου τον Χρήστο αλλά εκείνος συνέχισε την παράδοση των παππούδων του, προτίμησε τα τύμπανα και εγώ σεβάστηκα αυτή του την επιθυμία γιατί για να κάνεις κάτι καλά πρέπει να το αγαπάς, πρέπει να σε ελκύει.
Είναι δύσκολο μουσικό όργανο το κλαρίνο και γενικά τα πνευστά; Μπορούν να ασχοληθούν όλοι με αυτό;
Είναι δύσκολο και όπως είπα πριν θα πρέπει να σου αρέσει κάτι πολύ για να το υπηρετείς σωστά. Το κατάλαβα ευτυχώς νωρίς και συμβούλεψα στο γιο μου να διαλέξει αυτό που του ταιριάζει. Στο μόνο που επέμεινα ήταν να πάει στο ωδείο και να μάθει τα θεωρητικά, να μην είναι σαν τους παλιούς τους μουσικούς, να γίνει ακόμα καλύτερος.
Εσύ πως επέλεξες το κλαρίνο;
Το κλαρίνο το γνώρισα και το αγάπησα από έναν ξάδελφό μου που ήταν στην Αθήνα, πολύ καλός μουσικός, έχουμε το ίδιο ονοματεπώνυμο Αντώνης Ζώρας, με το προσωνύμιο Ρίγκο όπως σας είπα νωρίτερα. Ο πατέρας μου τον λάτρευε αυτόν τον ανιψιό του και μου αγόρασε ένα κλαρίνο όταν ήμουν 9 χρονών. Εγώ τον είχα σαν πρότυπο. Όταν μεγαλώνεις μέσα σε μουσική οικογένεια, δεν ξεφεύγεις. Με κάτι θα ασχοληθείς. Ακούς τον πατέρα σου και τους θείους σου, να παίζουν μουσική και σου γεννάται η επιθυμία να γίνεις και εσύ ένας κρίκος αυτής της αλυσίδας.
Να σου πω και κάτι Αλεξία που το λέω πρώτη φορά; Σε εμάς τους κλαρινίστες δεν αρέσει και πολύ να λένε «χάλκινα» την μπάντα που παίζουμε.
Αυτό έχει επικρατήσει επειδή τα περισσότερα όργανα τρομπέτες- τρομπόνια κτλ είναι φτιαγμένα από χαλκό. Το κλαρίνο είναι ξύλινο! Είναι ο σολίστ, δεν υφίσταται χωρίς αυτό η μπάντα. Ο αρχηγός από τα χάλκινα είναι πάντα κλαρινίστας, ποτέ δεν έγινε κάτι διαφορετικό. Για εμένα η φωνή είναι το πιο ωραίο όργανο και μετά έρχεται το κλαρίνο. Το κλαρίνο δεν παίζεται με τα χέρια μόνο, παίζεται με την ψυχή. Για να βγάλεις μια νότα συμμετέχει όλος σου ο οργανισμός: χείλη, δόντια, στομάχι, πνευμόνια, διάφραγμα, χέρια, δάχτυλα. Είναι η προέκταση του σώματός σου!
Πόσες οικογένειες είναι τα «Χάλκινα της Γουμένισσας»;
Είμαστε περίπου διακόσια άτομα. Πρέπει να υπολογίσουμε πως κάθε μπάντα έχει τουλάχιστον πέντε άτομα για να μπορέσει να παίξει. Δεν θα σταθώ στην ποιότητα της κάθε μπάντας. Σε κάθε δουλειά υπάρχουν οι πρώτοι και αυτοί που έπονται. Όλες οι μουσικές οικογένειες είναι περίπου 30-40.
Είναι αλήθεια ή αστικός μύθος αυτό που λένε ότι τα «Χάλκινα της Γουμένισσας» δημιουργήθηκαν από κάποιους αγρότες που βρήκαν θαμμένες τις τρομπέτες των Γάλλων στρατιωτών που πέρασαν από εδώ κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;
Όχι δεν αληθεύει, είναι αστικός μύθος όπως είπες. Εδώ δεν έπαιζαν χάλκινα. Έπαιζαν ζουρνάδες και νταούλια. Οι ντόπιοι μουσικοί επηρεάστηκαν από τον στρατό. Είδαν τους σαλπιγκτές, τους άρεσε ο ήχος των βιομηχανοποιημένων πνευστών και άλλαξαν τους ζουρνάδες τους με τα χάλκινα.
Ο πρώτος κλαρινίστας ήταν ο θείος μου, ο πατέρας του Ρίγκο, ο Τραϊανός Ζώρας.
Αυτός άλλαξε τη μουσική της Γουμένισσας γιατί αυτός ήταν που έφερε το κλαρίνο. Επειδή το ηχόχρωμα της περιοχής ήταν το βαλκανικό, επηρεαστήκαμε από μεγαλύτερα αστικά κέντρα όπως της Έδεσσας, της Αριδαίας και δημιουργήθηκε αυτός ο ήχος. Υπάρχουν βέβαια τοπικοί σκοποί και χοροί όμως έχουν το ίδιο ηχόχρωμα. Τώρα με τη σύμπραξη των μουσικών, παίζουμε και κοζανίτικα και φλωρινιώτικα κ.τλ. Πιστεύω πως η ειδοποιός διαφορά μας από τις άλλες μπάντες χάλκινων είναι πως εμείς οι Γουμενισσιώτες «βάζουμε πολλή ψυχή».
Κι αυτό που είδα είναι πως οι μπάντες της Γουμένισσας συνδέονται πάντα με τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Παίζετε στον επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή, παίζετε για την Παναγία τον Δεκαπενταύγουστο, για τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου. Δεν νοείται να γίνει περιφορά και να μην την συνοδεύσετε.
Βέβαια. Μάλιστα σε αυτές τις λιτανείες παίρνουν μέρος και μικρά παιδάκια που παίζουν πνευστά για να μυηθούν, να συνεχίσουν την παράδοση, να μην σταματήσει ποτέ αυτή η τιμή προς τους Αγίους. Είναι πολύ όμορφο και μοναδικό στην Ελλάδα. Όσοι έρχονται να το δούνε και να το ζήσουν θέλουν να ξαναέρθουν. Δυστυχώς δεν είναι ευρέως γνωστό αυτό που γίνεται. Δεν καταλαβαίνω αυτήν την εσωστρέφεια. Δεν υπάρχει δυναμική ανάδειξης και προβολής και αυτό σίγουρα δεν είναι καλό.
Αυτή η σύνδεση με τον Άγιο Γεώργιο από πότε υπάρχει;
Από τότε που χτίσαμε σπίτια στη γειτονιά της υπέροχης εκκλησίας μας, του Αγίου Γεωργίου. Παλιότερα ζούσαμε στη γειτονιά της Παναγίας, στα «ποντιακά» που λέμε. Όμως οι παππούδες μας αποφάσισαν να μετακινηθούν πιο κεντρικά. Μετά την Ανταλλαγή ήρθαν οι Πόντιοι πρόσφυγες από το Ακ νταγ Ματέν και έκτισαν από την αρχή τα σπίτια τους και τις ζωές τους εκεί στη γειτονιά της Παναγίας της Γουμένισσας.
Είστε από τους μουσικούς που έχουν μεγάλο ρεπερτόριο. Παίζετε όχι μόνο μακεδονίτικα αλλά και ηπειρώτικα με τρόπο που προσιδιάζει σε ηπειρώτη μουσικό αλλά και τα ξεσηκωτικά καρσλήδικα (ποντιακά) όπως το Αχπαστόν και το Τας. Τελικά η ελληνική μουσική παράδοση είναι ενιαία; Υπάρχουν κοινά στοιχεία, παράλληλοι μουσικοί δρόμοι ανάμεσα στις μουσικές των εθνοτοπικών μας κοινοτήτων;
Παίζω με το κλαρίνο μου σκοπούς πάρα πολλών παραδόσεων. Παλιά δεν γινόντουσαν μικτοί γάμοι. Οι Σαρακατσάνοι λόγου χάρη έπαιρναν μόνο Σαρακατσάνες. Αυτό ευτυχώς έχει αλλάξει, που σημαίνει πως όταν πας σε έναν γάμο πρέπει να τα παίζεις όλα και να τα παίζεις όπως τα παίζει η κάθε κοινότητα. Να παίζεις ποντιακά όπως τα παίζουν οι Πόντιοι. Δεν θα το έλεγα πως συγγενεύουν μουσικά οι παραδόσεις. Το ηχόχρωμα διαφέρει. Άλλοι ρυθμοί, άλλα μουσικά ποιοτικά στοιχεία. Το κλαρίνο δεν είναι ελληνικό όργανο, είναι ευρωπαϊκό. Το προσαρμόσαμε όμως στα ελληνικά δεδομένα. Το ποντιακό στοιχείο έχει την υπέροχη λύρα του. Τα καρσλήδικα όμως που μ΄ αρέσουν πολύ, έχουν και το κλαρίνο. Το κλαρίνο που παίζω σε ποντιακούς ρυθμούς διαφέρει από το κλαρίνο της Στερεάς Ελλάδας ή το μακεδονίτικο. Κάθε παράδοση έχει την ομορφιά της. Όλα τα είδη μουσικής έχουν το παράπονο, τον έρωτα, την αγάπη, τη νοσταλγία, έχουν συναίσθημα. Προσπαθώ να μελετώ όλα τα είδη γιατί μου αρέσουν όλα. Η μουσική δεν έχει άκρη, δεν έχει αρχή και τέλος. Πάντα την εμπλουτίζουμε και προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι. Οι Έλληνες είμαστε άνθρωποι του γλεντιού, έξω καρδιά. Δώσε μας γλέντι, δώσε μας κέφι, χαρά, αυτό θέλουμε. Είναι στο DNA του Έλληνα.
Το ρεπερτόριό μου έχει απ’ όλα, ποντιακά, νησιώτικα, κρητικά, μοραΐτικα, μακεδονίτικα, θρακιώτικα, ηπειρώτικα μέχρι και κυπριακά!
Για πολλά χρόνια διδάσκατε στους μικρούς επίδοξους κλαρινίστες, αγόρια και κορίτσια, στο Ωδείο του Δήμου. Μπορεί η μουσική μας παράδοση να μεταδοθεί πάνω στο πεντάγραμμο; Από την άλλη πλευρά η βιωματική και μόνο μετάδοση είναι αρκετή για να αναπτύξει ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με ένα παραδοσιακό όργανο, το μουσικό του ιδιόλεκτο;
Είμαι πολύ τυχερός που έφτασα στο σημείο να μπορώ να διδάξω και να μεταλαμπαδεύσω τις γνώσεις μου σε μικρά παιδιά. Είχα πολύ ταλαντούχους μαθητές, αγόρια και κορίτσια που μάθαιναν και πολύ γρήγορα. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να μπορείς να μεταδώσεις τις γνώσεις σου για τη μουσική στη νέα γενιά. Να γίνεσαι κρίκος της αλυσίδας του πολιτισμού και να μεταλαμπαδεύεις την παράδοση, να την παραδίδεις σε νέα χέρια και να έχεις τη βεβαιότητα ότι αυτά που σου έμαθαν οι μεγαλύτεροι τα πέρασες στην επόμενη γενιά και δεν θα χαθούν ποτέ. Αυτό βέβαια δεν φτάνει, είναι όμως η αρχή. Από εκεί και ύστερα πρέπει το παιδί να μελετάει, να συνδυάζει τη θεωρία με την πράξη γιατί το αποτέλεσμα είναι πολύ καλύτερο.
Εγώ είμαι αυτοδίδακτος. Εάν ακούσω ένα τραγούδι μπορώ να το παίξω αμέσως, να βρω τις νότες και τον τρόπο παιξίματος. Είναι τάλαντο από τον Θεό.
Όμως η αξία της μουσικής εκπαίδευσης είναι ανεκτίμητη. Τα παιδιά μου τα ώθησα στην εκπαίδευση. Η κόρη μου η Σοφία έχει θαυμάσια φωνή αλλά δυστυχώς δεν ασχολείται με τα μουσικά. Έχει σπουδάσει ψηφιακά μέσα και νέες τεχνολογίες στην Καστοριά στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας και έκανε την πρακτική της στην ΕΤ3. Στον γιο μου του λέω να τελειώσει τη Σχολή της Πληροφορικής που σπουδάζει στο Διεθνές Πανεπιστήμιο και να βγει στο εξωτερικό. Κάποτε το επάγγελμα του μουσικού μπορούσε να σε εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή. Δυστυχώς τώρα είναι χόμπι. Πρέπει να έχεις και άλλες δεξιότητες για να ζήσεις. Αισθάνομαι ευλογημένος και είμαι πολύ περήφανος για την οικογένειά μου. Η σύζυγος μου Αναστασία προέρχεται κι αυτή από μουσική οικογένεια, ο θείος της είναι ο γνωστός νταουλτζής Γιώργος Γευγελής που έχει συνεργαστεί με πολύ σπουδαίους Πόντιους καλλιτέχνες και ο αδερφός της ο Σωτήρης Ασαρτζής ένας από τους καλύτερους ντράμερ της Ελλάδος με σπουδαίες συνεργασίες.
Έχεις πρότυπα ως μουσικός;
Το έχω ως παράπονο που δεν πρόλαβα να τους ακούσω ζωντανά σε κάποιο πανηγύρι. Με επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό, ο Γιάννης ο Βασιλόπουλος από το Αγρίνιο, ο Μάκης ο Μπέκος, ο Βαγγέλης ο Κοκκόνης, ο Βασίλης ο Σαλέας από το Μεσολόγγι, αλλά και οι αξεπέραστοι ηπειρώτες Σταύρος Καψάλης και Πετρο-Λούκας Χαλκιάς. Απ’ αυτούς έμαθα πάρα πολλά. Έμαθα την παράδοση της Ελλάδας και τους μελετώ καθημερινά ακόμα και τώρα. Όταν ήμουν νεότερος έφτανα στο σημείο να μην διακόπτω τη μελέτη μου ούτε καν για φαγητό. Η μάνα μου με παρακαλούσε να κάνω ένα διάλειμμα για να φάω. Προσπαθούσα να ενσωματώσω στοιχεία αυτών των μεγάλων μουσικών μας στο παίξιμό μου. Ελπίζω να το πέτυχα.
Αλεξία Π. Ιωαννίδου
