Με εκτενείς αναφορές στον ελληνισμό της Μικράς Ασίας και τη συμβολή του στη διαμόρφωση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας κύλησαν οι εκδηλώσεις της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας για την εθνική ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας στη Θεσσαλονίκη.
Παρουσία του περιφερειάρχη Απόστολου Τζιτζικώστα, ο οποίος έδωσε την κεντρική ομιλία, πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη δέηση στον ιερό καθεδρικό ναό Τιμίου Προδρόμου στη Νεάπολη, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Βαρνάβα και ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο Προσφυγικού Ελληνισμού, στον αύλειο χώρο της εκκλησίας.
«Σήμερα είναι ημέρα μνήμης και περισυλλογής. Και η σκέψη μας πηγαίνει στη Σμύρνη και στο Αϊβαλί, στο Αδραμύττιο και στο Δικέλλι, στην Πέργαμο και στη Φώκαια, στους τόπους που για αιώνες αποτέλεσαν λίκνα της ελληνικής φιλοσοφίας, των επιστημών, των τεχνών με την Ιωνική Φιλοσοφική Σχολή, τον Όμηρο, τον Θαλή, τον Ηράκλειτο. Εκεί που οι Έλληνες ανέπτυξαν τον πολιτισμό, την οικονομία, την παιδεία […] Μέχρι που ήρθε η καταστροφή.
«Η μεγαλύτερη καταστροφή στην Ιστορία του ελληνικού έθνους, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, γιατί, για πρώτη φορά, ο ελληνικός κόσμος περιορίστηκε στα γεωγραφικά όρια της Ελλάδας».
»Ήρθε η καταστροφή με μία επιχείρηση πρωτοφανούς βαρβαρότητας, που συγκλόνισε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο, με τις κτηνωδίες που έλαβαν χώρα και κυρίως με τη Σφαγή της Σμύρνης […] Θυμόμαστε και τιμούμε τους Έλληνες της Μικράς Ασίας. Εκείνους που αποτέλεσαν τα αθώα θύματα της γενοκτονίας. Θυμόμαστε όμως και τους Έλληνες που γλίτωσαν από τις θηριωδίες και μετέφεραν την τεράστια και αστείρευτη ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της ελληνικής κοιτίδας της Μικράς Ασίας. Και όχι μόνο συμμετείχαν στην οικοδόμηση της σύγχρονης Ελλάδας και στη διαμόρφωση της ελληνικής πολιτιστικής ταυτότητας, αλλά αποτέλεσαν και τον κορμό για τη θεμελίωση του ομογενοποιημένου ελληνικού κράτους» σημείωσε χαρακτηριστικά.
Τέλος, τόνισε ότι το μήνυμα των εκδηλώσεων είναι πως «τα φρικτά εγκλήματα κατά ολόκληρων εθνών δεν ξεχνιούνται, δεν παραγράφονται, αλλά απαιτούν δικαίωση. Δικαίωση είναι η αναγνώριση της ιστορικής πραγματικότητας. Δικαίωση είναι η συγγνώμη».