Το τόξο αλλά και το ακόντιο των Βυζαντινών ήταν η ζάγκρα, λέξη από την οποία προέκυψε και ο ζάγκαρος, δηλαδή ο ακοντιστής.
Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια του ποντιακού ελληνισμού, για αυτή την επικίνδυνη πολεμική τέχνη συνήθως επιστρατεύονταν νέοι των κατώτερων οικονομικών τάξεων. Ως εκ τούτου, ζαγκρός (ή ζάγκαρος) επικράτησε να δηλώνει στην ποντιακή διάλεκτο τον πολύ φτωχό και κατ’ επέκταση τον αδύνατο.
