Γιώργος Ζαμπέτας: Ο άρχοντας του Αιγάλεω Σίτι και η μοναδική ιστορία της ζωής του

Ποια είναι η διαφορά του λαϊκού από το λαϊκίστικο; Μεγάλη. Ο Γιώργος Ζαμπέτας λόγου χάρη ήταν ένας αυθεντικός λαϊκός δημιουργός και άνθρωπος, που ό,τι έκανε το έκανε για τη δική του χαρά και αγαλλίαση. Απλά αυτό που έκανε είχε τεράστια απήχηση και επιρροή. Μπορούσε για παράδειγμα, το προηγούμενο βράδυ να έπαιζε στις Κάννες και το επόμενο να ήταν σε ένα κουτούκι στο αγαπημένο του Αιγάλεω ή Αιγάλεω Σίτι όπως το αποκαλούσε χαριτολογώντας. Και ήταν πάντα ο ίδιος. Είτε μιλούσε με τη Μελίνα και τον Χατζηδάκι, είτε με τον γείτονα του.

Του DNA τα γραμμένα

Με νησιώτικη καταγωγή –από την Κύθνο– γεννήθηκε στο Μεταξουργείο. Και εδώ προκύπτει το πρώτο αξιοσημείωτο. Ο πατέρας του, ήταν ο Μιχάλης Ζαμπέτας, κουρέας και μητέρα του η Μαρίκα Μωραΐτη, ανιψιά γνωστού βαρύτονου της εποχής. Από τα μικρά του, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη μουσική, αφού παράλληλα με την απασχόλησή του στο κουρείο του πατέρα του ως βοηθός, «σκάρωνε» κρυφά στο μπουζούκι τις πρώτες του μελωδίες. Οτιδήποτε στη φύση παρήγε ήχο, συνάρπαζε τον νεαρό Γιώργο Ζαμπέτα και τον βοηθούσε στις συνθέσεις του, σύμφωνα με όσα ο ίδιος αναφέρει στην αυτοβιογραφία του. Μάλιστα το 1932, σε ηλικία μόλις 7 ετών κερδίζει το πρώτο του βραβείο, ως μαθητής της Α’ δημοτικού, παίζοντας το πρώτο του τραγούδι σε σχολικό διαγωνισμό.

Και μπορεί τα χρόνια να ήταν δύσκολα και φτωχά, αλλά όταν έχεις μέσα σου, το κέφι και τη δημιουργία, όλα τα άλλα μένουν ως ντεκόρ. Και μπαίνοντας στην εφηβεία –μέσα στην κατοχή– τα ενδιαφέροντα διευρύνονται. Έτσι εκτός από τη μουσική, μπαίνουν στη ζωή του και τα κορίτσια. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη μπάντα που έφτιαξε με φίλους του, μέσα στον πόλεμο, είχε σαν απώτερο σκοπό, να κάνει καντάδες στα κορίτσια. Στη ζωή του, μπαίνει και η Ευρυδίκη μια γυναίκα μεγαλύτερη του, κατά 8 χρόνια.

Σαν θέλει η νύφη και ο γαμπρός… η πεθερά παίρνει τηλέφωνο την Αστυνομία

Ο Γιώργος Ζαμπέτας υπηρετεί τη θητεία του, στην αεροπορία. Και εκείνη την περίοδο, γνωρίζει την Αργυρώ ή Ρούλα όπως ήταν το χαϊδευτικό της. Η Αργυρώ ήταν φίλη με τις αδερφές του Ζαμπέτα καθώς μένανε στην ίδια γειτονιά. Ο Ζαμπέτας φλέρταρε την μικρή Αργυρώ έντονα, αλλά υπήρχαν δυο προβλήματα: Πρώτον, η μητέρα της δεν ήθελε η κόρη της να έχει επαφές με ανθρώπους της νύχτας. Δεύτερον, η Αργυρώ ήταν μόλις 15 χρονών. Και ένα βράδυ που εκείνη και ο Ζαμπέτας είχαν πάει σε ένα κουτούκι, συνέβη το μοιραίο. Μόλις το έμαθε η μητέρα, άστραψε και βρόντηξε. Και κατήγγειλε τον Ζαμπέτα, που πέρασε Αεροδικείο και «έφαγε» 4 μήνες πειθαρχικό. Φυσικά η συνέχεια υπήρξε η αναμενόμενη: Το ζευγάρι παντρεύτηκε και έμειναν μαζί ως το τέλος. Μάλιστα εκείνος δεν είχε πρόβλημα να λέει ότι κουμάντο στα οικονομικά, έκανε η Ρούλα. Και μάλλον σώθηκαν, γιατί ο Ζαμπέτας ήταν large στο θέμα χρημάτων.

Όταν ο Ζαμπέτας πήγε στις Κάννες

Μάιος 1960. Η Ελλάδα εκπροσωπείται στο Φεστιβάλ με το Ποτέ την Κυριακή. Και ο Σπύρος Μερκούρης σκέφτεται το προφανές: Πώς είναι δυνατόν μια ταινία που «μυρίζει» Ελλάδα να μην έχει ένα ανάλογο γλέντι. Τελευταία στιγμή –αυτό και αν είναι ελληνικό φαινόμενο– διοργανώνεται ελληνικό γλέντι με αρχηγό τον κορυφαίο. «Της πουτάνας έγινε! Δεν ματαλέγεται αυτό το γλέντι! Μ’ έχει πιάσει το πατριωτικό μου κάργα και λέω τώρα μπαγάσηδες θα σας πάρουμε τους κοντυλοφόρους κι αύριο θα γίνει της τρελής!

»Σ’ αυτά τα γαλλικά τα μαγαζιά, κοινώς να πούμε τις σάλες, το γλέντι δεν κρατάει παραπάνω από τις εντεκάμισι, δώδεκα, βία δωδεκάμισι πρέπει να ‘χουνε σφουγγαρίσει κιόλας. Στη δεξίωση τη δικιά μας είχε πάει ώρα εφτάμισι το πρωί, είχε βγει ο ήλιος και δεν είχε φύγει ούτε ένας. Και να ληφθεί υπόψη ότι από τις δωδεκάμισι έπαιζα μόνος μου, τελείως μόνος. Εν τέλει, να μην τα πολυλογώ, παίξε τραγούδα, παίξε τραγούδα, ο Τζούλι από κάτω, η Μελίνα γονατιστή, ο αδελφός της ο Σπύρος, βέβαια ο Πίπης… ο Μανώλης (σ.σ. Χατζιδάκις) είχε παρκάρει σε μία καρέκλα και σπαστά και πού έπινε κι ένα χάπι. Όπου να πούμε, κατά τις 7:30 η ώρα το πρωί απόκανα δεν μπορούσα, δεν άντεξα. Λέω, παιδιά τελειώσαμε!».

Τα παραπάνω τα έγραψε ο Γιώργος Ζαμπέτας στην αυτοβιογραφία του. Έχουν περάσει 62 χρόνια από τότε και όσοι σχετίζονται με το Φεστιβάλ, αυτό το γλέντι το έχουν σημείο αναφοράς.

«Κύριε Ζαμπέτα, τον αράπη»

Υπάρχουν δυο πτυχές του Γιώργου Ζαμπέτα. Η μία του σπουδαίου λαϊκού συνθέτη, που έγραψε σπουδαία τραγούδια. Που καθιέρωσε μεγάλους ερμηνευτές όπως ο Δημήτρης Μητροπάνος –που τον θεωρούσε δεύτερο πατέρα του– η Βίκυ Μοσχολιού αλλά και η άτυχη Μανταλένα. Η τραγουδίστρια που ανακάλυψε ο ίδιος και που χώρισαν οι δρόμοι τους, το 1974, ύστερα από ένα καυγά. Οι ατυχίες στην προσωπική της ζωή και τα προβλήματα υγείας που προέκυψαν στην πορεία, της στέρησαν τη μεγάλη καριέρα που ο Ζαμπέτας πίστευε ότι άξιζε να κάνει («έφυγε» ξαφνικά στα 41 της).

«Ο Ζαμπέτας ως συνθέτης χωράει μέσα στην πρώτη δεκάδα των μεγάλων μορφών του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού. Ως μπουζουκτσής ήταν ο καλύτερος, από την άποψη του προσωπικού ήχου, αλλά σαν σόουμαν ήταν μοναδικός. Ένας καλλιτέχνης που εάν είχε γεννηθεί στην Αμερική θα πρωταγωνιστούσε, πιθανότατα, στην παγκόσμια σκηνή!», είχε δηλώσει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος για τον συνθέτη.

Και αυτή ήταν η άλλη πλευρά του Ζαμπέτα. Ο έξω καρδιά, ο άνθρωπος που είχε περάσει από 100 περίπου ταινίες,

που κάνει τραγούδια που τα λες και σατυρικά. Δίπλα στα «1000 περιστέρια», ο «Αράπης».

Ένα τραγούδι που εάν είχε κυκλοφορήσει σήμερα θα είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης, λόγω political correctness.

https://www.youtube.com/watch?v=1WC5dBRo-_M

«Και η βροχή έπεφτε στρέιτ θρου»

Δεκαετία του ’80 αρχίζει η παρακμή του είδους αυτού, με τον Γιώργο Ζαμπέτα να αντιμετωπίζει προβλήματα στις συνεργασίες του αφού η εποχή δεν αναγνωρίζει πια τις αξίες του παρελθόντος. Δυστυχώς, ο ίδιος δεν βρίσκεται μόνο στη δύση της καριέρας, αλλά και της ζωής του.

Πολλοί μιλάνε για πλήθος τραγουδιών που βρίσκονται στα συρτάρια του και οι εταιρείες δεν ενδιαφέρονται καν να ακούσουν. Λίγο μετά το θάνατό του κυκλοφορεί μια σειρά τραγουδιών, νέων!!! Ο θάνατος πουλάει…

Στις αρχές του 1992, μπήκε στο νοσοκομείο με τη διάγνωση του καρκίνου στα οστά σε προχωρημένη κατάσταση. Άφησε την τελευταία του πνοή από καρκίνο, στο Νοσοκομείο «Σωτηρία», στις 10 Μαρτίου του 1992. Ήταν 67 ετών.

Σπύρος Δευτεραίος