Ως καλλιδρομία, αλλά και ως καλοδρομία, απαντάται στην ποντιακή διάλεκτο η ευχή για καλό κατευόδιο, καλή στράτα.
Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια του ποντιακού ελληνισμού, η καλλιδρομία δινόταν συχνά με τρόπο συγκινητικό την ώρα του αποχωρισμού σε όσους ξεκινούσαν για την ξενιτιά.
Τους συνόδευαν συγγενείς και φίλοι ως την άκρη του χωριού. Δεν ήταν ασυνήθιστο να προπέμπονται με συνοδεία λύρας και με τραγούδια σαν κι αυτό:
Ανάθεμά τον π΄ έχτιζεν
τη ξενιτίας το δρόμον,
Ρωμαίος πα αν έτονα,
νε πίστ΄ είχεν, νε νόμον.
Σαν ιαχή αντηχούσε την τελευταία στιγμή η ευχή: «Καλλιδρομίαν, καλλιδρομίαν…».
