Τάμα στον Αϊ-Γιάννη τον Βαζελώνα

Βαζελώνα, Αϊ-Γιάννε μου, μαναστήρ’ ξακουσμένον,
παρακαλώ σε, λάρωσον την κάρδια μ’ το καμμένον.

Στον Βαζελώναν έταξα για τ’ ατέν τρανόν τάμαν,
ν’ αξιούμαι, να παίρ’ ατεν και χαίρουμες εντάμαν.

Εγώ κερόπον έταξα, ρίζα μ’, ’ς σον Βαζελώναν,
ν’ αξιούμαι και παίρω σε, παντέμορφος τρυγόνα.

Στάθης Ι. Ευσταθιάδης, Τα τραγούδια του ποντιακού λαού,
εκδ. Αδελφών Κυριακίδη, ³1992, σ. 362.