Στο χωριό μου…
Λαμπρή! Ελαμπροφόρεσαν τ’ ορμάνια και τ’ ομάλια
τα χιόνια ντο ελύγανε, εγένταν μανουσάκια
τα ράχια πρασινίασαν και τα κοιλάδα ’χλόησαν
τα στράτας και τ’ αυλόπορτας εσκέπασάνε τ’ άνθια
αέρας μοσχομύριξεν κ’ αιθέρας εσκουτούλτσεν
γη κι’ ουρανόν ενέλλαξαν, Χαρά και Φως εγένταν
κι’ ούλα ’ς σην γην ντ’ ευρίουνταν, κι’ ούλ’ ’ς σην ηγήν που ζούνε
ούλια ελαμπροφόρεσαν με τ’ άνοιξης την έλαν…
Μόνον το μαύρον κι’ άχαρον, το πρώτον το χωρίο μ’
π’ έλαμπεν πάντ’ α σην χαράν και πάντα ’λαμπροφόρνεν
ούμπου το Φως είχεν πηγήν και η Χαρά φωλέαν
και την Λαμπρήν κατέβαινεν ο Ουρανόν με τ’ άστρα
ν’ εφτάει «Λαμπρήν κι Ανάστασιν» ν’ εφτάει «Χριστός Ανέστη»
’ς ση εγκλησίας την αυλήν, με τ’ ούλ’ τς εμουν εντάμαν
την ώραν ντ’ εφιλίουμες κ’ εντούναν τα καμπάνας,
…μόνον εκείνον τ’ άχαρον το μαύρον το χωρίο μ’
χωρίς οσπίτια κ’ εγκλησιάν… χωρίς καμπαναρίον
–κουμούλια πέτρας, χώματα, κιντέατα κι’ αχάντια–
χρόνια ’κ ελαμπροφόρεσεν, Φως και Χαράν ’κ εγνώρτσεν
χρόνια περμέν’ ν’ εφτάει «Λαμπρήν», ν’ ακούη «Χριστός Ανέστη»
ν’ ακούη χαράς φιλέματα, Ανάστασης καμπάνα.
Απρίλιος 1962 Φίλων Κτενίδης
