Έναν βασιλέαν έντον κακά και επόλ’τσεν το παιδίν ’κεν ’ς σο γιατρόν. Και εδήβεν το παιδίν και ’κι ηύρεν γιατρόν. Ο βασιλέαν ήκ’σεν, ’ς σην θάλασσαν απέσ’ εν’ έναν οψάριν να λαρώνη ατόν. Εστείλεν το παιδίν ’κεν να πιάν’ τ’ οψάριν και να φέρη α. Εδήβεν το παιδίν, έσυρεν το τόριν κ’ επίασεν τ’ οψάριν. Ετέρεσεν, έναν έμορφον οψάριν, και εφήκεν α. Ήκ’σεν ο βασιλέαν ατό και επονέθεν και εκόρδωξεν το παιδί ’κεν. Εδήβεν το βασιλόπυλλον ’ς έναν κόσμον και επίασεν έναν δούον κ’ εκεί εστέκουσαν. Εγόραζαν φαγεία και έτρωγαν, και τ’ άλλα επολέσκινεν τον δούλον να δί’ ατα τ’ εφτωχούς. Εδήβεν ο δούλον ’κεν επούλεσέν ατα, και το βασιλόπουλλον εκόρδωξεν τον δούλον εκείνον. Εδήβεν ’ς άλλο κόσμον, κ’ εκεί επίασεν έναν άλλον δούλον, κ’ εκείνος πα χαβού εποίν’νεν. Εκόρδωξεν κ’ εκείνον.
Όσον επάγεινεν ’ς ση στράταν, ’ς σ θάλασσας την νάκραν είδεν έναν άνθρωπον φτωχόν, και ο φτωχόν είπεν «εμέν δούλον πίασον». Και το βασιλόπουλλον επίασεν ατόν δούλον.
Εδήβαν εκάτσαν ’ς έναν οδάν, και έστειλεν τον δούλον ’ς ση ψωμί τ’ αγοράσιμον. Ήγκεν ψωμία και έφα(γ)αν. Τ’ άλλα έστειλεν τον δούλον να δι’ ’ς σοι φτωχούς. Κι ατός εδήβεν κ’ εδώκεν ατά ’ς σοι φτωχούς. Τότε το παιδίν του βασιλέα είπεν «ατάν έν’ τ’ εμόν ο δούλον». Όσον επάγειναν ’ς ση στράταν, εβραδύασεν. Επήγαν ’ς έναν χάνιν, και ’ς σο χάνιν απέσ’ ηύραν ένα κουτίν φιλιρία και επήραν ατά. Εσκόθαν εδήβαν ’ς σον βασιλέαν του τόπου, κ’ εποίκεν ατ’ς δούλους. Ο δούλον του βασιλέα είπεν τον βασιλέαν πως ο σύντροφος ’κεν βασιλόπουλλον έτον.
Ο βασιλέαν είχεν έναν κορίτζιν, και ’ς σίναν κ’ αν εδίν’ νεν α, το παιδίν εποθάνεν. Εσήγκεν ’ς ση γνώμην ’κεν δι’ το βασιλόπουλλον το κορίτσι ’κεν, και εδώκεν α. Την βραδή, που χα εκείνταν εντάμαν, εσήγκεν ατά ’ς έναν οδάν και ο δούλον τη παιδί’ εσήβεν αντάμα ’κουν. Όσον έτρωγαν και έπιναν, εξήβεν ας ση κοριτζί’ το στόμαν έναν σκορπός. Ο δούλον εντώζεν εσκότ’σεν τον σκορπόν. Όσον έτρωγαν και έπιναν, εξήβεν άλλ’ έναν. Εντώκεν ε(γ)είνο πα εσκότ’σεν. Σωστά εννέα σκορπούς εσκότ’σεν. Και ακεί σεράντ’ ημέρες εποίκαν γάμον, κ’ ας σ’ ολίγα χρόνα ύστερα εδήβαν πάλ’ ’ς σον κόσμον ’κουν. Και όσον επάγειναν ’ς ση θάλασσας την νάκραν, ο δούλον έντον οψάριν και εσήβεν απέσ’ ’ς σην θάλασσαν. Έτον εγεινο, το επίασεν και επέλεσεν.
ΠΗΓΗ: Σίμος Λιανίδης, Τα παραμύθια του ποντιακού λαού, έκδ. Επιτροπής Ποντιακών Μελετών, Αθήνα 1962.
Διατηρήθηκε η ορθογραφία και η σύνταξη του συγγραφέα.
