Είνας γαρή εφώτιζεν έναν μωρό. Αφότ’ έλεεν «αποταξάμενος» κι «αποταξάμενος», επήρεν ασ’ έναν κερί φωτίαν το μανίκ’ νατς. Ο Ποπάς είδεν ατο και λέει ατεν με ψαλμωδία:
– Το μανίκι σ’ κάεται!
Εείνε κ’ εγροίξε και εθάρρεσεν απ’ εσ’ σα γράμματα έτον και ατο και λέει:
– Το μανίκι σ’ κάεται…
Λέει ξαν’ ο ποπάς:
– Το μανίκι σ’ κάεται, και η γαρή με την σειράν ατς επαναλαμβάν’, ντο λέει ο ποπάς!
Θυμών’ ο ποπάς και λέει ατο δυνατά:
– Το μανίκι σ’ κάεται!
Και λέει ξάν’ η γαρή δυνατά:
– Το μανίκι σ’ κάεται.
Ε, κι’ αντεξε ο ποπάς και λέει ατεν:
– Σικιμέ κι αν κάεται.
Η παλαλέσα η γαρή, τιδέν κι εγροίξε, λέει ξάν’ εείνο που είπεν ο ποπάς:
– Σικιμέ κι αν κάεται.
Κλώσκεται ο ποπάς και λέει’ ατην:
– Καλά να παθάν’ τς, στά ατώρα χωρίς μανίκ’!
[Αφότ’ έλεεν = όταν έλεγε | κι’ εγροίξε = δεν κατάλαβε | εθάρρεσεν = νόμισε | σικιμέ κι αν κάεται = δεν πά’ να καίγεται | στά ατώρα = στάσου τώρα]
Παρουσίαση: Τάσος Κοντογιαννίδης