Ο Ερντογάν θέλει να γίνει αρχηγός του μουσουλμανικού κόσμου. Αυτό πιστεύει ο περισσότερος κόσμος, αλλά δεν είναι ακριβές. Ο Ερντογάν ακόμα και αν είχε κάποια στιγμή αυτό τον στόχο, τον εγκατέλειψε νωρίς. Περιορίστηκε σε κάτι λιγότερο φιλόδοξο αλλά, άμεσα, πιο χρήσιμο.
Επιδιώκει να διαδεχθεί τον Μπιν Λάντεν, να γίνει ο πολιτικός ηγέτης του τζιχαντισμού. Της ακραίας, φανατικής αλλά μαχητικής, τάσης του ισλαμισμού.
Άτυπος ηγέτης φυσικά, αλλά όχι ένας κατσαπλιάς, ληστοσυμμορίτης, ή, ίσως, αναλώσιμος πράκτορας. Ως σουλτάνος έχει μια αίγλη, έστω και αν δεν έχει κάτσει σε κανένα θρόνο ούτε φαίνεται στον ορίζοντα κάποιο στέμμα.
Οι τζιχαντιστές είχαν στρατολογηθεί στον πόλεμο των ΗΠΑ εναντίον του Άσαντ με την πεποίθηση ότι η ανατροπή του ήταν υπόθεση ολίγων εβδομάδων, άντε μηνών. Ο Άσαντ με τη βοήθεια της Ρωσίας κέρδισε, κι αυτοί έμειναν εντελώς ξεκρέμαστοι. Μη έχοντας πού την κεφαλήν κλίναι, εύκολα έγιναν πληρωμένοι μισθοφόροι ικανοί για κάθε «βρόμικη» δουλειά και μάλιστα στη φτήνια – μια-δυο χιλιάδες ευρώ το μήνα για να σκοτωθούν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Με αυτούς ο Ερντογάν μπορεί να εξυπηρετεί πολλά συμφέροντα, όπως για παράδειγμα: Να απειλεί τους Ευρωπαίους ότι θα μεταφέρει την τρομοκρατία στην αυλή τους. Να εξουδετερώνει τη φιλοαμερικανική Σαουδική Αραβία και να αμφισβητεί τον ηγετικό ρόλο της στους φανατικούς μουσουλμάνους. Να απειλεί με αποσταθεροποίηση την Αίγυπτο όπου οι « Αδελφοί Μουσουλμάνοι» έχουν αδελφικές σχέσεις με τον «σουλτάνο» και ισχυρή παρουσία στη χώρα. Να τους χρησιμοποιεί από τον πόλεμο στην Αρμενία έως διείσδυση στην Ελλάδα κτλ.
Ο Ερντογάν ξέρει άριστα ότι στον αραβικό χώρο δεν του περισσεύουν οι φίλοι, αλλά μάλλον οι αντίπαλοι.
Το πρόβλημα με τους τζιχαντιστές είναι ότι αργά ή γρήγορα μπορεί να βρεθούν, κάποιοι από αυτούς, απέναντί του όταν καταλάβουν –ή όταν πληρωθούν για να καταλάβουν– ότι η προσωπική του ζωή, του ίδιου και της οικογένειάς του, δεν συνάδει με τις διακηρύξεις του. Δηλαδή πώς ταιριάζουν οι τσάντες Λουί Βιτόν, των δεκάδων χιλιάδων ευρώ, της πάντα σεμνοπρεπούς συζύγου του σουλτάνου με τον επιδεικτικά προβαλλόμενο θρησκευτικό ζήλο του ζεύγους;
Η διαφθορά δεν είναι άγνωστη ούτε στη χριστιανική Δύση ούτε στη μουσουλμανική Ανατολή. Είναι μάλιστα αποδεκτή αν δεν πιαστείς με τη γίδα στον ώμο. Αν ο λαός σου δεν κινδυνεύει από πείνα και αν εσύ, με τη γνωστή υπεροψία του χορτάτου, δεν συμβουλεύεις στον πεινασμένο οπαδό σου που δεν έχει να φάει να πιεί λίγο τσάι για να γεμίσει το άδειο στομάχι του. Διαφθορά και υπεροψία έχουν οδηγήσει πολλούς ηγέτες στην κρεμάλα, όταν ο λαός δεν έχει παντεσπάνι και ίσως ούτε καν τσάι.
Τον Ερντογάν τον είπαν σουλτάνο και το πίστεψε πριν γίνει η ενθρόνιση. Πριν πραγματοποιήσει έστω έναν από τους στόχους του. Πριν, έστω, ο πιο διστακτικός, ο πιο φοβισμένος, ο πιο ευεπίφορος να υποκύψει και να προσαρμοστεί στις απειλές του, πριν δηλαδή η Αθήνα βάλει μια υπογραφή που θα πιστοποιεί με τη βούλα ότι ιδού οι Οθωμανοί Τούρκοι ξανάρχονται, και ψάξε να βρεις Κολοκοτρώνη.
Απόστολος Αποστολόπουλος
