Ένας από τους στενούς συνεργάτες και προσωπικούς φίλους του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ο ομότιμος καθηγητής Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ Ευστράτιος Ζεγκίνης, που είχε τιμηθεί με το οφφίκιο του Άρχοντος Μαϊστόρου, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών.
Το τελευταίο διάστημα, ο ομότιμος καθηγητής που καταγόταν από την Ίμβρο όπως και ο Πατριάρχης, νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του Αγγελική, τα τρία παιδιά και τους συγγενείς τους.
Η κηδεία του έγινε στο Κοιμητήριο της Αναστάσεως του Κυρίου, στη Θέρμη Θεσσαλονίκης.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του εξέφρασε με ανακοίνωσή της, η Αδελφότητα Οφφικιαλίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου Πατριαρχείου «Παναγία η Παμμακάριστος». Η Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών εξέδωσε ψήφισμα για το θάνατο του αείμνηστου καθηγητή προκειμένου να εκφράσει τα συλλυπητήριά της στην οικογένειά του αλλά και για να ενημερώσει τα μέλη της για την πρωτοβουλία να τον τιμήσει προσφέροντας χρήματα υπέρ του Προγράμματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης της ΟΙΟΜΚΩ.
Ποιος ήταν
Ο Ευστράτιος Χ. Ζεγκίνης καταγόταν από το χωριό Ευλάμπιο της Ίμβρο. Γεννήθηκε εκεί το 1938 και εκεί τελείωσε το τουρκικό Δημοτικό Σχολείο και στη συνέχεια το Ελληνικό Μειονοτικό Γυμνάσιο. Λύκειο πήγε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης στην Κωνσταντινούπολη.
Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο (Ιούνιος 1961) εγγράφηκε στο Θεολογικό Τμήμα της ίδιας Σχολής όπου παρακολούθησε τον τετραετή κύκλο των Θεολογικών μαθημάτων και της τουρκικής γλώσσας και Φιλολογίας.
Τον Ιούνιο του 1965 αποφοίτησε από τη σχολή αυτή και στη συνέχεια ως υπότροφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στον Ινστιτούτο των Ανατολικών Σπουδών της Ρώμης. Εκεί μεταξύ άλλων μαθημάτων διδάχτηκε την ιστορία, τη γραμματολογία, τον ισλαμικό μυστικισμό και πολιτισμό των λαών της Μέσης Ανατολής. Στη Ρώμη επίσης παρακολούθησε τα μαθήματα δυο άλλων σχολών, της Σχολής της Βιβλιοθηκονομίας του Βατικανού και της Σχολής της Αρχειονομίας – Παλαιογραφίας επίσης του Βατικανού.
Το 1968 πήγε στην Οξφόρδη όπου επί ένα έτος παρακολούθησε στο εκεί Πανεπιστήμιο μαθήματα ιστορίας των θρησκειών.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, αρχικά εργάστηκε ως καθηγητής Μέσης Εκπαιδεύσεως και στη συνέχεια στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών και στο Ίδρυμα Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου στη Θεσσαλονίκη.
Παράλληλα με την επιστημονική του δραστηριότητα στα Ιδρύματα αυτά, από το έτος 1969 και επί μια δεκαετία δίδαξε ως έκτακτος καθηγητής στην Ειδική Παιδαγωγική Ακαδημία της Θεσσαλονίκης την τουρκική γλώσσα και φιλολογία στους ημεδαπούς μουσουλμάνους σπουδαστές της Δυτικής Θράκης. Το 1979 κατέλαβε και οργανικά τη θέση του τουρκολόγου καθηγητή στη σχολή αυτή, θέση την οποία διατήρησε μέχρι τον Νοέμβριο του 1993.
Το 1986 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με το βαθμό «άριστα», αφού εκπόνησε διατριβή με θέμα «Ο Μπεκτασισμός στη Δυτική Θράκη. Συμβολή στην ιστορία της διαδόσεως του μουσουλμανισμού στον Ελλαδικό χώρο».
Τον Νοέμβριο του 1993 εκλέχτηκε Αναπληρωτής Καθηγητής στην Παιδαγωγική Σχολή της Φλώρινας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με γνωστικό αντικείμενο: Ιστορία και Πολιτισμό του Ισλάμ στο Βαλκανικό χώρο. Τον Απρίλιο του 2002 έγινε Πρωτοβάθμιος Καθηγητής και τον Ιανουάριο του 2003 Καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με το ίδιο γνωστικό αντικείμενο. Περάτωσε την ενεργό υπηρεσία στο Α.Π.Θ. το 2005. Φέρει τον τίτλο του Ομότιμου καθηγητή και το οφφίκιο του Άρχοντος Μαΐστορος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Έλαβε μέρος σε πολλά Πανελλήνια και Διεθνή Συνέδρια καθώς και σε ερευνητικά προγράμματα. Είναι μέλος πολλών επιστημονικών Σωματείων και Ιδρυμάτων και έχει γράψει σημαντικό αριθμό προτότυπων μελετών με θεματολόγιο που αφορά την ιστορική, κοινωνική, θρησκευτική και πολιτισμική κατάσταση των μουσουλμάνων της, Δυτικής Θράκης και των Βαλκανίων γενικότερα, τον ισλαμικό μυστικισμό και τα δερβισικά τάγματα, τις χριστιανο-ισλαμικές σχέσεις κ.ά.