Βρισκόμαστε στη δίνη μεγάλων και ισχυρών διεθνών ανακατατάξεων και η χώρα μας είναι πλέον στην πρώτη γραμμή. Η διακομματική θεωρία ότι η Ελλάδα είναι όαση ειρήνης σε μια ταραγμένη γειτονιά ενός σεισμογενούς κόσμου είναι παραπλανητική και ψευδής. Είναι λάθος.
Είχαμε ηρεμία όχι επειδή την επιβάλλαμε και μπορούμε να την υπερασπιστούμε αλλά γιατί οι ισχυροί παίκτες δεν είχαν ασχοληθεί μαζί μας. Τώρα, όμως, ασχολούνται. Και δεν είναι για το καλό μας. Ποτέ δεν ήταν.
Το δεύτερο λάθος, μεγαλύτερο από το πρώτο, είναι η συνεχής υποτίμηση της Τουρκίας, οι φρούδες ελπίδες ότι ο θεός (της Ελλάδας) θα μας σώσει, αλλά αν αυτός καθυστερήσει θα επέμβουν οι Αμερικάνοι και σε παραλλαγή (περί θεού) ότι ο Ερντογάν είναι άρρωστος του θανατά, ή ότι (τρίτη παραλλαγή) η Τουρκία είναι στα πρόθυρα χρεωκοπίας κτλ., κτλ. Το κοινό σημείο όλων αυτών είναι ότι εμείς δεν χρειάζεται να κουνήσουμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι. Κάποιος άλλος θα μας σώσει. Καλλιεργούμε αυταπάτες αντί να φροντίζουμε την παιδεία, την παραγωγή και την άμυνα της χώρας. Αυτό το τρίπτυχο συγκροτεί μια κυρίαρχη χώρα. Η αδιαφορία και η εγκατάλειψη αυτών των τριών αξόνων αποκαλύπτουν ένα προτεκτοράτο. Ο λαός αποχαυνωμένος ενώ οι ιθύνοντες πωλούν τοις μετρητοίς ή με δόσεις τη χώρα και σαν καλοί πλασιέ βρίσκουν τρόπους να το πλασάρουν στον κοσμάκη.
Αντιμετωπίζουμε, «λαός και Κολωνάκι», την πραγματικότητα με τη νοοτροπία του φοβισμένου χωριάτη που αδυνατεί να παρακολουθήσει τις αλλαγές στον κόσμο και έχει την αυταπάτη ότι αν κλειστεί στην καλύβα του θα γλιτώσει από τους λύκους και τις αρκούδες.
Μερικοί σκέπτονται ότι αν μας αρπάξουν μερικά πρόβατα και αν μικρύνει η μάντρα δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Πολλοί διαισθάνονται τους κινδύνους αλλά χωρίς ηγεσία ούτε σοβαρή αξιολόγηση μπορούν να κάνουν ούτε στρατηγική να διαμορφώσουν για να αντιμετωπισθούν οι κίνδυνοι. Ο κόσμος ξεσπάει, ξεχνάει, παλινδρομεί. Οργίστηκε για τις Πρέσπες αλλά το μισοξέχασε στις εκλογές, πείσμωσε στον Έβρο, στέκει αμήχανα απέναντι στην τουρκική εισβολή σε ελληνικό έδαφος στην κοίτη του ποταμού, ανέχεται τον Δένδια και όσους προσέτρεξαν να τον σώσουν από τις ασυναρτησίες του. Οι αλλοπρόσαλλες δηλώσεις του ΥΠΕΞ Δένδια υποδηλώνουν ότι δεν υπάρχει κεκτημένη σταθερή γραμμή αντίστασης στην Τουρκία αλλά ότι ο φόβος για τις αντιδράσεις του κόσμου συγκρατεί τις ισχυρές ροπές υποχωρήσεων στις απαιτήσεις της. Οι Πρέσπες σφράγισαν την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό έγινε μάθημα. Αλλά μερικοί θέλουν να το ξεχάσουν όπως ξεχνάμε ένα εφιάλτη.
Η Τουρκία θεώρησε, αν θυμάστε, εισβολή το ότι δυο Έλληνες ένστολοι έκαναν μερικά βήματα, από λάθος, στο τουρκικό έδαφος και χρειάστηκε χρόνος, κόπος και προσβολές για να επιστρέψουν στην πατρίδα μας. Τυπικά ήταν εισβολή αλλά δεν έγινε αφορμή βίαιης τουρκικής απάντησης επειδή δεν υπήρχε τέτοιος προγραμματισμός. Η θεωρία ότι ένα ατύχημα μπορεί να οδηγήσει σε γενικευμένη σύρραξη είναι ψευδής. Αν δεν υπάρχει εξαρχής πρόθεση παρεμβαίνουν οι κατάλληλοι μηχανισμοί και σβήνουν τις σπίθες πριν γίνουν πυρκαγιά.
Τώρα, κρίσιμο ερώτημα παραμένει γιατί έγιναν τα διαβήματα στον ΟΗΕ αν, όπως υποστηρίζει η επίσημη θέση, δεν υπήρξε παραβίαση των συνόρων μας. Και το δεύτερο ερώτημα είναι αν και πότε θα ολοκληρωθεί ο φράχτης που άρχισε η κατασκευή του στην ελληνική πλευρά. Ώστε να μη μας βρει το καλοκαίρι με την ξερή κοίτη πεδίο ελεύθερης διάβασης.
Ο ΥΠΕΞ και η διπλωματική υπηρεσία ευθύνονται επειδή πιάστηκαν στον ύπνο.
Το χειρότερο είναι ότι μετά από τόσα χρόνια ούτε το ΥΠΕΞ, ούτε το υπουργείο Άμυνας ή οι άλλες αρμόδιες Υπηρεσίες έχουν σχεδιάσει άμεση και συντονισμένη αντίδραση σε πιθανές, αναμενόμενες και επαναλαμβανόμενες, προβοκάτσιες του γείτονα. Αποδίδουμε στη μεγαλομανία ενός ατόμου, του Ερντογάν, τις τουρκικές επεκτατικές φιλοδοξίες. Είναι λάθος, είναι ψέμα, είναι παραπλάνηση.
Πρώτον ο Ερντογάν δεν είναι εξαίρεση ως προς τον μεγαλοϊδεατισμό των Τούρκων. Τριάντα χρόνια πριν, τη δεκαετία του ‘90, ο πρόεδρος της Τουρκίας Οζάλ μιλούσε για τουρκικά σύνορα ως τη Βιέννη και την Κίνα. Δεύτερον την εισβολή στην Κύπρο δεν την έκανε ο Ερντογάν. Τρίτον ο Τούρκος ηγέτης έχει πίσω του μια μερίδα (μόνο) της ανερχόμενης αστικής τάξης, όπως τότε ο Βενιζέλος. Οι μουσουλμάνοι οπαδοί του Ερντογάν ανέχονται τους κοσμικούς κεμαλιστές έως ότου κερδίσουν, όπως ελπίζουν, όσα διεκδικούν. Το γεγονός της εσωτερικής διαίρεσης δεν είναι εμπόδιο ούτε για την οικονομία ούτε στην τουρκική επεκτατική πολιτική. Όπως δεν εμπόδισε τον Βενιζέλο να κάνει την εκστρατεία στη Σμύρνη παρά το ότι τόσο το ΚΚΕ όσο και η Δεξιά (Οίκαδε, έλεγε ο Γ. Βλάχος της Καθημερινής εκφράζοντας την αντιβενιζελική/φιλοβασιλική πλευρά) ήταν αντίθετοι, όπως και ο Μεταξάς, για στρατιωτικούς λόγους. Και η ήττα δεν ήταν αποτέλεσμα των εσωτερικών διαφωνιών αλλά αλλαγών στον διεθνή περίγυρο. Τέλος στη Δύση παριστάνουν τον αδιάφορο για τις σχέσεις Ερντογάν/τζιχαντιστών επειδή, ως γνωστόν, είθισται οι Δυτικοί να γλείφουν τον σουλτάνο ακόμα και όταν είναι απομίμηση ένδοξων προγόνων.
Απ. Αποστολόπουλος
