Πατρίδα μου, εσύ με κράτησες σφιχτά στην αγκαλιά σου

Δεκέμβριο του 2018, πέντε μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, μαθαίνω ότι λύεται η σύμβαση εργασίας μου μονομερώς από την πλευρά της εταιρείας. Παγωμάρα. Δεύτερη συνεχόμενη φορά που θα έκανα Χριστούγεννα άνεργος. Έναν χρόνο πριν, σε διαφορετική εταιρεία, δέκα μέρες πριν από τις γιορτές αυτή την φορά, το ίδιο συναίσθημα. Παγωμάρα. Λες και κάποιος μου έκανε το ίδιο κακόγουστο αστείο δύο φορές. Δυστυχώς ήταν γεγονός. Τρείς μήνες σε αναζήτηση εργασίας δίχως κανένα σημάδι. Δεν μπορούσα να χάσω άλλο χρόνο. Άλλωστε το μεγαλύτερο ποσοστό της παρέας μου, των συμφοιτητών μου και γενικότερα του κύκλου μου είχαν εγκαταλείψει απελπισμένοι τον τόπο εδώ και χρόνια για μια καλύτερη τύχη, αλλά κυρίως για μία δικαιότερη αντιμετώπιση. Όλοι τους αξιόλογοι άνθρωποι, με διακρίσεις και γνώσεις ο καθένας στον τομέα του.

Εγώ ήθελα να το παλέψω λίγο ακόμα.

Δεν γνωρίζω αν είναι ο σωστός ή ο λάθος δρόμος, ένας νέος άνθρωπος γεμάτος όνειρα και ενέργεια λίγα χρόνια μετά την εκπλήρωση των σπουδών του και έχοντας προσπαθήσει πολύ στο εργασιακό κομμάτι να διαλέγει το δρόμο του εξωτερικού. Αν μείνει στον τόπο του όμως κινδυνεύει να γίνει γραφικός από τις καταστάσεις που ζει καθημερινά χάνοντας σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και την αξιοπρέπειά του. Σκέψεις που με βασανίζουν όλη μέρα κάθε μέρα, όσο προσπαθώ να ξανασηκωθώ. Ο χρόνος περνάει. Ο θυμός μέρα με τη μέρα γιγαντώνεται και η απογοήτευση που νιώθω γι’ αυτό το σαθρό σύστημα που τάισε χιλιάδες πολιτικάντηδες-επαγγελματίες έχοντας ως αυτοσκοπό να διαλύσουν όλα τα θεμέλια, όλα τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μου, εκμεταλλευόμενοι εκ του ασφαλούς τους αγώνες, τις αυτοθυσίες και το αίμα που έχυσαν οι πρόγονοί μου για να είμαστε εμείς στη ζεστασιά μας χαρούμενοι, ξέγνοιαστοι, ευτυχισμένοι και ελεύθεροι.

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Ένα τηλέφωνο από Ηνωμένο Βασίλειο πάει να ξεμπερδέψει την μπερδεμένη κατάσταση. Σε μερικές μέρες όλο το πλάνο έτοιμο. Ενθουσιασμένοι οι άνθρωποι, μου μετέφεραν λίγες μέρες μετά την ικανοποίησή τους για τις δεξιότητες από τη συνέντευξη που είχα περάσει, για το βιογραφικό μου, τις επιστημονικές μου εργασίες, καθώς δοκίμαζα τις δυνάμεις μου αναγνωριστικά. Ετοιμαζόμουν κι εγώ να γίνω ένα ακόμα χρήσιμο εργαλείο, όχι όμως για τη χώρα μου. Με έκαναν να καταλάβω ότι εκεί θα είμαι σημαντικός, παραγωγικός, και –το σπουδαιότερο– τα επόμενα Χριστούγεννα δεν θα ήμουν άνεργος.

Ακόμα ένα ελληνόπουλο θα άφηνε την πατρίδα του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Όλα κανονισμένα, όλα στη θέση τους για το μεγάλο βήμα. Ο θυμός, η πίκρα και η απογοήτευση συνεχίζουν να κατακλύζουν τα συναισθήματά μου, καθώς προσπαθούσα από κάπου να πιαστώ, και ξαφνικά… κλείνω τα μάτια μου. Σκοτάδι, απόλυτο σκοτάδι. Και τότε…

Πατρίδα μου δεν είστε εσείς. Πατρίδα μου είναι η όμορφη οικογένειά μου που παρά τις δυσκολίες έμεινε ενωμένη και αγαπημένη. Πατρίδα μου είναι η γιαγιά μου που κάθε βράδυ αφού σβήσει το καντηλάκι της προσεύχεται για να είμαστε δυνατοί. Πατρίδα μου είναι οι φιλόξενοι και χαμογελαστοί άνθρωποι σε όλη την επικράτεια που κράτησαν και κρατάνε γερά κάτω από τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν, μεγαλώνοντας τις οικογένειές τους με κάθε κόστος.

Πατρίδα μου είναι οι χιλιάδες γιατροί, νοσηλευτές και γενικότερα όλο το ιατρικό προσωπικό που παλεύουν σε ένα άνισο αγώνα με υπερωρίες να κρατήσουν στις πλάτες τους αυτό που ονομάζεται ελληνικό σύστημα υγείας και πρόνοιας.

Πατρίδα μου είναι τα εκατομμύρια που διαδήλωσαν για την προδοσία που διαπράχτηκε για τη Μακεδονία μας.

Πατρίδα μου είναι οι πυροσβέστες που δεν σκέφτονται δευτερόλεπτο τη ζωή τους για να σώσουν τον συνάνθρωπό τους. Πατρίδα μου είναι το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων που όσο και να τις απαξίωσαν και να τις εγκατέλειψαν, αυτές κράτησαν υψηλό το ηθικό τους την ώρα που εμείς διασκεδάζουμε ή κοιμόμαστε βαθιά, αυτοί με αυτοθυσία σε στεριά, θάλασσα και αέρα δεν παραχωρούν χιλιοστό γης. «Τιμή σε εκείνους, όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες».

Πατρίδα μου είναι ο Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο Παναγιώτης Βλαχάκος και ο Έκτωρ Γιαλοψός που «έπεσαν» για τη σημαία στα ελληνικότατα Ίμια, όπως και ο σμηναγός Κώστας Ηλιάκης που «έπεσε» στο καθήκον του να αναχαιτίσει τον Τούρκο πιλότο. Αθάνατοι. Αιωνία η μνήμη.

Πατρίδα μου είναι οι υπερήφανοι νησιώτες μας που είναι η ψυχή της Ελλάδας και χωρίς αυτούς θα παύαμε να αναπνέουμε. Πατρίδα μου είναι τα Ίμια, τα Λέβιθα, το Αγαθονήσι, η Κίναρος, οι Φούρνοι, το Φαρμακονήσι, η Καλόλιμνος, οι Οινούσσες, οι Αρκιοί, η Ψέριμος, το Καστελόριζο, η Στρογγυλή, η Ρω. «Μέγα το της θαλάσσης κράτος». Πατρίδα μου είναι η κυρά της Ρω, η αείμνηστη Δέσποινα Αχλαδιώτη που επί 40 χρόνια παρά τις κακουχίες του βράχου επέλεξε να πεθάνει εκεί ώστε μέρα να μην υπάρξει χωρίς να υψώσει την σημαία.

Πατρίδα μου είναι η σύγχρονη κυρά της Ρω που μένει στην Κίναρο, Ειρήνη Κατσοτούρχη. Πατρίδα μου είναι ο μαθητής και η δασκάλα του στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο των Αρκιών. Πατρίδα μου είναι τα αδέρφια μας που ζούνε στην όμορφη αλλά και μαρτυρική Κύπρο που κοιτάνε απέναντι στον Πενταδάχτυλο, λησμονούν και βουρκώνουν. Πατρίδα μου είναι τα «13 περιστέρια» που είναι ζωντανοί-νεκροί, αιχμάλωτοι-αγνοούμενοι.

Πατρίδα μου είναι οι ιεραπόστολοι που μοιράζουν την αγάπη τους σε εκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένες και ταλαιπωρημένες παιδικές ψυχές σε χώρες της Αφρικής όπως το Καμερούν, η Ρουάντα, η Ουγκάντα, το Μπουρούντι. Να σας έχει ο Θεός καλά.

Πατρίδα μου είναι οι επιστήμονες, οι γεωπολιτικοί και γεωστρατηγικοί αναλυτές που καθημερινά δίνουν τον δικό τους αγώνα σε ραδιόφωνα και εκπομπές, όπως και στις δεκάδες ομιλίες όπου παρευρίσκονται για να λένε στον κόσμο αυτά που οφείλει να πει το κράτος αλλά φοβάται ή δεν θέλει. Πατρίδα μου είναι η ένδοξη ιστορία των προγόνων μας που έδωσαν χιλιάδες μάχες ώστε να έχουμε υπόσταση ως έθνος. Πατρίδα μου είναι οι πρόσφυγες-κυνηγημένοι που ήρθανε από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία και ξαναχτίσανε τη ζωή τους από το μηδέν, μεταφέροντας τον απαράμιλλο πλούτο τους που δεν είναι παρά μόνο ο θαυμάσιος πολιτισμός τους. Πατρίδα μου είναι οι Βορειοηπειρώτες που παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν χωρίς καμία στήριξη από τη πολιτεία, αυτοί φωνάζουν υπερήφανα για την ελληνική γη τους.

Πατρίδα μου είναι όλοι οι χορευτικοί σύλλογοι από τη Μικρά Ασία, την Ήπειρο, τα νησιά μας, τη Θράκη, την Κρήτη και τον Πόντο, που μέσα από το τραγούδι και το χορό κρατάνε τις μνήμες μας ζωντανές. Πατρίδα μου είναι τα όμορφα χωριά της Θράκης που πρέπει να δώσουμε όλη μας την αγάπη και την στήριξη ώστε να συνεχίσουν να παραμένουν όμορφα. Πατρίδα μου είναι ο απανταχού ελληνισμός σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης που σε νοσταλγεί αλλά ποτέ δεν σε ξεχνάει.

Πώς να σε αφήσω πατρίδα μου όμορφη. Είμαι κομμάτι σου κι εγώ όπως όλοι μας, είτε είμαστε μακριά σου είτε κοντά σου, μα πάντα στη μεγάλη σου αγκαλιά. Όσο έχεις εμάς μην φοβάσαι κανέναν. Όσο και να φυσήξουν, η φλόγα δεν πρόκειται να σβήσει. Εσύ πατρίδα μου με κράτησες σφιχτά στην αγκαλιά σου. Σ’ ευχαριστώ για όλα Πατρίδα μου.

Π.Μ.