Αιωνία η μνήμη;

Πρώτα-πρώτα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω καμία πρόθεση να ασχοληθώ με τα οργανωτικά του ποντιακού χώρου. Η μικρή μου συμμετοχή –πριν από μερικά χρόνια– ήταν τραυματική, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν πρόκειται να το ξανακάνω… Ήθελα να κάνω έναν απολογισμό για τη χρονιά-ορόσημο που φεύγει, το 2019, και ήταν τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

Πίστευα ότι η χρονιά αυτή είναι μια ιστορική ευκαιρία για να επικοινωνήσουμε τον πόνο μας.

Να μάθουν την ιστορία των παππούδων μας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στα πέρατα της Γης. Μέσα από κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικά έργα, ντοκιμαντέρ. Μέσα από διαγωνισμούς ζωγραφικής, ποίησης, διηγήματος, εκθέσεων ιδεών στα σχολεία, με όλες τις μορφές τέχνης. Μέσα από διεθνή συνέδρια πολιτικά, διπλωματικά, επιστημονικά, πολιτιστικά. Με τη συνδρομή της ελληνικής πολιτείας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των ευρωπαϊκών θεσμών και της ομογένειας να ξεκινούσαμε από την 1/1/2019 από τον Έβρο και να καταλήγαμε στις 31/12/2019 στο Καστελόριζο. Παράλληλα να επιστρατεύαμε τους ομογενείς και να διοργανώναμε αντίστοιχες εκδηλώσεις από τη Μελβούρνη έως το Τορόντο και από το Σικάγο έως τη Μόσχα.

Είμαι αιθεροβάμων; Ακόμη και σήμερα πιστεύω ακράδαντα ότι όλα αυτά μπορούσαν να γίνουν υπό μία προϋπόθεση. Όσοι βιαστούν να ρίξουν το λίθο, τους προκαλώ να μπουν στο διαδίκτυο και να παρακολουθήσουν τις αντίστοιχες εκδηλώσεις που διοργάνωσαν οι Αρμένιοι στα 100χρονα από τη δική τους Γενοκτονία. Δείτε πόσοι πρωθυπουργοί κρατών συμμετείχαν στις επίσημες εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν από την επίσημη πολιτεία. Δείτε τον Έλληνα πρωθυπουργό που ήταν παρών. Δείτε το εθνικό μνημείο της Γενοκτονίας που στήθηκε στην πρωτεύουσα της Αρμενίας, στο Ερεβάν. Στην Ελλάδα άραγε γιατί δεν έγινε ούτε μία εκδήλωση από την επίσημη ελληνική πολιτεία; Γιατί δεν υπάρχει εθνικό μνημείο για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου; Γιατί δεν αναφέρεται η ιστορία μας στα σχολικά βιβλία; Γιατί φτάσαμε στο σημείο Έλληνες να αμφισβητούν τη Γενοκτονία; Γιατί;

Βλέποντας ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι με τον λεγόμενο οργανωμένο ποντιακό χώρο, προσπάθησα να βγάλω παραέξω την ιστορία μας με το ντοκιμαντέρ για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου Η μπάντα. Έβαλα στόχο να γίνουν 100 εκδηλώσεις-προβολές για τα 100χρονα από τη Γενοκτονία.

Το 2019 τελειώνει και ήδη πραγματοποίησα 102 εκδηλώσεις-προβολές, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο.

Κανονικά θα έπρεπε να είμαι πολύ χαρούμενος που τα κατάφερα, αλλά βαθιά μέσα μου κρύβεται ένα παράπονο. Το 2019 είδα κι άλλες προσπάθειες από αρκετούς συλλόγους με εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία, με θεατρικά έργα, με διαλέξεις και χάρηκα. Είδα όμως και συλλόγους που έκαναν μόνο χορευτικές εκδηλώσεις και καμία αναφορά στο θέμα της Γενοκτονίας. Μάλιστα κάποιοι οργάνωσαν τριήμερες ή πενθήμερες χορευτικές εκδηλώσεις!

Από τις 102 προβολές που έκανα, μόνο οι 61 ήταν από ποντιακούς συλλόγους. Οι υπόλοιποι που με κάλεσαν ήταν ενορίες, δήμοι, κοινότητες και διάφορα σωματεία και πολιτιστικοί σύλλογοι. Αν αναλογιστούμε ότι σήμερα έχουμε πάνω από 600 ποντιακούς συλλόγους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μόνο το 10% ενδιαφέρθηκε να προβληθεί το ντοκιμαντέρ Η μπάντα. Κατά τα άλλα θέλουμε να αναγνωριστεί διεθνώς η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου…

Αναρωτιέμαι πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο όταν αυτοί που διοικούν τους συλλόγους δεν ενδιαφέρονται ούτε καν τα μέλη τους να ενημερώσουν. Για να είμαι όμως δίκαιος πρέπει να υπογραμμίσω το ιδιαίτερο ενδιαφέρον ορισμένων συλλόγων. Δεν κάναμε απλώς μια προβολή αλλά συγκινητικές εκδηλώσεις με ομιλίες, συζητήσεις, μοιρολόγια, ποιήματα μέχρι και πυρρίχιους. Στο τέλος πάντα ακολουθούσε διάλογος και εκεί άκουσα τις πιο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις: Γιατί η ελληνική πολιτεία δεν πρωταγωνιστεί στη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας; Γιατί δεν βάζει το θέμα στη διπλωματική ατζέντα όταν συζητάμε με την Τουρκία; Γιατί εσείς οι Πόντιοι, που αλληλοϋποστηρίζεστε τόσο πολύ, δεν καταφέρνετε να πιέσετε τους Έλληνες πολιτικούς να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα; Τι να πεις;

Τα 100χρονα θα μπορούσαν να μας ενώσουν σε μια πανστρατιά γιατί ο σκοπός είναι ιερός: Να αναπαυθούν οι ψυχές των 353.000 αδικοχαμένων Ελλήνων του Πόντου. Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε να ενωθούμε έστω για φορά με αποτέλεσμα η πολιτική ηγεσία να μην μας παίρνει στα σοβαρά. Όσο θα υπάρχει διχόνοια, φοβάμαι ότι δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε διεθνείς αναγνωρίσεις, διπλωματικές ατζέντες και σχολικά βιβλία. Θα παραμείνουμε καλοί χορευτές…

Αν όμως στα 100 χρόνια αμφισβητούν κάποιοι τη Γενοκτονία, τι θα γίνει στα 200 ή στα 300 χρόνια; Δεν πρέπει κάποια στιγμή οι πρωταγωνιστές της διχόνοιας να συνειδητοποιήσουν ότι με τη στάση τους υπονομεύουν το ιστορικό μας χρέος και να αποσυρθούν; Ας αναλογιστούν επιτέλους τις ευθύνες τους στη μνήμη αυτών που θυσιάστηκαν στο βωμό της διχόνοιας και του φανατισμού…

Νίκος Ασλανίδης