Την ώρα που το Brexit κρέμεται από μια κλωστή, ο Μακρόν έκανε επίδειξη πατριωτικής –ή «εθνικιστικής»– πολιτικής και έβαλε βέτο στην είσοδο της Αλβανίας και των Σκοπίων στην ΕΕ, δυσαρεστώντας σφόδρα τη Γερμανία. Το μήνυμα είναι απλό: Αν η ΕΕ, υπό την αιγίδα της Γερμανίας, απορρίπτει ως επίτροπο τη Γαλλίδα υποψήφια, τότε το Παρίσι θα δείξει τα δόντια του. Τα περί οικονομικών σκανδάλων της Γαλλίδας, ως αιτία της απόρριψης, να τα πούνε αλλού, υπονοεί ο Μακρόν. Η εξίσου Γαλλίδα Λαγκάρντ έχει οριστική καταδίκη για λοβιτούρες, αλλά αντί να οδηγηθεί φυλακή (είναι έξω με αναστολή) πάει στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα, στη θέση του Ντράγκι! Με λόγια απλά: Η Αγγλία παίζει το χαρτί του «πατριωτισμού» φεύγοντας από την ΕΕ, ενώ η Γαλλία παίζει το ίδιο «ατού» μένοντας. Και στις δυο περιπτώσεις στόχος είναι το Βερολίνο. Η συγκυρία προσφέρει στο Παρίσι την ευκαιρία από θαλαμηπόλος στις γερμανοκρατούμενες Βρυξέλλες να αισθανθεί επιθυμητός συνομιλητής της Μόσχας και της Ουάσινγκτον. Το εξασθενημένο –οικονομικά και πολιτικά– Βερολίνο της Μέρκελ, αν διέθετε κουκούτσι μυαλό θα ήταν πιο προσεκτικό.
Η εμπειρία του τελευταίου αιώνα δείχνει ότι στο Βερολίνο το πολιτικό μυαλό είναι είδος εν ανεπαρκεία. Η Γερμανία έχει αποδείξει ότι διαπρέπει ως μηχανικός αλλά υστερεί απελπιστικά στην πολιτική διαχείριση χωρών και ανθρώπων.
Έτσι κι αλλιώς ο χορός της δολιοφθοράς, της τρικλοποδιάς, των συντροφικών μαχαιρωμάτων είναι καθεστώς στις Βρυξέλλες πολύ πριν τεθεί ζήτημα Brexit. Η Βρετανία του Brexit προσθέτει μία ακόμη αιτία διχόνοιας στα μέλη της «ευρωπαϊκής οικογένειας» που συμπεριφέρονται άλλωστε με την αδελφική αγάπη της γνωστής παροιμίας: ποιος σου έβγαλε τόσο βαθιά το μάτι; Ο αδελφός μου.
Η Βασίλισσα έχει ταχθεί υπέρ του Brexit και επομένως κατά του Βερολίνου, επιβεβαιώνοντας ότι από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για το Παλάτι, για μια ισχυρή μερίδα της αγγλικής κυβερνώσας ελίτ και για την πλειοψηφία του κόσμου, η διάκριση μεταξύ του Χίτλερ και των δημοκρατικά εκλεγμένων διαδόχων είναι μεν υπαρκτή αλλά όχι αποφασιστική. Όταν τα πράγματα ζορίσουν το πρόβλημα είναι η γερμανική μπότα, όποιος και αν τη φοράει. Όπως ακριβώς στις ΗΠΑ δεν ξεχωρίζουν Στάλιν και Πούτιν. Η ρωσική αρκούδα τους φοβίζει έτσι κι αλλιώς.
Το κακό στην περίπτωσή μας είναι ότι οι ιθύνοντες που κατηγορούν θορυβωδώς τους Ρώσους ηγέτες, κάνουν οι ίδιοι τα χειρότερα χωρίς να έχουν έστω το μισό πολιτικό τους ανάστημα. Σπιθαμιαίου μεγέθους, από τον Μακρόν και τον Τσίπρα έως τον Γιούνκερ, τη Μέρκελ ή τον Εργατικό Κόρμπιν, αυτοχαρακτηρίζονται δημοκράτες αλλά αρνούνται να υπακούσουν στα λαϊκά δημοψηφίσματα. Ποδοπατούν τη δημοκρατία. Και καταγγέλλουν τον Πούτιν, τον Ιταλό Σαλβίνι και τον Μαγυάρο Όρμπαν ότι παραβιάζουν τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Συσσωρεύεται στη λαϊκή συνείδηση ότι οι εκπρόσωποι του λαού προδίδουν συστηματικά την εντολή τους.
Δεν είναι διόλου περίεργο ότι ενώ η σημαντική πλευρά του Brexit είναι η πολιτική με τις γεωπολιτικές προεκτάσεις και επιπτώσεις, τα ΜΜΕ προβάλλουν τα οικονομικά με έμφαση στις υποτίθεται σκοτεινές προοπτικές για την καθημερινή ζωή των Άγγλων. Λες και οι πιστοί των Βρυξελλών μόλις φύγουν οι Εγγλέζοι θα περνάνε ζωή και κότα. Η Βρετανία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος συμβαλλόμενος στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, αλλά όλοι αποφεύγουν το επίμαχο: τι θα κοστίσει στους πολίτες το Brexit. Όσο για την ίδια τη Βρετανία, θα μπορεί τουλάχιστον να διαπραγματεύεται με κάθε μέλος της ΕΕ χωριστά, αντί να αντιμετωπίζει το ενιαίο μπλοκ των Βρυξελλών υπό τον έλεγχο του Βερολίνου.
Από τη στιγμή που ο πόλεμος μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, λόγω πυρηνικών, τέθηκε «εκτός μόδας» στην Ευρώπη, αλλά και επειδή το επίπεδο ζωής έχει μεταβάλλει ριζικά τις νοοτροπίες, η οικονομία είναι πεδίο επίλυσης των διαφορών. Κυρώσεις, μνημόνια, φόροι, πτωχεύσεις – όλα στο τραπέζι. Η μάχη των «ανοιχτών πορτοφολιών» διαφθείρει ανώτερους και κατώτερους, εξευτελίζει ανθρώπους και χώρες, διαστρεβλώνει το ήθος των κοινωνιών, βασιλεύει ο κυνισμός, ενώ η πίστη στην πατρίδα, η ιδεολογία, είναι για τους αφελείς, το πόπολο.
Το Brexit είναι σημαντική παράμετρος της διαπάλης της παγκοσμιοποίησης με το εθνικό συμφέρον, με δεδομένο ότι οι πραγματικά μεγάλοι παίκτες είναι εκτός ΕΕ –Κίνα, ΗΠΑ, Ρωσία, Ινδία–, και ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του. Οι Άγγλοι έτσι ή αλλιώς ενσωματώνονται στο αμερικανικό παιχνίδι. Σ’ αυτό το πλαίσιο ο μόνος χαμένος είναι η Γερμανία.
Η μόνη ελπίδα του Βερολίνου να παίξει στο διεθνές παιχνίδι σαν μεγάλος παίκτης είναι να έχει το χρίσμα ως εκπρόσωπος του συνόλου της ΕΕ.
Το Brexit είναι θανάσιμο πλήγμα στη γερμανική φιλοδοξία. Χωρίς την Αγγλία, το Παρίσι γίνεται απαραίτητο στο Βερολίνο. Πολύ περισσότερο όταν η Ιταλία του Σαλβίνι μαζί με τον Όρμπαν καιροφυλακτούν, η Ισπανία τρεκλίζει, η Πολωνία μισεί τους Ρώσους αλλά προτιμάει φυσικά τους Αμερικανούς από τους Γερμανούς. Η Γερμανία για να είναι ηγέτης σε κάποιους πρέπει να βγάλει τις μπότες και να βάλει πασουμάκια όταν μιλάει με τους εταίρους. Η ΕΕ είναι με το ζόρι μια επαρχία της Κίνας ή της Ινδίας. Και είναι ήδη προφανές ότι στο πλανητικό παιχνίδι είναι πολιτικό μηδέν.
Η ΕΕ ή θα αλλάξει ή θα πετάξει σαν εφήμερη πεταλούδα προς την ανυπαρξία.
Υ.Γ.: Μη ρωτάτε για την Ελλάδα. Οι φύλακες επαγρυπνούν μην τύχει και ξυπνήσουμε.
Απόστολος Αποστολόπουλος
