Το Brexit μπορεί να συνοψιστεί σε ελάχιστες λέξεις: Η Ευρωπαϊκή Ένωση τρίζει, οι Άγγλοι φεύγουν. Με τις ευλογίες του Στέμματος. και τη συμφωνία σαφούς λαϊκής πλειοψηφίας. Ο Τζόνσον με το πόδι στο τραπέζι να δείχνει τη σόλα του παπουτσιού του φάτσα στον Μακρόν, αποκαλύπτει απόλυτη περιφρόνηση σε μια Γαλλία τσιράκι του Βερολίνου. Μετά ψέλλισαν ότι έκαναν «αστειάκια», δικαιολογίες για να απαλύνουν την ωμή προσβολή. Αλλά, μερίδα της ελίτ, π.χ., ο Κόρμπιν, ο αποκαλούμενος και «κότα» από βρετανικά ΜΜΕ, το Εργατικό κόμμα (αλά ΣΥΡΙΖΑ) και αρκετοί συντηρητικοί βουλευτές, ενσωματωμένοι στην «Ομάδα Ομπάμα/Κλίντον», μάχονται για ένα συμφωνημένο Brexit ώστε Βρυξέλλες/Βερολίνο να διατηρήσουν, ως εκπρόσωποι της Παγκοσμιοποίησης, ερείσματα στη Βρετανία.
Βρυξέλλες/Βερολίνο αποφεύγουν να αναφερθούν στις επιπτώσεις του Brexit στην ΕΕ.
Αντίθετα, εκφοβίζουν, ενίοτε χυδαιολογώντας και ψευδόμενες για τις εικαζόμενες αρνητικές επιπτώσεις του Brexit (χωρίς συμφωνία) στα εισοδήματα του κοσμάκη. Όπως όταν έλεγαν ότι για τα Μνημόνια έφταιγαν οι «τεμπέληδες Έλληνες» και όχι ότι εξανδραπόδισαν την Ελλάδα για να σώσουν τις χρεοκοπημένες τους Τράπεζες. Οι Βρυξέλλες φοβούνται ότι οι Εγγλέζοι, ξεροκέφαλοι αλλά με τριακόσια χρόνια αυτοκρατορική, αποικιακή πείρα στην υποδούλωση και διοίκηση χωρών και λαών, ανοίγουν με το Brexit διάπλατα την πόρτα της διάλυσης της «Ενωμένης Ευρώπης», έτσι όπως κατάντησε, θλιβερό εξάρτημα του Βερολίνου. Πιθανόν, αν δεν πήγαινε στραβά η Οικονομία δεν θα υπήρχε πρόβλημα, όχι άμεσα. Τα πράγματα, όμως, δεν πάνε καλά, επειδή στον οξύτατο ανταγωνισμό με Κίνα- Ρωσία η Δύση χάνει, βήμα-βήμα αλλά αναπότρεπτα, τον έλεγχο της Εξουσίας στον πλανήτη. Το μερίδιό της στον παγκόσμιο πλούτο μειώνεται και το απορροφούν οι ολιγάρχες. Πρόσφατα έγινε γνωστή ανακοίνωση του ΟΗΕ ότι το 1% των Κροίσων στις ΗΠΑ είναι πλουσιότερο από το 50% των εκατομμυρίων φτωχών αμερικανών. Η ενδοοικογενειακή σύγκρουση των ελίτ είναι τόσο άγρια ώστε ο Ομπάμα ανάθεσε την ηγεσία της Δύσης στη Μέρκελ απορρίπτοντας τον εκλεγμένο Τραμπ. Αλληλοσπαραγμός.
Το Brexit απειλεί τη «Γερμανική Ευρώπη» με τους Άγγλους να είναι η αιχμή του δόρατος των ΗΠΑ του Τραμπ.
Το τρίγωνο Λονδίνο/Ουάσιγκτον- Βερολίνο- Μόσχα θυμίζει τις δολοπλοκίες παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Για τους Αγγλοσάξωνες (ΗΠΑ-Βρετανία), πρώτος στόχος είναι να αποκατασταθεί η παραπαίουσα ηγεμονία των ΗΠΑ στο δυτικό χώρο. Δεύτερον να αποσπαστεί το Παρίσι από την αγκαλιά του Βερολίνου ή αλλιώς να εξευτελιστεί. Τρίτον να αποτραπεί πάση θυσία προσέγγιση του Βερολίνου με τη Μόσχα. Η τελική έκβαση της αναμέτρησης ΗΠΑ/Βρετανία με Ρωσία, Κίνα και Γερμανία θα κριθεί από το ποιος θα επικρατήσει στην εσωτερική παρατεταμένη και οξύτατη διαμάχη των ελίτ εντός των ΗΠΑ.
Χωρίς τον Γαλλογερμανικό ανταγωνισμό δεν θα υπήρχε η πολιτική του διαίρει και βασίλευε. Για να κυριαρχούν στην Ινδία οι Άγγλοι όφειλαν να ελέγχουν την Ευρώπη, τα μετόπισθεν. Στην ίδια ανάγκη υπακούουν και οι ΗΠΑ μόνο που αντί να διαιρούν είχαν την ισχύ να επιβάλλουν σε νικητές και ηττημένος την PAX AMERICANA. Οι ευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί σίγησαν και η Αγγλία έχασε το ρόλο της.
Για να επιβληθούν μακροπρόθεσμα οι ΗΠΑ θα έπρεπε τα ιστορικά ευρωπαϊκά κράτη, νικητές και ηττημένοι, να χάσουν όχι μόνο την αυτόνομη, εθνική, στρατιωτική τους ισχύ αλλά να αλλοιωθούν στη ρίζα τους, στην υπόστασή τους ως κρατών με εθνική κυριαρχία και κουλτούρα και να μετατραπούν σε απρόσωπη μάζα. Π.χ., η αμερικανική εισβολή και επιβολή στη μουσική και στο σινεμά ήταν μαζική και καταλυτική, ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος και η μουσική ηττήθηκαν ολοσχερώς. Με εξαίρεση την Ελλάδα όπου χάρη στο δίδυμο Χατζηδάκι-Θεοδωράκη και στους διαδόχους, διατηρήθηκε η ιδιοτυπία της ελληνικής μουσικής αν και εμφανίζονται σημάδια ραγδαίας εξασθένησης.
Ο νέος ρόλος της Βρετανίας εντός της ΕΕ, ως υπασπιστής των ΗΠΑ, ήταν να μετατρέψει την Ευρώπη σε πολτό. Οι Άγγλοι επέβαλλαν την επέκταση αντί για την εμβάθυνση της ΕΕ. Η συμπερίληψη των ανατολικοευρωπαίων στην ΕΕ εξυπηρετούσε την πολιτική των ΗΠΑ για περικύκλωση της Ρωσίας και ταυτόχρονα έβαζε τις βάσεις για μια Ένωση χυλό με το σκεπτικό ότι όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει. Οι ευρωπαίοι είχαν σκύψει και έτρωγαν με βουλιμία από την αμερικανική χούφτα. Κι όποιος τρώει δεν (αντι)μιλάει.
Το αντίδοτο του Βερολίνου ήταν να επιβάλλει τη «Γερμανική Ευρώπη» έναντι της «Ευρωπαϊκής Γερμανίας».
Οι ΗΠΑ, με το τυφλό πάθος τους εναντίον της Ρωσίας, ενίσχυσαν ασυλλόγιστα το Βερολίνο, ως μπαμπούλα του Κρεμλίνου. Το Βερολίνο γονάτισε το Παρίσι και «ενοποίησε» την ΕΕ οπότε η Αγγλία εντός της Ένωσης έμπαινε στη γωνία ως ανορθογραφία.
Τώρα τρίζει το Οικοδόμημα με το όνομα «Ενωμένη Ευρώπη» επειδή επικρατεί ανασφάλεια και αβεβαιότητα: Πρώτον κανείς δεν ξέρει αν και πως θα λήξει η εσωτερική σύγκρουση στις ΗΠΑ, αν και πότε η Δύση θα αποκτήσει αναμφισβήτητο ηγέτη. Δεύτερον κανείς δεν ξέρει το τέλος της σύγκρουσης των κατεστημένων δυνάμεων με τον Σαλβίνι, ίδιας φύσης με τη σύγκρουση για το Brexit, ενώ άγνωστη παραμένει η διαδοχή του Μακρόν, χωρίς να αποκλείεται διάδοχος να είναι η Λεπέν. Τρίτον κανείς δεν ξέρει για πόσο ακόμα θα χαλιναγωγούνται οι μάζες με το σύνθημα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι φασίστας». Τέταρτον κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει αν ξεσπάσει μια νέα οικονομική κρίση ή μια σοβαρή γεωπολιτική σύγκρουση. Για όλα αυτά οι Άγγλοι θέλουν να εγκαταλείψουν το οικοδόμημα «Ευρωπαϊκή Ένωση». Για να έχουν τα χέρια ελεύθερα όταν θα είναι η ώρα να δώσουν στο επηρμένο Βερολίνο την τελική θανατηφόρα μαχαιριά.
Απ. Αποστολόπουλος
