Οι απλοί πολίτες αγωνιούν άχρι θανάτου. Δεν εμπιστεύονται τον Τούρκο και απαξιώνουν, δικαιολογημένα, με οργή, μιαν ανίδεη, ανιστόρητη, πανάσχετη ηγεσία, η οποία δεν σκέφτεται, δεν μελετά, δεν σχεδιάζει και αρνείται να δει κατάματα την «κωσολυρμαθκειάν της τουρκικής κουφής». Γιατί; Διότι είναι σπιθαμιαία έναντι του πελώριου και δραματικού προβλήματος της διάσωσης, της ελευθερίας και της επιβίωσης του κυπριακού ελληνισμού. Δεν ξέρει τι να κάνει!
Ο κυπριακός ελληνισμός υποφέρει διαχρονικά από τέσσερα φοβερά δεινά: Πρώτον, δεν θυμάται όσα υπέστη ή υφίσταται, επειδή αρέσκεται και βολεύεται να έχει μνήμη χρυσόψαρου.
Δεύτερον, δεν διδάσκεται και δεν μαθαίνει, όπως συμβαίνει με κάθε σοβαρό και ξύπνιο λαό.
Τρίτον, δεν έχει ηγεσία του μεγέθους των προβλημάτων και των δυσκολιών που αντιμετωπίζει, παρά μόνο σπιθαμιαίους πολιτικάντηδες, οι οποίοι νοιάζονται όχι για την πατρίδα και την επιβίωση της, αλλά για τις καρέκλες των επόμενων εκλογών.
Τέταρτον, ο κυπριακός Ελληνισμός βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση πλαδαρότητας, παχυλής αδιαφορίας, μηδενικής αντίδρασης και ανύπαρκτης αντίστασης. Και, φυσικά, έχει πλήρως διαγράψει πανίσχυρες, πανάρχαιες ελληνικές λέξεις όπως: Ελευθερία, αξιοπρέπεια, φιλότιμο, αγώνας, φιλοπατρία, διεκδίκηση, αντίσταση, αυτοθυσία και αθεράπευτη αγάπη για την κατακτημένη πατρίδα.
Από το 1956, οι Τούρκοι έχουν ξεκαθαρίσει τους στόχους τους κατά της Κύπρου και μετέπειτα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τους διασαλπίζουν καθημερινά, μονότονα και έντονα: Απαιτούν να επανακτήσουν το νησί, να τουρκέψουν τους Έλληνες και να χρησιμοποιήσουν την Κύπρο ως εφαλτήριο για τα νεο-οθωμανικά σχέδιά τους. Δηλαδή μέχρι το 2023, εκατονταετηρίδα της λεγόμενης Τουρκικής Δημοκρατίας (που επί Ερντογάν κατάντησε βάρβαρη και φασιστική δικτατορία και τυραννία), η Τουρκία να αποκτήσει καθεστώς περιφερειακής, μεσαίας δύναμης και στη συνέχεια να εξισωθεί προς τις μεγάλες δυνάμεις.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Σάββα Ιακωβίδη εδώ.