«Εκείνη» εμφανίζεται χαμογελαστή στην σκηνή φορώντας ένα λευκό φόρεμα, και μετά υψώνεται η φωνή της – η αναγνωρίσιμη ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες φωνή της: Η θεαματική εμφάνιση της Μαρίας Κάλλας χάρη σε ένα ρεαλιστικό ολόγραμμα έχει γοητεύσει το παρισινό κοινό, αφήνοντας ορισμένους άναυδους.
Το φάντασμα της διασημότερης λυρικής τραγουδίστριας του 20ού αιώνα επέστρεψε χθες για να στοιχειώσει το Παρίσι, την πόλη όπου πέθανε πριν από 41 χρόνια.
Στην αίθουσα Pleyel, ένα ολόγραμμα σχεδόν φωτογραφικής ακρίβειας κόβει την ανάσα, μιμούμενο σχεδόν μέχρι τελειότητας την κίνηση της «φωνής του αιώνα». Ο τρόπος με τον οποίο τα χέρια της ακουμπούν με λεπτότητα τους ώμους της, η κόκκινη εσάρπα που της αγκαλιάζει τα χέρια, η επικοινωνία της με την ορχήστρα… στην αίθουσα ορισμένοι δεν πιστεύουν στα μάτια τους.
«Έχεις πραγματικά της εντύπωση ότι είναι εδώ. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά είναι συγκλονιστικό», δηλώνει o Τιερί, ένας 70χρονος που ξέρει απ’ έξω όλες τις ηχογραφήσεις της Ελληνίδας ντίβας. «Είναι μαγικό, εκπληκτικό, σε στέλνει…», λέει ο 40χρονος Ολιβιέ. «Είναι συγκλονιστικό για τη γενιά μας που δεν γνώρισε την Κάλλας».
Απέχουμε πολύ από τις θορυβώδεις επευφημίες που ακολουθούσαν τις εμφανίσεις της. Σε ένα ιστορικό ρεκόρ, το κοινό επευφημούσε μια φορά την «Divina» όρθιο επί 40 λεπτά. Και στην αίθουσα Pleyel όμως ακούστηκαν μερικά «μπράβο» μετά τις άριες που της εξασφάλισαν την αθανασία, όπως η «Habanera» του Μπιζέ και η «Casta Diva» του Μπελίνι.
Το θέαμα είναι σχεδιασμένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας από το αμερικανικό στούντιο Base Hologram. Είναι αληθινότερο από το αληθινό, αλλά έχει τα όριά του. «Την πρώτη φορά κάνει θεατρική είσοδο στην σκηνή, παίζει την ντίβα, περιμένει ότι όλος ο κόσμος θα είναι όρθιος ουρλιάζοντας», αλλά «δεν υπάρχουν παρά λίγα ισχνά χειροκροτήματα… αφού οι άνθρωποι αναρωτιούνται “να παρασυρθώ, να μην παρασυρθώ;” », περιγράφει ο Ολιβιέ.
Πολύ λίγοι στην αίθουσα έχουν δει την Μαρία Κάλλας να τραγουδά, και δεν την γνωρίζουν παρά από τα σπάνια αποσπάσματα ασπρόμαυρων βίντεο.
Η Κάλλας επανεφηύρε την όπερα ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο το ιταλικό μπελκάντο, και κυρίως βάζοντας τη θεατρικότητα στην καρδιά του λυρικού τραγουδιού χάρη στο ταλέντο της τραγωδού. Εάν και πολλοί, σαν τη Μαρί-Φρανς, συγκινημένοι λένε ότι το θέαμα τους έκανε να ανατριχιάσουν, άλλοι φαν δηλώνουν απογοητευμένοι. «Εμένα η Κάλλας πάντα με συγκλόνιζε, κι αυτό δεν με συγκλονίζει! Κρίμα!», λέει η Ζανίν.
Η φωνή της «απόλυτης ντίβας» ήταν μοναδική επειδή μπορούσε να περάσει με άνεση από τις πιο χαμηλές στις πιο ψηλές νότες.
Το θέαμα βασίζεται στην ψηφιακή επεξεργασία αυθεντικών εγγραφών –παρά τις κάποιες παρεκκλίσεις–, μια πρόκληση για την Ιρλανδή διευθύντρια ορχήστρας Ίμιρ Νουν. «Έχω απομνημονεύσει κάθε στροφή, κάθε πέρασμα, κάθε παύση για 90 λεπτά μουσικής», λέει, ομολογώντας ότι κόντεψε να βάλει τα κλάματα όταν είδε δίπλα της το ολόγραμμα για πρώτη φορά.
Μετά τις παραστάσεις στις Βρυξέλλες και το Λονδίνο, ορισμένοι κατέκριναν το πρότζεκτ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στον Τύπο, κάνοντας λόγο για «λατρεία του παρελθόντος», μέχρι και για «νοσηρή λατρεία».
Αλλά για την Ιρλανδή διευθύντρια ορχήστρας είναι πάνω απ’ όλα ένας νέος τρόπος προσέλκυσης του κοινού προς την όπερα και την κλασική μουσική. «Θα έρθουν από περιέργεια για την τεχνολογία και μετά θα πουν “ω, τι ωραία που είναι η Tosca!”, και θα πάνε να δουν ζωντανή την Tosca».
- Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ / ΕΚ.