Η κατάρρευση του κυβερνητικού συνασπισμού στη Γερμανία συμβαδίζει με την αντιπαράθεση του Βερολίνου/ευρωιερατείου και Ιταλίας. Αυτοί που καταψηφίζονται στη Γερμανία είναι οι ίδιοι που αντιδρούν στην απαίτηση της ιταλικής κυβέρνησης να ορίζει την οικονομία της και να έχει την κυριαρχία της χώρας. Το εκλογικό σώμα εγκαταλείπει την «δεξιά» Μέρκελ για τον ίδιο λόγο που στην Ιταλία καταψήφισε τον «αριστερό» Ρέντσι. Ποιος, λοιπόν, τους δίνει σημασία στην Αθήνα ή τη Ρώμη, όταν κατηγορούν τη λαϊκή πλειοψηφία για φασισμό; Ο θυμός του κόσμου πολιορκεί πλέον την καρδιά της αντίδρασης, το ίδιο το Βερολίνο, κι αυτοί το χαβά τους. Μοιραία θα το πληρώσουν.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι για την ήττα της Μέρκελ δεν φταίει η φτωχοποίηση, αλλά η μετανάστευση, λες και τα δυο αυτά είναι ασύνδετα.
Κανένας μικρός (και φτωχός) εταίρος, πχ η Λεττονία ή η Πορτογαλία, δεν αμφισβητεί το δικαίωμα αυτονομίας στους Ιταλούς. Οι μεθυσμένοι από αλαζονεία, των Βρυξελλών και του Βερολίνου απαιτούν γη και ύδωρ. Βρίσκουν απέναντί τους τον Τραμπ που τους συμπεριφέρεται όπως αυτοί στους μικρούς εταίρους στην ΕΕ. Η διαφορά είναι ότι οι ΗΠΑ μπορούν να δώσουν κλωτσιές στο Βερολίνο, οι Ιταλοί το προσπαθούν, οι Πορτογάλοι και οι Λετονοί δεν μπορούν και η Ελλάδα έχει γίνει κλοτσοσκούφι. Δεν υπάρχει κάποιο γενικό και αντικειμενικό κριτήριο ότι ο Τραμπ είναι σωστός ή κάνει λάθος. Μοναδικό κριτήριο είναι το συμφέρον του καθενός.
Δεν μπορεί κανείς να προβλέψει με σιγουριά πως θα καταλήξει η διαμάχη Ιταλίας-Βερολίνου/ευρωιερατείου. Υπάρχουν δυο ερωτήσεις: Η πρώτη είναι αν η πρόσφατη ήττα της Μέρκελ οδηγεί σε άλλες πολιτικές. Η δεύτερη: Η Μέρκελ θα καταφέρει να μείνει ως το 2021, όπως θέλει, ή ο θυμός του κόσμου θα την αποπέμψει νωρίτερα; Στην πρώτη ερώτηση η απάντηση είναι ότι η Γερμανία δεν μπορεί, ούτε θέλει, να αφήσει την ηγεμονία στην ΕΕ. Η λιτότητα των αδύναμων είναι το όπλο της ηγεμονίας. Στη δεύτερη ερώτηση, η Μέρκελ είναι απίθανο να φτάσει το 2021. Η διαμαρτυρία έχει γίνει θυμός και ο θυμός μετατρέπεται σε οργή. Θα πάρει πόδι το συντομότερο. Ώστε να μην προλάβει να διογκωθεί η λαϊκή αντίδραση. Όσο οι λαϊκές αντιδράσεις ελέγχονται, το παιχνίδι εξουσίας παίζεται στα σαλόνια.
Ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Τζέιμς Μάτις δήλωσε πρόσφατα ότι η Ρωσία δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, επειδή δεν έχει «ειλικρινείς δεσμεύσεις στις βασικές ηθικές αξίες» (!) και «αγνοεί (η Ρωσία) τις εγκληματικές δραστηριότητες του Άσαντ κατά του λαού του». Κατέληξε λέγοντας ότι η Ρωσία βασίζεται (μόνο) στις στρατιωτικές νίκες της στη Συρία, χωρίς να εξηγήσει γιατί οι ΗΠΑ χάνουν και η Ρωσία κερδίζει. Ο Μάτις, όπως συνολικά η ελίτ των ΗΠΑ, δείχνει να μην καταλαβαίνει, και πάντως δεν αποδέχεται δημοσίως, ότι αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ είναι στην πλευρά των ηττημένων.
Μετά την ήττα στο Βιετνάμ είναι δύσκολο να βρει κανείς κάποια νίκη των ΗΠΑ αν εξαιρέσουμε την εισβολή στη Γρανάδα…
Στο Αφγανιστάν έχουν κολλήσει εδώ και δεκάξι χρόνια και στη Συρία, όπως δέχθηκε ο Μάτις, έχασαν. Αυτές οι ήττες δεν είναι η μόνη αιτία της κακοδαιμονίας, αλλά έχουν δηλητηριάσει την κοινωνική και οικονομική ζωή στις ΗΠΑ. Οι ήττες, μαζί με άλλες αιτίες, έφεραν φτώχεια και η φτώχεια έφερε τον Τραμπ.
Ανέρχονται οι πολιτικές δυνάμεις που υπόσχονται ότι θα καταπολεμήσουν τη φτώχεια και ηττώνται όσοι κοροϊδεύουν τον κόσμο ή επιμένουν σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Οι σοσιαλιστές και σοσιαλίζοντες, δεκανίκια του συστήματος, διαλύονται. Η ψευδοαριστερά σβήνει, πχ ΚΚ Γαλλίας στο 1%, στην Ιταλία το ΚΚ διαλύθηκε, το ΚΚΕ ασθμαίνει. Η γραμμή άμυνας της ευρωπαϊκής ελίτ (και του ΣΥΡΙΖΑ σε απόλυτη ταύτιση) είναι ότι κινδυνεύουμε από την άνοδο φασιστικών δυνάμεων κατηγορώντας όποιον θέλει εθνική κυριαρχία, πολιτική και οικονομική αυτονομία. Μερικοί θεωρούν ότι πράγματι φασίζουσες δυνάμεις είναι σε άνοδο και ότι γι’ αυτό φταίνε οι σοσιαλιστές που δεν τάχθηκαν κατά της λιτότητας. Αν το είχαν κάνει, όμως, θα ήταν άλλο κόμμα, δεν θα ήταν οργανικά μέλη της ελίτ, όπως έγινε αστραπιαία και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο το λάθος αυτής της κριτικής είναι βαθύτερο: Ο κόσμος έχει περάσει και έχει απορρίψει τον φασισμό και τον ναζισμό και οι νοσταλγοί, πχ αλά ΧΑ, είναι ασήμαντες καρικατούρες. Άλλοι, υποτιθέμενοι ακροδεξιοί, όπως ο Αυστριακός Κούρτς, συντάσσεται με τη Μέρκελ, αποδεικνύοντας ότι η Αυστρία πέραν της ιδεολογίας είναι πάντα τσιράκι της Γερμανίας, ενώ οι Σκανδιναβοί απλώς φοβούνται τους Ρώσους. Οι μόνοι υπολογίσιμοι είναι η Λεπέν και ο Σαλβίνι, πρώην ακροαριστερός και νυν «εθνικιστής». Η Λεπέν, μάλλον Γκωλίστρια παρά ακροδεξιά, προτίμησε να χάσει σημαντικό τμήμα (το δεξιό/εθνικιστικό) του ακροατηρίου της. Δημοσκοπήσεις φέρουν τον Φιλιπό (θεωρητικό εγκέφαλο του κόμματος που αποχώρησε) να συσπειρώνει διψήφιο νούμερο! Και ο Σαλβίνι κερδίζει έδαφος έναντι των Πέντε Αστέρων επειδή εμφανίζεται πιο σκληρός προς τις Βρυξέλλες/Βερολίνο.
Ο κόσμος έχει καταλάβει ότι δεν φταίει το κακό το ριζικό μας ούτε το κρασί. Αλλά ακόμα δεν έχει βρει το θάρρος και κυρίως δεν έχει βρει την ηγεσία να περάσει το γεφύρι και να δείξει με το δάχτυλο τους γνωστούς υπεύθυνους. Αλλά πλησιάζει η ώρα που θα το κάνει.
- Του Απ. Αποστολόπουλου
