Ολοκληρώθηκαν στις 21 Οκτωβρίου τα 53α Δημήτρια, ανανεώνοντας το ραντεβού τους για το φθινόπωρο του 2019. Από τις 29 Σεπτεμβρίου έδωσαν στην πόλη της Θεσσαλονίκης εκείνον τον παλμό που της αρμόζει: Θέατρο, μουσική, χορός, κινηματογράφος, εικαστικά, workshops, ημερίδες, εκθέσεις, performances και ένα πρωτόγνωρο showcase. Τα Δημήτρια θύμισαν πως οι τέχνες μπορούν να ενώσουν, να απαλύνουν κάθε δύσκολη πτυχή της καθημερινότητας, και να δείξουν πλευρές της Θεσσαλονίκης που δεν έχουν ανακαλυφθεί.
Τα Δημήτρια ήταν μια ανάσα πολιτισμού για τη Θεσσαλονίκη!
Τα 53α Δημήτρια ήταν οι λέξεις του Philippe Forget στο Ζέιτενλικ, οι εικόνες από το Ζωντανό Θέατρο του 1968, το εικαστικό σχόλιο του Μανώλη Μπαμπούση στο Αλατζά Ιμαρέτ, οι μαριονέτες στο θεατρικό Dust των Δανών, η φιγούρα του Αρίστου που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παπαγεωργίου, η υπέροχη εκκεντρικότητα του Φίλιππου Τσιτσόπουλου, η εγκατάσταση σύγχρονων εικαστικών για τα ζητήματα που αφορούν την Ευρώπη, Το ημερολόγιο ενός τρελού που ήρθε από την Ουγγαρία, η μουσική παράδοση της Μεσογείου μέσα από το δημιουργικό φίλτρο του Στέλιου Χατζηκαλέα, ο Οιδίποδας έτσι όπως τον σκηνοθέτησε ο Χρήστος Σουγάρης, η Frida κι άλλο από τη ματιά της Κατερίνας Δαμβόγλου, το εύθραυστο της ανθρώπινης φύσης από το δίδυμο Jukstapoz, η έκθεση-παρουσίαση της ζωής, της προσφοράς στην τέχνη και της στήριξης των καλλιτεχνών ενός χαρισματικού, ξεχωριστού ανθρώπου, του Αλέξανδρου Ιόλα, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, και πώς όλο αυτό αντικατοπτρίζεται στο σήμερα, οι σιωπές από το Mute του Γιώργου Αδαμαντιάδη, οι σκηνοθετικές υφάνσεις του Σάββα Στρούμπου Περιμένοντας τον Γκοντό, τα διδάγματα του Βασίλη Αμανατίδη για τον ερωτικό αποχωρισμό, το workshop και η performace της Catherine Bay που γέμισαν την πόλη Χιονάτες, Το δαχτυλίδι της μάνας με γεύση από τη ζωή του Κρυστάλλη, οι μελωδίες της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης και οι μεταμορφώσεις του Ευριπίδη Λασκαρίδη στο Relic.
Περιμένοντας τον Γκοντό
Ήταν επίσης οι βιντεοσκοπημένες Βάκχες που έφερε η Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, η αλλιώτικη πισίνα της Αλεξάνδρας Κ*, το σαξόφωνο του Gilad Atzmon και το ούτι του Αλέκου Βρέτου, η προσφυγική συνθήκη χωρίς μελοδραματισμούς από το ΚΘΒΕ, η Ελευθερία Αρβανιτάκη με τους ΤΑΚΙΜ και τη MOYSA επί σκηνής, η μοναξιά και ο έρωτας του Κοκτό με πινελιά από τον Γιώργο Καύκα, οι γλάστρες της «Αναβλάστησης» από την ομάδα Eordaiart, η βρετανική παράσταση Τα ζώα και τα παιδιά βγήκαν στους δρόμους, το υπερθέαμα της Karin Schafer Iberia από την Αυστρία, το πιανιστικό πείσμα του Γιώργου Κοντραφούρη με σύγχρονες τάσεις, το αφιέρωμα στον Alfred Schnittke, η μαγεία της Μαρίας Κάλλας φερμένη θεατρικά από τη Γεωργία, τα ζωγραφικά έργα του Γιώργου Τούγια, η έκθεση «Η πόλη μου: Η Ευρώπη», η υπεροχή του χορού των χεριών στο βελγικό Cold Blood, το πλούσιο εικαστικό έργο του Κυριάκου Καμπαδάκη, τα σπουδαία σημεία από την ημερίδα για την Ευρώπη, τα ταγκό και τα βαλς από την Καμεράτα της Βιέννης, και το σκοτεινό φόντο του βελγικού Black Clouds που έριξε την αυλαία.