Η βαρβαρότητα ελλοχεύει στην ιδεολογία του τουρκισμού και αυτό αποδεικνύεται για άλλη μια φορά με την εισβολή, και τα όσα ακολούθησαν, στο Αφρίν. Είναι μια ακόμη γενοκτονία που διαπράττουν οι Τούρκοι. Και αυτή, δεν διαπράττεται εν μέσω Παγκοσμίου Πολέμου, στις αρχές του εικοστού αιώνα αλλά στον «προηγμένο» 21ο αιώνα. Οι άλλες τρεις που προηγήθηκαν ήταν των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων. Δυστυχώς, και στις γενοκτονίες που διέπραξε ο Κεμάλ και οι συνεργάτες του και στη σημερινή, εκείνοι που βοήθησαν τους Τούρκους να διαπράξουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ήταν οι Ρώσοι. Έχουν ευθύνη και ως πολιτική ηγεσία και ως λαός όσο δεν αντιδρούν.
Οι μπολσεβίκοι συμμάχησαν με τον Κεμάλ και τον βοήθησαν στις αποτρόπαιες πράξεις του, όπως σήμερα, συμμάχησε, και βοήθησε στην διάπραξη της γενοκτονίας, ο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Αυτό, βεβαίως, δεν αναιρεί τις ευθύνες των άλλων μεγάλων δυνάμεων. Τότε των Αγγλογάλλων, σήμερα των Αμερικανών. Αλλά δεν υπάρχει ηθική παγκόσμια δύναμη. Οι Ρώσοι είναι το ίδιο υπεύθυνοι για τα εγκλήματα που διαπράττονται με τους Δυτικούς που ανέχονται τον Κεμάλ, τότε, τον Ερντογάν, σήμερα.
Το πρώτο δίδαγμα, λοιπόν, από τα γεγονότα που βρίσκονται σε εξέλιξη είναι πως κανείς δεν θα σε υποστηρίξει, ούτε στο όνομα του δικαίου, ούτε της συμμαχίας στην οποία ανήκεις. Μόνο με τη δύναμή τους, τα κράτη θα διασφαλίσουν την ύπαρξή τους. Δείτε την περίφημη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία. Είναι διαμορφωμένη έτσι ώστε να προασπίζεται τα συμφέροντα των Αμερικανών. Στραμμένη αποκλειστικά προς τη δύναμη που οι ΗΠΑ θεωρούν αντίπαλό τους, τη Ρωσία. Το περίφημο άρθρο 5 της Συμμαχίας, δεν έχει ισχύ όταν π.χ. η Τουρκία απειλεί τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Δεν ισχύει όταν θεωρούμενοι σύμμαχοι επιτίθενται ο ένας στον άλλο.
Πέραν, λοιπόν, από το προφανές, ότι δηλαδή, η Τουρκία συνεχίζει να διαπράττει ατιμώρητη γενοκτονίες, τα ερωτήματα που τίθενται από την τουρκική εισβολή στο Αφρίν είναι τρία:
- Θα μείνει;
- Ποιες μπορεί να είναι οι εξελίξεις;
- Τι, τελικά επιδιώκει η Τουρκία;
Θα επιχειρήσουμε να δώσουμε απαντήσεις.
Η Τουρκία δεν θα μείνει στο Αφρίν. Και δεν θα μείνει για τους εξής λόγους:
- Ο πρώτος, και σοβαρότερος, είναι ότι δεν μπορεί να κρατήσει την πόλη. Οι Κούρδοι άρχισαν, ήδη, αυτό που γνωρίζουν πολύ καλά. Το αντάρτικο. Το καθημερινό δελτίο θα περιλαμβάνει κάποιους Τούρκους στρατιώτες νεκρούς. Αυτό δεν θα μπορέσει να το αντέξει ο Ερντογάν. Διότι κάποια στιγμή η σιωπή που επέβαλε στο εσωτερικό της χώρας του θα σπάσει. Και δεν είναι μόνο οι αντιδράσεις που θα προκαλέσουν τα φέρετρα. Θα αρχίσει να δημιουργείται αρνητική εικόνα, γενικότερα, στην τουρκική κοινή γνώμη. Αυτό που πέτυχε ενεργοποιώντας με τις εικόνες από το Αφρίν, τον τουρκικό εθνικισμό, θα το χάσει ενόψει των εκλογών που αν δεν τις κερδίσει θα έχει άσχημη προσωπική τύχη.
- Ο δεύτερος, η Τουρκία θα αντιμετωπίσει την αντίδραση του ευνουχισμένου και αυταρχικού σύριου ηγέτη Μπασάρ Άσαντ ο οποίος κώφευσε στην έκκληση ενός τμήματος του συριακού λαού, των Σύρων Κούρδων, να τους υποστηρίξει ο συριακός στρατός στο Αφρίν. Αρχίζει, ήδη, να ζητά από τον ΟΗΕ την αποχώρηση των Τούρκων από τα εδάφη της χώρας του. Ο Άσαντ, με την υπαγόρευση, βεβαίως, των Ρώσων, διέπραξε λάθος εγκαταλείποντας του κατοίκους του Αφρίν στην τουρκική βουλιμία. Θα το βρει μπροστά του όταν το συριακό τεθεί επί τάπητος για ρύθμιση.
- Την τουρκική αποχώρηση, με την υποκριτική έστω, επίκληση, του διεθνούς δικαίου θα αρχίσουν να τη ζητούν και οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Με τα γνωστά γλυκανάλατα αλλά θα τη ζητήσουν. Καμιά από τις δύο δυνάμεις δεν θέλει τους Τούρκους στα πόδια της. Οι Ρώσοι, μάλιστα, είναι αδιανόητο να αποδεχθούν να έχουν τουρκική παρουσία λίγα χιλιόμετρα πάνω από τις βάσεις που διαθέτουν στη Συρία, και για τις οποίες τόσο μόχθησαν. Από κάποιο σημείο και πέρα, τα συμφέροντα της Ρωσίας και της Τουρκίας θα αρχίσουν να αποκλίνουν. Οι Ρώσοι δεν μπορούν να ικανοποιούν συνεχώς τα τουρκικά αιτήματα μόνο και μόνο για να δημιουργούν ρευστότητα και αμφισβητήσεις στο ΝΑΤΟ.
- Η παρουσία της Τουρκίας στο Αφρίν ενοχλεί και το Ιράν. Μπορεί το κουρδικό ζήτημα να ενώνει προς το παρόν Άγκυρα και Τεχεράνη, δεν σημαίνει, όμως, πως αυτό θα ισχύει εσαεί. Η ιρανική ανάμιξη στο συριακό απέβλεπε στην επιρροή που επεδίωκαν οι μουλάδες στις χώρες του σιιτικού τόξου, αλλά είχε και πιο πρακτικές επιδιώξεις. Πρόσβαση στο Λίβανο και άμεσα οικονομικά οφέλη. Η δυνάμει απειλή που νοιώθει το Ιράν από τους Κούρδους που διαμένουν στο έδαφός του δεν θα αναστείλει ιρανοτουρκική αντιπαράθεση αν το διακύβευμα είναι σοβαρότερο. Και δεν χρειάζεται άμεση στρατιωτική ρήξη των δύο χωρών. Η Χεζμπολάχ, που επηρεάζεται από τους μουλάδες, είναι πολύ κοντά στο νέο θέατρο των επιχειρήσεων.
- Όλα συγκλίνουν στο ότι η νέα πολιτική του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και οι εντολές που έχει πάρει η ηγεσία του, δεν θα είναι ευνοϊκή για την Άγκυρα.
- Υπάρχει και κάτι άλλο. Ένας στρατός στο Αφρίν χρειάζεται ετοιμότητα και συντήρηση. Η τουρκική οικονομία η οποία άρχισε να παίρνει την κατιούσα, δεν μπορεί να αντέξει την στρατιωτική επέκταση.
Τι θα κάνει, λοιπόν, ο κ. Ερντογάν, με το στρατό του στο Αφρίν; Ποιες θα είναι οι εξελίξεις;
Μέχρι προσφάτως, έλεγε πως θα επιδιώξει να επιτεθεί και στην Μανπίτζ, την αρχαία Ιεραπόλη, πόλη ανατολικότερα, την οποία ελέγχουν οι Κούρδοι και στην οποία υπάρχουν 2.000-3.000 Αμερικανοί στρατιωτικοί. Αφού πήρε τα μηνύματα από την Ουάσιγκτον, και αφού τους Αμερικανούς στρατιωτικούς ενισχύει και η δύναμη του αεροπλανοφόρου που κατέπλευσε στη Λεμεσό, ο Ερντογάν αρχίζει να απειλεί το Βόρειο Ιράκ όπου και εκεί υπάρχουν Κούρδοι. Θα το τολμήσει; Μάλλον απίθανο. Το πολύ-πολύ να προβεί σε κάποιον αεροπορικό βομβαρδισμό.
Πάντως, το οθωμανικό χαστούκι δεν το έδωσε και δεν θα το δώσει στους Αμερικανούς. Μάλλον, ο ίδιος κινδυνεύει από αυτό.
Τι επιδιώκει, τέλος, ο Ερντογάν; Επιγραμματικά τέσσερα πράγματα:
– Πρώτον να μην επιτρέψει τη διαμόρφωση μιας κουρδικής οντότητας στη Συρία, με συνέχεια με το Βόρειο Ιράκ που θα του αμφισβητήσει τις νοτιοανατολικές περιοχές της χώρας του. Προς το παρόν φαίνεται να το πετυχαίνει αλλά, όσοι πιστεύουν πως η έκβαση των προσπαθειών του θα είναι ως το τέλος επιτυχής λησμονούν πως μια κρατική κουρδική υπόσταση είναι απολύτως αναγκαία για την ισραηλινή επιβίωση. Θα εγκαταλείψουν έναν τέτοιο στρατηγικό στόχο οι ΗΠΑ;
– Δεύτερον, να διεγείρει τα εθνικιστικά ορμέμφυτα των Τούρκων και να τους συσπειρώσει γύρω του ενόψει των προεδρικών εκλογών, τις οποίες αν χάσει θα έχει την τύχη του Μεντερές.
– Τρίτον, να μπορέσει να καθίσει στο τραπέζι των νικητών του συριακού πολέμου, οι οποίοι θα μοιράσουν μια ευρύτερη περιοχή. Κάτι σαν μια μικρή Γιάλτα. Και εδώ χρειάζεται η ελληνική προσοχή, διότι η προς διανομή περιοχή μπορεί να περιλαμβάνει και τα Βαλκάνια.
– Τέταρτον, ο συνδυασμός της παραζάλης που του προκάλεσε η επιτυχία του στο Αφρίν και η έμφυτη αλαζονεία του μπορεί να τον οδηγήσει σε κλιμάκωση της κρίσης με την Ελλάδα. Και εδώ, πρέπει οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να επιδείξουν αποφασιστικότητα.
Θερμό επεισόδιο με την Τουρκία πρέπει να αναμένουμε το επόμενο διάστημα.
Άνθρωποι που διετέλεσαν σε υψηλές θέσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις υποστηρίζουν πως ένα τέτοιο επεισόδιο όχι μόνο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με αποφασιστικότητα αλλά και να βγει ο ελληνικός στρατός κερδισμένος. Η Τουρκία θα πρέπει να πάρει μήνυμα αποφασιστικότητας.
Ας εκτιμήσουμε ψύχραιμα την θεωρούμενη τουρκική επιτυχία στο Αφρίν. Ο τουρκικός στρατός με δυνάμεις συντριπτικά υπέρτερες αντιμετώπισε τους Κούρδους τους οποίους εγκατέλειψαν άπαντες την κρίσιμη στιγμή. Γι’ αυτό προσοχή στις αμερικανικές υποσχέσεις και παροτρύνσεις. Αν θέλουν οι Αμερικανοί μέτωπο με την Τουρκία ας το ανοίξουν αυτοί και θα τους βοηθήσουν και οι σύμμαχοί τους. Δυστυχώς, με τον τρόπο που φέρονται κατέστησαν τη χώρα τους αναξιόπιστη.
Τέλος, κάποιος ας ψιθυρίσει στον Ερντογάν το τέλος που είχε η τριανδρία που ξεκίνησε τη γενοκτονία των Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων του Πόντου. Η ιστορία, μεταξύ πολλών άλλων, χρειάζεται και για παραδειγματισμό.
Και εδώ, ερχόμαστε στο τελικό δια ταύτα. Όσο δεν πιέζεται και δεν τιμωρείται, ναι, τιμωρείται, η Τουρκία για τις γενοκτονίες που διέπραξε, θα τις επαναλαμβάνει. Η ευθύνη για αυτό ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα που συνεχίζει να σιωπά.
