Η ελληνική πολιτική σκηνή βρίσκεται σε λήθαργο. Η μικρονοϊκή ενασχόληση με το ιδιοτελές κομματικό συμφέρον εξαντλεί τις όποιες δυνάμεις της χώρας και βυθίζει ακόμη περισσότερο τις υγιείς και παραγωγικές μονάδες σε κινούμενη άμμο. Μετά την ψεύτικη διαίρεση των Ελλήνων σε μνημονιακούς-αντιμνημονιακούς, τις εξαντλητικές για τα οικονομικά του κράτους πρόωρες εκλογικές μάχες και την μέχρις εσχάτων αναμέτρηση των κομματικών σχηματισμών, τώρα το κομματικό σύστημα ζει στον αστερισμό της Novartis, της εξεταστικής για την υγεία και των καρ-αν(ο)ίκειων μεθόδων.
Από την πλευρά της κυβέρνησης, τα στελέχη της αισθάνονται άνετα πια με τα ηνία της χώρας στα χέρια τους και κομπορρημονούν συνεχώς.
Οι δυσεξήγητες συμπεριφορές κρατικών αξιωματούχων και η αλαζονική πολιτεία υπουργών αποδεικνύουν ότι η εξουσία τρελαίνει. Υπουργός με κρίσιμο αντικείμενο για την ύπαρξη του ελληνισμού και το μέλλον του χρησιμοποιεί ιλαρά παραδείγματα για να πείσει περί του ορθού της παράδοσης εθνικής κυριαρχίας και της εν καιρώ απώλειας εθνικού εδάφους. Έτερος συνάδελφός του στην ίδια κυβέρνηση διαφωνεί με τους χειρισμούς του προηγούμενου υπουργού και την κυβερνητική πολιτική σε μείζον εθνικό θέμα, αλλά παρ’ όλα αυτά σωπαίνει στηρίζοντας την κυβερνητική συμμαχία, παριστάνοντας ταυτοχρόνως τον Δον Κιχώτη.
Στην αντιπολίτευση παρατηρείται αδυναμία εκμετάλλευσης των λαθών που διαπράττει η κυβέρνηση. Στη μεν αξιωματική, η μία της πτέρυγα φαίνεται να καλοβλέπει τις προσπάθειες της αριστερής κυβέρνησης να παραμερίσει εμπόδια που είχαν βάλει τρικλοποδιά και στις δικές της θητείες, ενώ η άλλη δοκιμάζει να σταθεί όρθια στις εξωτερικές και εσωτερικές επιθέσεις. Στη δε ελάσσονα, το χάσμα είναι τόσο μεγάλο που δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα πρόθεση συνεργασίας. Είναι τέτοια η διχόνοια και η πόλωση του κομματικού συστήματος, που φτάνουν κάποιοι να αναρωτηθούν τι θα μπορούσε να συμβεί στην πατρίδα μας εάν δεν ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων διεθνών οργανισμών…
Συγχρόνως, η οικονομική κρίση σοβεί. Η αξιολόγηση δεν έκλεισε και τα περιθώρια στενεύουν, δεδομένου ότι σε μια περίοδο που η Ευρώπη έχει ανάπτυξη και το ΑΕΠ αυξήθηκε στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη κατά 2,5%, η Ελλάδα είναι αμέτοχη.
Επιπλέον, η φαινομενική έξοδος από το μνημόνιο τον Αύγουστο του 2018 μοιάζει απομακρυσμένη όσο το κομματικό σύστημα παραμένει διχασμένο. Και σίγουρα δεν θα είναι οριστική όσο επικρατεί αυτή η αυτοκτονική νοοτροπία.
Η κατάσταση στην Κύπρο
Από τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο προέκυψε μια ασυνήθιστα υψηλή αποχή και η επανεκλογή του Νίκου Αναστασιάδη. Στις πρώτες συζητήσεις για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για την επίλυση του προβλήματος της παράνομης τουρκικής εισβολής και κατοχής έθεσε τέρμα η πειρατική και παράνομη ενέργεια της Τουρκίας να εγκλωβίσει το γεωτρύπανο Saipem 12.000 της ENI. Αμέσως μετά, με NAVTEX δέσμευσε τμήμα της κυπριακής ΑΟΖ.
Η Άγκυρα, σα να μην έφτανε αυτή η βαρβαρότητα, προέβη και σε μια παρακολουθηματική. Εξέδωσε NAVTEX (0258/18) δυνάμει της οποίας δεσμεύει παρανόμως για ασκήσεις, και με πραγματικά πυρά, για την περίοδο από 22 Φεβρουαρίου έως και τις 18 Μαρτίου ευρεία περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ, εντός της οποίας βρίσκεται και το σημείο «Σουπιά», προορισμός του γεωτρύπανου της ΕΝΙ.
Σημειωτέον, πως έχουν προγραμματίσει να προχωρήσουν σε γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ εντός του 2018 και δύο ενεργειακοί κολοσσοί, η γαλλική Total και η αμερικανική EXXON Mobil.
Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι η πολεμική ενέργεια της Τουρκίας αποσκοπεί στο μπλοκάρισμα των εξελίξεων στα κυπριακά θαλάσσια κοιτάσματα και γι’ αυτό επελέγη η πιο αδύναμη ΕΝΙ σε σχέση με την Total και την EXXON Mobil, ώστε να δημιουργηθεί προηγούμενο ή ακόμη και τετελεσμένα πριν καταπλεύσουν στην περιοχή ενεργειακοί γίγαντες. Εν ολίγοις, χτύπημα στον αδύνατο ως προειδοποίηση στους δυνατούς.
Η διαφορά όμως του κυπριακού από το ελλαδικό κομματικό σύστημα έγκειται στο ότι αφενός μεν οι Κύπριοι συνασπίστηκαν προκειμένου να εξέλθουν συντεταγμένα από την οικονομική κρίση, όπερ και συνέβη, αφετέρου ότι στην αντιμετώπιση της τουρκικής πρόκλησης κάθονται στο ίδιο τραπέζι για να συνεννοηθούν. Ήδη έχει συγκληθεί το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών στη Λευκωσία. Εκεί θα αποφασιστεί η περαιτέρω αντίδραση, αφού η πολεμική σύρραξη δεν αποτελεί επιλογή – τουλάχιστον αυτή τη στιγμή.
Η κατάσταση στην Τουρκία
Η Τουρκία μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016 ανανεώνει διαδοχικώς την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με αποτέλεσμα να μην έχει επιστρέψει στην κανονικότητα και το κράτος δικαίου να τελεί υπό αναστολή. Οι φυλακίσεις, οι διωγμοί, τα βασανιστήρια και οι στημένες δίκες ολοκληρώνουν ένα περίγραμμα τραγικής καταπίεσης των Τούρκων πολιτών, οι οποίοι δεν διαθέτουν καν το δικαίωμα να διαφωνούν με την ακολουθούμενη πολιτική.
Το δημοψήφισμα του Απριλίου του 2017 μετέφερε όλες τις εξουσίες στον πρόεδρο Ερντογάν, ο οποίος πλέον επιβάλλει ακωλύτως τη δική του άποψη περί πολιτικής.
Με την κοινωνία των πολιτών να είναι σε συνεχή υποχώρηση, η Τουρκία εφαρμόζει το δόγμα των προληπτικών πολέμων σχεδόν σε όλον τον περίγυρό της, με την αιτιολογία της προστασίας των συνόρων και του κράτους. Επιχειρεί να δημιουργήσει «ζώνες ασφαλείας», οι οποίες κατ’ ουσίαν είναι εφαρμοσμένο casus belli. Βρίσκεται σε πολεμική κατάσταση στα σύνορά της με το Ιράκ και τη Συρία· στην Κύπρο και στο Αιγαίο προκαλεί κατά σύστημα με σκοπό τη δημιουργία σοβαρού επεισοδίου, το οποίο θα εμπλέξει και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής· κάνει ανοίγματα σε Κατάρ και αφρικανικές χώρες, επιδιώκοντας να ξεπεράσει την πραγματικότητα και να εμφανισθεί ως μια μεγάλη δύναμη (Grossmacht).
Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις –που αποψιλώθηκαν μετά το πραξικόπημα– διανύουν περίοδο ασταθούς ισορροπίας, και οι επιθετικές επιχειρήσεις σε Ιράκ και Συρία επέχουν και ρόλο τόνωσης ηθικού και εθνικής συνείδησης.
Η Τουρκία, και λόγω βαθιάς ανασφάλειας, έχει μεταμορφωθεί σε μια αναθεωρητική δύναμη η οποία επειδή θεωρεί ότι κινδυνεύει αναλαμβάνει μεγαλύτερο ρίσκο, διαταράσσοντας τις σχέσεις της με τους γείτονές της.
Συμπεράσματα
Η γεωπολιτική όρεξη της Τουρκίας μόλις άνοιξε και μετατρέπεται σε κατακτητική βουλιμία. Αντικειμενικός σκοπός της Άγκυρας είναι η διαμόρφωση, όπου μπορεί, «ζωνών ασφαλείας», είτε διά της παράνομης εισβολής και κατοχής σε ξένα εδάφη ή θαλάσσιες ζώνες, είτε διά της κατασκευής τειχών τα οποία θα την προφυλάσσουν. Στον κύκλο αυτόν περιλαμβάνονται και η Κύπρος και το Αιγαίο. Εξ αντικειμένου, όμως, αυτή η προσπάθεια προϋποθέτει γεωγραφική υπερεξάπλωση, η οποία τελικώς συνεπάγεται την καταστροφή της χώρας που την επιδιώκει.
Όσον αφορά τις δύο συνιστώσες του ελληνισμού –Ελλάδα και Κύπρο– θα έπρεπε ήδη να έχουν επικεντρωθεί στον στρατηγικό σχεδιασμό πρόβλεψης και αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής. Με κοινές συσκέψεις της ελλαδικής και κυπριακής ηγεσίας, καθώς επίσης και με χάραξη κοινού βηματισμού, ως έτοιμοι από καιρό και για όλα, θα έπρεπε να στείλουν ένα μήνυμα στους ασχημονούντες.
Οι καιροί ου μενετοί.
Παναγιώτης Μπαλακτάρης
