Η φυγή του χρήματος μέσω οφσόρ εταιρειών σε εξωτικά νησιά δίνει τη δυνατότητα στους λεφτάδες να ζουν στο αφορολόγητο, τη στιγμή που οι πιο πολλοί Έλληνες υπερφορολογούνται. Η οφσοκρατία, το ανεξέλεγκτο αυτό σύστημα λειτουργεί ενάντια στην οικονομική δημοκρατία, καθώς δίνει τη δυνατότητα στους φοροφυγάδες να μη συμμετέχουν οι ίδιοι στην ανόρθωση της χώρας.
Οκτώ τρισ. ευρώ έχει «παρκάρει» η παγκόσμια ελίτ σε φορολογικούς παραδείσους. Λεφτά που αν υπήρχαν στην πραγματική οικονομία, θα περιοριζόταν η αιτία της πείνας, της φτώχειας, της ανέχειας.
Από το «έδοξε τη βουλή και τω δήμω» της αρχαίας Αθήνας, από τη δημοκρατία της Πνύκας, φθάσαμε στην τωρινή του Στρασβούργου, όπου έχει την έδρα του το Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο ελέγχεται από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Όλες οι νομικές αποφάσεις, κι αυτές που αφορούν την παράδοση και τον πολιτισμό, έρχονται από εκεί. Η δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας πέρασε στο αρχείο. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί πια να αντισταθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι νόμοι της οποίας έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τους εθνικούς νόμους κάθε χώρας μέλους της. Οσονούπω και οι ντιρεκτίβες για τα σχολικά βιβλία θα έρχονται από εκεί.
«Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία. Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του, θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα» λέει ο Μίλαν Κούντερα.
Ψήφισε η Δημοκρατική Συμπαράταξη πρόσφατα για αρχηγό. Τι ωφελεί όμως, τα μπουκάλια να είναι καινούρια, όταν το κρασί είναι παλιάς σοδειάς;
Η παλινδρόμηση μπορεί να είναι καλή στη φυσική, όχι όμως και στην πολιτική (το «πάλιν» με την αρχαία σημασία του όρου που σημαίνει πίσω, όπως στη λέξη παλιννόστηση). Πίσω λοιπόν σ’ αυτούς που όχι μόνο ρήμαξαν τη χώρα, αλλά χρωστάνε και τα κομματικά τους δάνεια! Αυτό κι αν είναι πρόοδος!
Η πολιτική στην Ελλάδα είναι διπολική. Η απόσταση μεταξύ της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης είναι τόση, όσο απέχει ο βόρειος πόλος από τον νότιο. «Χάσμα μέγα ηνεώγη», σε γλώσσα θρησκευτική!
Ποτέ σχεδόν δεν συμφώνησαν κυβέρνηση κι αντιπολίτευση σε μια πρόταση, σ’ όλα της τα σημεία, εξαιρουμένων των προνομίων τους, ωσάν να μην ζουν στην ίδια χώρα. Από τη μια είναι οι λογικοί κι από την άλλη οι παράλογοι. Κι αυτό, διότι τα θέματα που διαιρούν τα κόμματα είναι περισσότερο προσωπικά και λιγότερο πολιτικά. Δεν νοιάζονται για την Ελλάδα αλλά για την κουτάλα, όπως γίνεται και στο ποδόσφαιρο: Περισσότερο ενδιαφέρον έχει το πρωτάθλημα από το καθαρό άθλημα. Έτσι και στην πολιτική: οι περισσότεροι που ασχολούνται μ’ αυτήν έχουν φανατική εξάρτηση από αυτήν.
Την ιστορία δεν την γράφουν οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά τα μέσα που τις υποστηρίζουν. Η ενημέρωση έχει δέκα διαφορετικές διατυπώσεις κι εκατό αναγνώσεις από κανάλι σε κανάλι. Η είδηση έχει πλέον ιδιωτικοποιηθεί στο πρόσωπο του κάθε καναλάρχη.
Και τα πιο απλά γεγονότα φαντάζουν πολύπλοκα στη χώρα όπου δεν ισχύει η ισονομία. Διότι αν ίσχυε δεν θα υπήρχαν εξαιρέσεις του νόμου για τους ισχυρούς. Δεν θα απαλλάσσονταν οι δικαστές από την υποχρέωση να υποβάλουν «πόθεν έσχες». Είναι αδιανόητο οι «φύλακες» του νόμου να τον παραβαίνουν πρώτοι. Ουδείς ζει στη δημοκρατία στο απυρόβλητο.
Θα ήταν ωστόσο αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι η αντινομία του καλού και του κακού πρόκειται κάποτε να σταματήσει. Όσο υπάρχει ανθρώπινη ζωή, ο αγώνας για την επικράτηση του καλού δεν πρόκειται να σταματήσει. Αλλά και το να θεωρείται το κακό σαν κάτι που μπορεί να καταργηθεί είναι μια ηλιθιότητα, όση τουλάχιστον και η επιθυμία να καταργηθεί η κακοκαιρία από ευσπλαχνία για τους φτωχούς ανθρώπους (Νίτσε).
Όσοι ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται το καλό του συνόλου έχουν υποχρέωση από πολιτικοί παρατηρητές να γίνουν μαχητές για την υπεράσπιση της αλήθειας. Η ποιότητα της δημοκρατίας σε μια χώρα είναι ανάλογη με την ποιότητα των ανθρώπων που στελεχώνουν τα κόμματά της. Τίποτα δεν είναι τυχαίο!