Κάθε φορά που σκέφτομαι τους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να ζήσουν σε ανελεύθερα ολοκληρωτικά καθεστώτα και στη σκλαβιά, πονάει η ψυχή μου. Τι σημασία έχει πώς ονομάζεται αυτός που σου κάθισε στο σβέρκο και σε εξευτελίζει ως ελεύθερη προσωπικότητα και ως αυτεξούσιο πλάσμα του Θεού; Τι κι αν ονομάζεται τύραννος, αφέντης, βαρόνος, φεουδάρχης, φίρερ, δικτάτωρ, πατερούλης, γενικός γραμματέας, πρόεδρος, βασιλέας, αυτοκράτορας, πασάς ή γκουρού; Οι τίτλοι μας μάραναν; Ο καθένας που έχει βάλει με το μυαλό του να εκμεταλλευτεί ολοκληρωτικά τις ψυχές και τα σώματα των συνανθρώπων του και να τους εξανδραποδίσει, νομίζετε πως τους το ζητάει ξεκάθαρα και στα ίσια;
Ένα ιδεολόγημα εφευρίσκει, ένα παραμύθι γοητευτικό. Και φτιάχνει εμβλήματα, παντιέρες και χρυσά μοσχάρια. Βρίσκει και βαρύγδουπους τίτλους αξιωμάτων για τον ίδιο και τα πρωτοπαλίκαρά του.
Ίσως να βάλει μπροστά τον Θεό (ο αναιδέστατος θεομπαίχτης), ή την καλύτερη ζωή. Ακόμα και τη δημοκρατία την ίδια. Σαν τον ίδιο τον πατέρα του, τον διάβολο, εκμεταλλεύεται και διαστρέφει τις πιο όμορφες έννοιες και αξίες.
Πώς ζήσανε μέσα στον ολοκληρωτισμό και την εκμετάλλευση κάποιοι άνθρωποι; Τι βίος αβίωτος ήταν αυτός; Άλλα καταλληλότερα λόγια για την περίσταση από αυτά του Ρήγα Φεραίου, δεν υπάρχουν: «Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει, κι αυτός πασχίζει πάλι, το αίμα σου να πιει. Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή».
Ο ίδιος ο παντοδύναμος τριαδικός Θεός, που μ’ ένα του νεύμα μπορεί να διαλύσει το σύμπαν εις τα εξ ών το συνέθεσε, σέβεται την ελευθερία και το αυτεξούσιο του κάθε ανθρώπινου πλάσματός Του. Θα μπορούσε με μια Του διαταγή να μας φέρει ξανά τα μυαλά στο κεφάλι, όπως ρυθμίζει ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός το ρομπότ που έφτιαξε, όταν αυτό αρχινάει ν’ απορυθμίζεται και κάνει τρέλες. Δεν το έκανε έτσι όμως…
Αντί γι’ αυτό ενανθρωπίστηκε, κατέβηκε στη γη και περπάτησε ανάμεσά μας. Δίδαξε, θαυματούργησε, βασανίστηκε απάνθρωπα και σταυρώθηκε. Τέτοιος είναι ο σεβασμός Του στην αγία και ιερή ελευθερία του καθενός μας!
Αν λοιπόν ο Μεγαλοδύναμος, ο Πανίσχυρος κι Αθάνατος, έχει τέτοιο σεβασμό στον άνθρωπο, πώς εσύ βρε ελεεινέ και τρισάθλιε φθαρτέ τυραννίσκε τον σκλαβώνεις και τον εκμεταλλεύεσαι;
Πόσο τυχεροί είμαστε που δεν ζούμε μέσα σε κανένα ολοκληρωτικό καθεστώς! Διαβάζει κανείς στην ιστορία τι γινότανε εκεί κι ανατριχιάζει. Ευτυχώς που το πολίτευμά μας, που είναι ο κομματικός φεουδαλισμός, δεν έχει παρά μόνο μερικά –σχετικά ήπια– χαρακτηριστικά ολοκληρωτικού καθεστώτος. Δεν είναι δα και καμιά άγρια φεουδαρχία.
Νά… για παράδειγμα έχουμε εκλογές. Δεν υπάρχει μόνο ένα κόμμα κι ένας ηγέτης που παίρνει ντε και καλά το 99,8% των ψήφων. Έχουμε πολλούς και τους αλλάζουμε, για να παίζουν όμως όλοι το ίδιο βιολί. Το ίδιο διακομματικό κατεστημένο, πάππου προς πάππου απ’ του Όθωνα τα χρόνια, εκμεταλλεύεται τα βιλαέτια και πλουτίζει, πότε με πολλά, πότε με πιο λίγα∙ εκ περιτροπής, όμως, και με προσχήματα. Δεν είναι μονόπρακτο το θεατρικό μας έργο. Υπάρχει θίασος ολόκληρος με διαφορετικά κοστούμια, χρώματα, ρόλους και χαρακτήρες. Για τον συγγραφέα του έργου και τον σκηνοθέτη δεν είμαστε και πολύ σίγουροι βέβαια… (Ποιος να είναι άραγε και τι πρεσβεύει;)
Και στο ψηφοδέλτιο που παίρνουμε στα χέρια μας σταυρώνουμε εμείς όποιον θέλουμε. Εντάξει, όχι δηλαδή ακριβώς όποιον θέλουμε… Μάλλον όποιον θέλουμε ανάμεσα σε αυτούς που κάποιος άλλος διάλεξε για λογαριασμό μας.
Τι θα πει δηλαδή πως θες να φας πεπόνι; Καρπούζι διαθέτει το κατάστημα… διάλεξε όποιο θέλεις, ελεύθερα!
Επίσης, δεν είναι ότι ανεβαίνει κάποιο κόμμα στην εξουσία χωρίς διακηρύξεις. Μπαίνουν τα κόμματα σε έναν κόπο, φτιάχνουν προγράμματα, τυπώνουν υλικό, παρουσιάζουν θέσεις πριν τις εκλογές. Άσχετο που μετά κάνουν άλλα αντί άλλων. Υπάρχει μια επίφαση. Όπως και να ’χει, δεν είναι εκείνο το απότομο, το ξαφνικό «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Σκαρώνουν ψέματα, δικαιολογίες, προσπαθούν εναγωνίως να τα μπαλώσουν. Θέλει δουλειά, θέλει ν’ αφιερώσεις χρόνο και φαιά ουσία γι’ αυτό. Δεν είναι πως δεν μας δίνουν καθόλου λογαριασμό…
Αμ το άλλο; Κάνεις, ας πούμε, μια συμφωνία με το κράτος και δίνεις τα χέρια. Θα σου δίνω τόσα λεφτά κάθε μήνα και συ κράτος θα μου δώσεις τόση σύνταξη. Καθαρά πράγματα και ντόμπρα. Εσύ, λοιπόν, τα δίνεις μέχρι δεκάρα, αλλά το κράτος αποφασίζει να σου δώσει τα μισά απ’ όσα ήταν η συμφωνία. Μη λες τι σόι είναι ένας άνθρωπος (ή ένα κράτος) που δεν κρατάει το λόγο του; Γιατί –πρόσεξε– σου τα δίνει τα μισά. Ας ήταν καμιά δικτατορία και θα σου ’λεγα τι θα έπαιρνες! Στο γκουλάγκ μ’ ένα πιάτο χυλό κάθε μέρα – μου θες και σύνταξη!
Άσε που μπορείς και να διαμαρτύρεσαι όσο θες – αυτό πού το πας; Βγες κύριε παραπονούμενος στο καφενείο, στα κοινωνικά δίκτυα, στις εφημερίδες, στις εκπομπές. Βγες και στο δρόμο με τη μολότοφ. Σε σταματάει κανείς; Εντάξει, δεν θα βγάλεις τίποτε, αλλά τουλάχιστον εκτονώνεσαι. Είδες τι ελεύθερα που σ’ έχουμε;
Τέτοιο ωραίο πολίτευμα έχουμε, και γκρινιάζουμε οι αχάριστοι…