Οι πλατιές θάλασσες είναι για τα μεγάλα καράβια και οι ωραίες ιδέες για τις βαθιές ψυχές. Στις ρηχές ψυχές οι όμορφες ιδέες πνίγονται. Πολιτική με ρηχούς ανθρώπους δεν γίνεται. Οι ανάβαθοι στην ψυχή δεν έχουν χώρο για βαθιές αξίες.
Κυρίαρχο σε κάθε εποχή είναι αυτό που στηρίζει η κοινωνία με την ψήφο της. Μια κυβέρνηση που αγνοεί τον πολίτη, αργά ή γρήγορα «πέφτει». Καμιά αλλαγή δεν είναι εφικτή όπου είναι παθητικοί οι πολίτες.
Το «κατεστημένο» για να ανατραπεί χρειάζεται ο πολίτης να ανταποκριθεί στο ύψος των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών του.
Οι στιγμές που ζει εδώ κι εφτά περίπου χρόνια η χώρα είναι από τις πιο δύσκολες. Οι καιροί δεν αντέχουν άλλο. Η ηθική και η κοινωνική παρακμή των χρόνων που προηγήθηκαν έφερε και την οικονομική. Το «σπίτι» που το λένε Ελλάδα γκρεμίστηκε εκ των έσω με πρώτους υπαίτιους τους «ιδιοκτήτες» του…
Είναι λυπηρό η γη όπου ρίζωσε πριν από 25 αιώνες η δημοκρατία να είναι άγονη τώρα. Να μην μπορούμε να κρατήσουμε την πνευματική μας κληρονομιά. Να μας συντηρούν ακόμα οι πρόγονοί μας με την πολιτισμική κληρονομιά που μας άφησαν. Οι τεχνίτες που έδωσαν μορφή στα μάρμαρα και οι σοφοί που χάραξαν φωτεινούς δρόμους σκέψης.
Πρέπει να τελειώνουμε με τα λάθη που τραυμάτισαν τη χώρα. Τα νοσηρά φαινόμενα μιας δικομματικής αντιδικίας πρέπει να πάψουν. Να μάθουμε ως λαός «να κουβεντιάζουμε ήρεμα κι απλά».
Οι κραυγές πολώνουν και κλιμακώνουν τα εμφύλια πάθη και το μόνο που προκαλούν είναι φανατισμό και μίσος.
Η πολιτική του κάθε κόμματος καθρεφτίζεται πρώτα και κύρια στον δικό του κομματικό πολιτισμό. Δεν κρίνεται μόνο από τα λεγόμενά του, αλλά κι από τη συμπεριφορά του. Η απάθεια απέναντι στο κακό και το άδικο έφερε την πολιτική και οικονομική συντέλειά μας, ως λαού και έθνους. «Σώπαινε ο λαός και κανείς δεν μιλούσε γιατί ήταν φοβισμένος… και γιατί έβλεπε πως οι συνωμότες ήταν πολλοί…», μας θυμίζει ο Θουκυδίδης.
Κανένας συνειδητοποιημένος δεν μπορεί να αγνοήσει τα γεγονότα που έφεραν την καταστροφή στην χώρα. Κανένας δεν μπορεί να ξεχάσει επώνυμους ή «ανώνυμους» που θησαύρισαν σε δοσοληψίες που είχαν με το κράτος. Η διαπλοκή από τη Μεταπολίτευση και μετά είναι ενδημική σε τούτον τον τόπο. Έβγαλε ρίζες και ρίζωσε βαθιά διαβρώνοντας την πολιτική ως το μεδούλι της.
Η εθνική ιστορία πέρα από τη γνώση είναι και μνήμη. Ό,τι ξεχνάμε θα το ζήσουμε και θα το ξαναζήσουμε πολλές φορές. Εθνική επιτυχία χωρίς κοινούς αγώνες δεν υπάρχει. Αλλαγή που αφορά μόνο τους λίγους δεν είναι δημοκρατική. Η δημοκρατία είναι υπόθεση καθημερινή. Αφορά τον γονιό που ο μισθός του δεν φθάνει για τα φροντιστήρια, τον αγρότη που έχει απούλητη την παραγωγή. Τον άνεργο που εγκαταλείπει τη χώρα. Η δημοκρατία εκφράζει το αληθινό της νόημα όταν αντλεί δύναμη από το λαό, όπως ο Ανταίος από τη γη.
Η πολιτική που αφήνει τα πτυχία να ξεθωριάζουν σε κορνίζες δεν είναι πατριωτική. Η πολιτική που δεν ευνοεί τους πολίτες αλλά τους τραπεζίτες είναι άδικη.
Κι όλα αυτά σε μια πολιτεία όπου κανείς δεν ντρέπεται για την φτώχεια του άλλου. Σε μια εποχή όπου το μόνο που ακμάζει είναι η παρακμή. Σε μια κοινωνία με έντονη τη βία και τη φοβία, όπου κανείς δεν ντρέπεται για τη ζέστα και την ανθρωπιά του, καταπώς γράφει ο Παλαμάς στη συλλογή του «Ο κύκλος των τετράστιχων».
Αυτά και πολλά άλλα καλείται η πολιτική ν’ αλλάξει, σ’ έναν κόσμο με πολλά νεφελώματα. Γιατί η αλλαγή δεν είναι λέξη συνθηματική, δεν είναι καν υπόθεση προσωπική, αλλά λαϊκή εντολή με συγκεκριμένη πολιτική, που απαιτεί ανάλογη ευαισθησία και ήθος. «Γείρε αν θέλεις να υψωθείς», λέει ο Παλαμάς. Έτσι μόνον θα αισθανθείς τη φωνή του αδύναμου πολίτη.