Μου κάνει μεγάλη εντύπωση το μπέρδεμα που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας σε πολλά ζητήματα. Αυτά τα μπερδέματα αγκυλώνουν τη νοοτροπία μας και εμποδίζουν την πρόοδό μας. Φαίνεται πως τα συμπλέγματα της ψυχής μας ανεβαίνουν στο νου και τον συσκοτίζουν. Ας καθαρίσουμε το μυαλό μας, με σκέψεις απλές και κρυστάλλινες, όμορφα κι ακομπλεξάριστα, για να ξεριζώσουμε αυτά τα ζιζάνια που πάνε να πνίξουν το καρποφόρο δέντρο του ελληνισμού.
Γιατί αξίζουμε καλύτερα, που να πάρει η ευχή!
Ένα πράγμα που συχνά μπερδεύουμε είναι τη διοίκηση ως πράξη επιμελητείας με μια ιεραρχία φεουδαλικού τύπου. Σε κάθε επαγγελματική ή κοινωνική δομή, βλέπετε, υπάρχουν αυτοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και οι άλλοι που από τα μετόπισθεν οργανώνουν και μεριμνούν.
Σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, για παράδειγμα, πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες και ο προπονητής. Ο υπόλοιπος οργανισμός, που αποτελείται από διάφορους επαγγελματίες, φροντίζει να δημιουργούνται πάντοτε οι καταλληλότερες συνθήκες ώστε οι πρωταγωνιστές να είναι καλά και να φέρνουν νίκες κι όμορφο θέαμα για τους θεατές. Κατ’ αναλογία, στο στρατό πρωταγωνιστές είναι οι μάχιμοι που δέχονται και εξαπολύουν πυρά. Στο νοσοκομείο είναι οι γιατροί, οι νοσοκόμοι κι οι ασθενείς. Στο θέατρο ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί, στο πανεπιστήμιο οι φοιτητές και οι καθηγητές τους και ούτω καθ’ εξής…
Κι εκεί που θα περίμενε κανείς να πάρουν αέρα τα μυαλά αυτών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, συμβαίνει τ’ αντίθετο.
Ξιπάζονται μερικοί ανώτεροι διοικητικοί, είτε είναι αιρετοί είτε διορισμένοι, και νομίζουν πως επειδή έχουν κάποιου είδους τίτλο, έγιναν ξαφνικά άρχοντες και φεουδάρχες. Συμπεριφέρονται ως τυραννίσκοι κι αντί να φροντίζουν ώστε οι πρωταγωνιστές να είναι καλά κι ευχαριστημένοι για να φέρνουν νίκες, τους φορτώνουν επιπλέον βάρη και το παίζουν κόκορες και αρχηγοί με ύφος χιλίων καρδιναλίων που λένε.
Δεν ξέρω αν είναι ο φθόνος ή τα κόμπλεξ, αλλά τούτα τ’ αρχηγόπουλα φαίνεται να ξεχνούν πως η ουσία της δουλειάς τους είναι η επιμελητεία, η μέριμνα και η οργάνωση, ώστε οι πρωταγωνιστές να κάνουν τη δύσκολη δουλειά τους στην πρώτη γραμμή απερίσπαστοι. Εδώ τώρα γίνεται τ’ αντίθετο!
Κάθεται ο άλλος με τον μεγαλόσχημο τίτλο στο γραφείο, και με ύφος περισπούδαστο αποφασίζει και διατάζει τον κάθε μαχητή που δεν ξέρει τι του γίνεται από τις σφαίρες που σφυρίζουν κάθε μέρα γύρω από το κεφάλι του: «Συμπλήρωσε την τάδε φόρμα». «Φέρε μου εκείνα τα δεκαεφτά έγγραφα». «Αν θέλεις σφαίρες για να πολεμήσεις, γράψε μου μια έκθεση σαράντα κι εφτά σελίδων για το πώς θα τις χρησιμοποιήσεις».
«Και πού ’σαι… Μην κάνεις και κανένα λάθος, γιατί θα ’χουμε κακά ξεμπερδέματα… Εντάξει;».
Έτσι το κάνουν, κι οι πρωταγωνιστές κάθονται και το δέχονται… Το είπε λέει ο κύριος γενικός… Αντί να σκεφτούνε και να πουν: γιά μια στιγμή…! αν εγώ θα πρέπει να κάνω κι αυτά τα πράγματα, αυτουνού η δουλειά ποια ακριβώς είναι; Αυτός δηλαδή που είναι εκεί για να μας εξυπηρετεί και να μας έχει καλά, μας φορτώνει επιπλέον φορτία δυσβάσταχτα σαν να είμαστε τίποτα γομάρια; Πού θα βρούμε το καθαρό μυαλό, τη φρεσκάδα και το ηθικό για να δώσουμε τις καθημερινές μας μάχες στην πρώτη γραμμή; Γιατί αν κάνουμε και κανένα λάθος απ’ την πολλή την κούραση, ο κύριος αυτός θα είναι ο πρώτος που θα μας ρίξει τις ευθύνες και θα μας τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί!
Πρέπει να συνέλθουμε και να ξεμπερδευτούμε. Δεν έχει σημασία αν είσαι πρωταγωνιστής ή διοικητικός στα μετόπισθεν. Όλοι μαζί πρέπει να εργάζονται για τον κοινό σκοπό και το κοινό συμφέρον ακομπλεξάριστα. Όλοι μαζί κερδίζουν, όλοι μαζί χάνουν.
Κι έχω βαρεθεί πια τις ήττες… κουράστηκα στ’ αλήθεια…
Αυτή η νοοτροπία είναι γνωστό ότι έχει διαβρώσει κατά κύριο λόγο την κρατική λειτουργία μας, το Δημόσιο που λένε. Γεμίσαμε μανδαρίνους, πάπες και καρδινάλιους. Από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς μέχρι τα έγκατα της διοικητικής αλυσίδας, πόσοι είναι αυτοί που στα έργα (κι όχι στα λόγια), συνειδητοποιημένα και γνήσια νιώθουν και λειτουργούν ως υπηρέτες του δημόσιου συμφέροντος;
Πώς είναι το νομοθετικό και το κάθε είδους θεσμικό πλαίσιο; Ποια είναι η νοοτροπία; Όταν διασταυρώνεσαι με την επιμελητεία σου, εσύ νέε φιλόδοξε επιχειρηματία, γιατρέ, δάσκαλε και καθηγητή του πανεπιστημίου, αστυνομικέ, στρατιωτικέ, κι εσύ κάθε είδους επαγγελματία τι νιώθεις; Νιώθεις αυτήν τη στοργή, νιώθεις να σε κοιτάζουν στα μάτια και να σου λένε: «μη στενοχωριέσαι πουλάκι μου… κάνε τη δουλειά σου καλά και μη στενοχωριέσαι για τίποτα… εμείς είμαστε εδώ!». «Κάνε τα χρυσά σου αυγά για την κοινωνία, δώσε τις μάχες σου εφ’ ω ετάχθης και μην ανησυχείς για τ’ άλλα – σ’ έχουμε καλυμμένο».
Αν λοιπόν νιώθεις αυτήν τη στοργή (έστω και τη μισή απ’ όση θα σου ’πρεπε), όλα καλά.
Αν δεν την νιώθεις, όμως, το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Αν δεν σ’ αρέσει μια κατάσταση, ή την αποδέχεσαι ή την αλλάζεις. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Ας αποφασίσει ο καθένας τι θα κάνει (όλοι έχουμε ευθύνη) και είθε κι ο Θεός να βάλει κι Αυτός το χέρι Του.