Η ΑΕΚ έγινε η Πόλη, η Σμύρνη, η Καππαδοκία, ο Πόντος και όλες οι αλησμόνητες πατρίδες

14 Σεπτεμβρίου. Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, όπως όρισε η Βουλή. Η Βουλή η οποία έχει χωρίσει στα δύο τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας με το να ορίσει δύο γενοκτονίες την ίδια χρονική περίοδο και στον ίδιο τόπο!

14 Σεπτεμβρίου για τους Μικρασιάτες και 19 Μαΐου για τους Πόντιους, λες και οι Πόντιοι δεν είναι Μικρασιάτες. Λες και ο Πόντος δεν βρίσκεται στη Μικρά Ασία.

Σημασία όμως πλέον έχει το πώς τιμάει ο απόγονος εκείνων των ανθρώπων τους ίδιους του τους προγόνους. Τα ίδια του τα γεννοφάσκια. Ημέρες μαύρες, ημέρες που όσο περνάει ο καιρός ξεχνιούνται. Μερικοί κοινωνιολόγοι λένε πως σε μια κατάσταση προσφυγιάς, η πρώτη γενιά προσπαθεί να ξεχάσει, η δεύτερη προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και η τρίτη εκδικείται.

Έλληνες πρόσφυγες, 1922 (η φωτ. ανήκει στη συλλογή του Ερυθρού Σταυρού, Νο RC-33872)

Η εκδίκηση μπορεί να έρθει με πολλούς τρόπους. Από ακρότητες με θέσεις ιμπεριαλισμού και ό,τι αυτό συνεπάγεται, μέχρι και το πιο απλό, νορμάλ και ειρηνικό: τη διατήρηση της μνήμης. Ότι είμαστε εδώ και δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ αγαπημένοι μας Μικρασιάτες, παππούδες, γιαγιάδες, γονείς κτλ. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τι ήταν ο μικρασιατικός πολιτισμός και θα βαδίζουμε πάνω σε γραμμές ήθους, αξιών, αλληλεγγύης, φιλίας, ειρήνης και φαντασίας. Αυτά όλα που έκαναν αυτό τον τόπο ξεχωριστό.

Κατά τη διάρκεια των 95 χρόνων ιδρύθηκαν πολλά σωματεία, σύλλογοι, ομάδες ανθρώπων οι οποίες είχαν ως κυρίαρχο συστατικό τη διατήρηση της μνήμης. Μιας μνήμης η οποία σε λίγες δεκαετίες θα λήξει. Και δεν θα λήξει γιατί οι άνθρωποι που την υπηρετούν είναι άχρηστοι. Θα λήξει διότι ο κόσμος προχωράει. Η τρίτη γενιά «εκδίκησης» περνάει, και η νεολαία δεν φτάνει για να κουβαλήσει όλο αυτό το φορτίο. Τους θέλει όλους και είναι λίγοι.

Γι’ αυτό ο Θεός έστειλε την ΑΕΚ. Για να βγάζει το φίδι από την τρύπα μετά από 100, 200, 500 χρόνια. Να θυμίζει ότι κάποτε για πολλούς ανθρώπους η ΑΕΚ έγινε το χωριό τους.

Έγινε η Πόλη, η Σμύρνη, η Καππαδοκία, ο Πόντος, τα Βουρλά, τα Αλάτσατα, το Σεβντίκιοϊ, η Αλικαρνασσός, η Αξός, η Σινασός. Εκεί μέσα που αντάμωναν όλοι εκείνοι οι δυνατοί, οι με ψηλά το κεφάλι, οι αναγεννημένοι από τις στάχτες. Οι ορφανοί, οι χωρίς τα παιδιά τους, οι ξυπόλητοι, αυτοί που στην Καλαμαριά τους έβαζαν σε κλίβανους για να τους «αποστειρώσουν» επειδή ήταν «βρόμικοι, τουρκόσποροι, ξενομερίτες, παστρικοί, χασικλήδες». Αυτοί που αργότερα πολέμησαν πρώτη γραμμή τους Ναζί ώστε εμείς ελεύθεροι να πίνουμε μπίρες, να κάνουμε διακοπές και να πηγαίνουμε γήπεδο.

Όλοι αυτοί αποφάσισαν ότι η πιο αγαπημένη από όλες που ιδρύθηκαν ήταν, είναι και θα είναι η «ΑΕΚάρα». Είπαμε, δεν ξέρουμε ακόμα το γιατί. Ο Θεός την έστειλε για να μην ξεχάσει κάνεις ποτέ.

Νίκος Καραμπουρνιώτης
Πρόεδρος του Συλλόγου Μικρασιατών-Κωνσταντινουπολιτών «Οι Ρίζες»