Βαρελόσκυλα – Ο Γιάννης Αποστολίδης γράφει για το… κασαβέτι του ποντιακού χώρου

Για βαρελόσκυλα μας έχουν, κράτος και Εκκλησία… Βαρύς ο λόγος αλλά αληθινός… Στέρησαν από τους υπερήλικες νεοπρόσφυγες τη γλίσχρα σύνταξη απ’ τ’ αποφάγια του κρατικού προϋπολογισμού, και έτσι τους καταδίκασαν σε ανείπωτη δυστυχία – και ποιος ξέρει πόσους στον εκ πείνης θάνατο. Πίνουμε τα βρομόνερα της πολιτικής τους, τον παραγοντισμό, τον ημετερισμό, τη συναλλαγή, μας παραλύουν με τέτοια δηλητήρια – έτσι αποσκορακίζουν με πάσα άνεση την ιστορία μας από τη γωνία κάποιου σχολικού βιβλίου που την είχαν στριμώξει, απωθούν αντί να προωθούν τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας, θεσμοθετούν ολοένα φασιστικότερα την οικογενειοκρατία στο εθνικοθρησκευτικό μας καθίδρυμα, την Παναγία Σουμελά… Το μουσουλμανικό τέμενος, που συστήθηκε με το νόμο 3512/2006, έχει ασυγκρίτως δημοκρατικότερη διοίκηση και εγγυήσεις νομιμότητας. Δηλαδή κράτος και Εκκλησία μάς έχουν για βαρελόσκυλα, και κάτι χειρότερο…

Και δυστυχώς αντί τα βαρελόσκυλα να δαγκώσουν, αντί έστω να δείξουν τα δόντια τους, εμείς υποτασσόμαστε στη μοίρα μας, αφού μάλιστα κατεξοχήν εμείς πάσχουμε από την προγονική μας ασθένεια, τον μιθριδατισμό…

Έχουμε πάθει ανοσία στα παθήματά μας. Έτσι, όλα αυτά τα θεωρούμε περίπου φυσιολογικά, δεν αντιδρούμε.. Ή το πολύ-πολύ συντάσσουμε κάποια δελτία Τύπου (φωνή βοώντος) ίσα για να έχουμε να τ’ αραδιάζουμε αντί απολογισμού του Διοικητικού Συμβουλίου της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ποντίων Ελλήνων (ΔΙΣΥΠΕ), στο πρόσφατο «Παγκόσμιο» «Συνέδριο» – ούτε παγκόσμιο ήταν ούτε συνέδριο, μια διευρυμένη σύναξη παρέας ήταν και τίποτα περισσότερο, ενώ έπρεπε, αν σεβόμασταν το θεσμό, να ήταν παρόντες τουλάχιστον 1.000 σύνεδροι και παρατηρητές, με παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας ή του πρωθυπουργού και μιας ντουζίνας υπουργών, καθώς και των πρέσβεων ξένων χωρών όπου υπάρχει ποντιακός ελληνισμός.

Από την άλλη, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ποντιακού Ελληνισμού, ΠΑΣΠΕ, είναι ένας καταχανάς (ξεχασμένη λέξη που σημαίνει βρικόλακας, ζόμπι) που εμφανίζεται κάπου-κάπου, όταν ο τανιμανιδισμός θέλει να μας τρομάξει, βλέπει που εμείς αντί να τρομάξουμε σπάμε πλάκα, κι έτσι χώνεται πάλι στην τρύπα του (το ΠΑΣΠΕ είναι ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό που υπάρχει μόνο για να δίνει κούφιους τίτλους αξιωμάτων σε κάποιους ματαιόδοξους αριβίστες).

Πώς λοιπόν να μη σε πιάνει κασαβέτι με αυτά που βλέπεις…

(Ανάσταση λέξεων ίσον ανάσταση νεκρών, γι’ αυτό ανασταίνω και τη λέξη κασαβέτι που σημαίνει κατάθλιψη. Τερώ τον Θόδωρον, κλαίω τη νύφεν – τερώ τη νύφεν, κλαίω τον Θόδωρον… Είμαστε για κλάματα, επειδή είμαστε για γέλια.)

Είμαστε για γέλια και για κλάματα, και ιδού δύο περιστατικά, αντί πάμπολλων, που το αποδείχνουν: Το (τανιμανιδικό) Παγκόσμιο Συμβούλιο Ποντιακού Ελληνισμού (ΠΑΣΠΕ) είχε κανονικό, τακτικό Διοικητικό Συμβούλιο μόνο μέχρι τον Ιούνιο του 2014, οπότε έληξε η θητεία του. Μόλις πρόσφατα έρχονται χαμπέρια ότι συγκροτήθηκε νέο τακτικό Διοικητικό Συμβούλιο. Τώρα χωρίς τη συμμετοχή της ΠΟΕ, χωρίς τη συμμετοχή της ΠΟΠΣ, χωρίς τη συμμετοχή καμίας ομοσπονδίας του εξωτερικού, τι είδους ΔΣ του ΠΑΣΠΕ προέκυψε από μια εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση 56 ατόμων, αυτό μόνο οι πολύ αναιδείς μπορεί να αποπειραθούν να μας εξηγήσουν. Επανέρχομαι όμως στο 2015, που τότε πάντως δεν υπήρχε Διοικητικό Συμβούλιο του ΠΑΣΠΕ, ούτε στα χαρτιά ούτε πουθενά. Και όμως, τότε κάποια αντιπροσωπεία ενός ανύπαρκτου Διοικητικού Συμβουλίου, εξαπατώντας το κράτος εμφανίστηκε στο υπουργείο Εξωτερικών, συνομίλησε με τον υπουργό, φωτογραφήθηκαν μαζί του, εξέδωσε το υπουργείο σχετικό Δελτίο Τύπου, κάνανε δηλαδή την επικοινωνιακή αρπαχτή τους και ούτε γάτα ούτε ζημιά… Γι’ αυτήν τη χοντρή απάτη έπρεπε νά βρίσκονται ακόμη στα σίδερα οι «εκπρόσωποι» του δήθεν Διοικητικού Συμβουλίου του ΠΑΣΠΕ – αλλά δεν κουνήθηκε φύλλο…

Να γελάς γιόξαμ να κλαις…

Άλλο περιστατικό για γέλια και κλάματα: To Πολιτικό Αρχείο του Πόντου, που ανακαλύφθηκε στην Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης το 2012 και είχα την τύχη να είμαι ο πρόεδρος της Λέσχης κατά την πρώτη επίσημη παρουσίασή του τον Μάρτη του 2016, σε μια τελετή που τίμησε με την παρουσία του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, είναι το πολυτιμότερο κειμήλιο του ποντιακού ελληνισμού. Εκεί καταγράφεται η λήξη της τρισχιλιόχρονης ελληνικής παρουσίας στον Πόντο, ένα Αρχείο των ετών 1916 έως 1924, χιλιάδες σελίδες, και ανάμεσα σε αυτές τα Πρακτικά της Εθνοσυνελεύσεως και του Εθνικού Συμβουλίου του Πόντου, καθώς και η ίδια η σημαία που σχεδιάστηκε για να κυματίζει στην Αυτόνομη Ελληνική Δημοκρατία του Πόντου αλλά δυστυχώς στέκεται μεσίστια και αιματόβρεκτη πάνω στα ερείπια της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Καταρχήν θα πω, με τον σκληρό τρόπο που συνηθίζω να λέω σκληρές αλήθειες, μπας και ξυπνήσουν συνειδήσεις, ότι αποτελεί ανεξάλειπτο αίσχος για το μητροπολιτικό σωματείο μας, την Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης, το ότι ένα τέτοιο ιερό κειμήλιο το είχε ξεχασμένο και καταχωνιασμένο σε μια «κρύπτη» εντός της Λέσχης – «κρύπτη» λέμε υποκριτικά και ξεδιάντροπα, και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, το σημείο εντοπισμού του, λες και κρύβαμε εκεί για ασφαλή φύλαξη κάποιον θησαυρό, ενώ η ωμή αλήθεια είναι ότι το Αρχείο βρισκόταν εκεί όχι για φύλαξή του, αλλά απλά ήταν στοιβαγμένο και ξεχασμένο στην «κρύπτη» επί πολλές δεκαετίες, πίσω από ένα τείχος από μπλοκ υπολογισμού της γκανιότας από το κουμκάν και τον μπακαρά τής κάποτε και χαρτοπαικτικής Λέσχης – ευτυχώς μάλιστα που κατά τον εντοπισμό του Αρχείου από την υπάλληλο Έφη Ουζουνίδου, κόσμημα ήθους και υπευθυνότητας, είχαμε πρόεδρο της Λέσχης τον φίλο Κώστα Αποστολίδη, σπάνια ηθική και πνευματική προσωπικότητα, που αμέσως κατάλαβε τη σημασία του ευρήματος και αυτός έβαλε τα θεμέλια της αξιοποίησής του.

Κάθε πατριώτης όμως ζαλίζεται σκεπτόμενος την επί δεκαετίες αδιανόητη βεβήλωση του Αρχείου από εμάς τους ίδιους, την εξίσωση των πιο ιερών και οσίων της ιδιαίτερης ιστορίας μας με τις γκανιότες του μπακαρά και του κουμκάν…

Και η μόνη περίπτωση να συνέλθουμε από τη ζάλη είναι να εξασκηθούμε στην αντοχή της αλήθειας, όσο σκληρή και κι αν είναι! Εν πάση περιπτώσει, το Αρχείο ήρθε στο φως, και τώρα, εδώ και έναν χρόνο, γίνεται εντατική συντήρησή του, με άκρα επιμέλεια, θα ακολουθήσει δε πολύμορφη αξιοποίησή του. Λοιπόν, ακούστε ένα απίστευτο γεγονός που δείχνει πόσο βαθύτερη και από την άβυσσο είναι η ανευθυνότητά μας, πόσο η επιπολαιότητά μας είναι για κράξιμο: Το Διοικητικό Συμβούλιο της Λέσχης του οποίου προέδρευα, σε ειδική συνεδρίασή του πέρσι, εξακρίβωσε ότι κανείς εν ζωή σήμερα δεν γνώριζε την ύπαρξη του Αρχείου. Από την πολύωρη και σχεδόν ανακριτικού τύπου συζήτηση που έγινε στη συνεδρίαση του ΔΣ, αποτυπώθηκε στα πρακτικά, με σύμφωνη γνώμη όλων των μελών του ΔΣ, μόνο αυτό το συμπέρασμα. Αργότερα, μετά από εκείνη τη συνεδρίαση, σε νέα συνεδρίαση για την επικύρωση του προηγούμενου πρακτικού, έρχεται ένας σύμβουλος, ο Μιχάλης Καραβέλας, που απουσίαζε κατ’ εκείνη την «ανακριτική» συνεδρίαση, και καταθέτει εγγράφως ότι αυτός από τη δεκαετία του ’60 γνώριζε την ύπαρξη και την αξία του Αρχείου.

Για λόγους που δεν είναι του παρόντος, δεν τον έθεσα τότε μπροστά στην τεράστια και ομολογημένη ευθύνη του για το γεγονός ότι κατακρατούσε για 50 ολόκληρα χρόνια ως επτασφράγιστο μυστικό αυτή την υπερπολύτιμη γνώση χωρίς να πει ποτέ τίποτα σε κανέναν, χωρίς να ενδιαφερθεί για την τύχη του Αρχείου, με ανυπολόγιστο κόστος για την εθνική αυτογνωσία μας και με κίνδυνο να καταστραφεί το Αρχείο. Δεν τον έθεσα, λέω, τότε μπροστά στις ευθύνες του, δεν κίνησα, όπως θα έπρεπε, τη διαδικασία αποβολής του από την Εύξεινο Λέσχη – σημειώνω ότι όταν γίνονταν αυτά, εγώ μετά από τριετή θητεία απερχόμουν από την προεδρία της Λέσχης και δεν ξαναέβαλα υποψηφιότητα στις εκλογές. Δεν φανταζόμουν όμως ποτέ ότι θα γίνει αυτό. Κρατηθείτε και ακούστε: Τώρα μαθαίνω ότι ο κ. Καραβέλας ορίστηκε από την πλειοψηφία του νέου Διοικητικού Συμβουλίου της Λέσχης ως επικεφαλής της Επιτροπής Αρχείου! Ακόμα σταυροκοπιέμαι… τρέχω σε εκκλησίες, παρεκκλήσια και εκκλησάρια παρακαλώντας θεούς και θεές να μου δώσουν δύναμη να μη σαλέψω…

Τέτοια περιστατικά, μικρότερης ή ακόμα μεγαλύτερης σημασίας, θα μπορούσε να αναφέρει πολλά όποιος γνωρίζει τα πράγματα στον οργανωμένο χώρο.

Όρα άλλωστε και την πρόσφατη καταστροφική παραίτηση σύσσωμης της αντιπολίτευσης από το Διοικητικό Συμβούλιο της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΠΟΕ) έτσι, για το τίποτε, για γούστο τους, με γελοίες δικαιολογίες, όρα επίσης την προκλητική, αυθάδη και ιταμή αποχή του τριενικού σχήματος των ομοσπονδιών Ευρώπης, Αμερικής και Αυστραλίας από το «Παγκόσμιο» «Συνέδριο» – τα εισαγωγικά που αναιρούν την κυριολεξία αυτών των δύο λέξεων τα έβαλαν κυρίως αυτές οι Ομοσπονδίες με την αποχή τους. Περιστατικά που δείχνουν ότι δεν έχουμε, ως οργανωμένος χώρος, στοιχειωδώς επαρκή την αίσθηση της ευθύνης, και τούτο οφείλεται στο ότι όσο και να λέμε «Πόντιος κ’ έναν ομάτ’» , στην πραγματικότητα για ένα σωρό λόγους που αξίζουν ακόμα και κοινωνιολογική έρευνα, έχουμε σοβαρό έλλειμμα αυτοεκτίμησης – κατά τη γνώμη μου αυτό οφείλεται στο ότι δεν συνήλθαμε ακόμα από το εξοντωτικό πλήγμα της Γενοκτονίας και του Ξεριζωμού.

Γι’ αυτό άλλωστε, επειδή μας λείπει η αυτοεκτίμηση και η αίσθηση της συλλογικής μας αξίας, έχουμε έντονο το στοιχείο του ομαδισμού και σερνόμαστε κοπαδιαστοί πίσω από ηγέτες –αποσυνάγωγος και αποβώμιος όποιος θίξει τα γκεσέμια!– αντί να μας καθοδηγούν αρχές και αξίες, δεν έχουμε δε κανέναν κριτικό λόγο και ιδίως δεν έχουμε αυτοκριτικό κουράγιο, που είναι στοιχείο ώριμης και εύρωστης προσωπικότητας, τελικά δηλαδή ίσως έτσι εξηγείται το ότι κράτος και Εκκλησία μας βρίσκουν βολικούς για βαρελόσκυλα, σίγουροι ότι δεν πρόκειται να τους δαγκώσουμε…

Γιάννης Αποστολίδης
τέως πρόεδρος Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης