Όσοι διάβασαν προσεκτικά κάποια προηγούμενα άρθρα μου που αναφέρονται στο ποδόσφαιρο, δεν εξεπλάγησαν από το στραπάτσο του ΠΑΟΚ την περασμένη εβδομάδα. Τις ώρες που γράφω αυτές τις γραμμές μια βαριά λέξη κυριαρχεί για τον ΠΑΟΚ στη δημόσια συζήτηση: «ξεφτίλα».
Η περσινή κατάκτηση του κυπέλλου ξεχάστηκε, μιας και ήταν περιστασιακή επιτυχία∙ αποτέλεσμα περισσότερο τύχης παρά ικανότητας και σταθερά καλής απόδοσης. Φτάσαμε, λοιπόν, αναπόφευκτα στην ξεφτίλα.
Αναβρασμός και αγανάκτηση. Χάος και οργή επί δικαίων και αδίκων. Ο καθένας και μια γνώμη για το τι φταίει. Ας πω, λοιπόν, κι εγώ τη δική μου…
Έχω αναλύσει σε πολλά προηγούμενα άρθρα μου ότι λάθη μπορεί να γίνουν πολλά, αλλά η κακή στελέχωση είναι έγκλημα. Άλλο το λάθος, άλλο το έγκλημα. Τα απλά λάθη δεν είναι ικανά να οδηγήσουν στην ξεφτίλα. Για να αποκλειστείς από μια μικρή ομάδα από τα… βάθη της Σουηδίας πρέπει να κάνεις έγκλημα. Κι ο ΠΑΟΚ το κάνει, εδώ και καιρό. Το μοιραίο λάθος είναι ένα∙ όλα τα υπόλοιπα είναι απότοκα αυτού, επιφαινόμενα δηλαδή και καραμπόλες.
Νά μια ωραία ευκαιρία για αναλυτική σκέψη που στοχεύει στην ευθυκρισία κι αντιτίθεται στην τυφλή οργή και στη στείρα ισοπέδωση. Ένα παράδειγμα αναζήτησης του αιτίου μέσα σ’ ένα πλέγμα αλληλένδετων αιτιατών. Πολύ χρήσιμο αυτό το δίδαγμα∙ όχι μόνο για κάθε φίλαθλο μα και για κάθε πολίτη.
Ποιο να είναι, όμως, αυτό το μοιραίο ποδοσφαιρικό σφάλμα; Κατά τη γνώμη μου είναι η σκανδαλωδώς ευνοιοκρατική προώθηση ενός παίκτη.
Όλο το πρόβλημα, λοιπόν, που βιώνει ο ΠΑΟΚ σήμερα οφείλεται σε έναν και μόνο παίκτη; Μάλιστα! Αυτή είναι η άποψή μου και σας παρακαλώ να μη βιαστείτε να την απορρίψετε ως απλοϊκή εσείς που ξέρετε τα πολλά και –προπαντός– εσείς που τα ξέρετε όλα.
Εξηγούμαι λοιπόν. Αν μου έλεγαν πως έχω το δικαίωμα να τοποθετήσω έναν παίκτη (εκτός του τερματοφύλακα) σε μια αντίπαλη ομάδα, για να την καταστρέψω ολοσχερώς, θα διάλεγα να τοποθετήσω σε αυτήν έναν αμυντικό ή κεντρικό μέσο (χαφ) πραγματικό βαρίδι. Έναν παίκτη πολύ αργό, άτεχνο και βραδύκαυστο (για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ δείτε το άρθρο μου με τίτλο «Οι αργοί παίκτες»).
Αυτή είναι η κίνηση ματ. Με αυτήν καταστρέφεις ολόκληρη την ομάδα∙ την τελειώνεις! Αυτό που ισχυρίζομαι δεν είναι τυχαίο, αλλά για να το καταλάβει κανείς δεν πρέπει να βλέπει το ποδόσφαιρο επιφανειακά και στατικά. Πρέπει να αντιλαμβάνεται ολιστικά και σε βάθος την περίπλοκη δυναμική, τις συσχετίσεις, τις αλληλεξαρτήσεις και τη χημεία μιας ομάδας.
Αυτό λοιπόν κάνει ο ΠΑΟΚ! Χρησιμοποιεί από μόνος του έναν τέτοιο παίκτη στην πρώτη ενδεκάδα του. Το γιατί γίνεται αυτό, είναι αδιανόητο.
Ίσως ένας συνδυασμός συγγενειών και υπόγειων αλληλεξαρτήσεων ατόμων που κατάγονται ή έχουν εργαστεί επί μακρόν ή έχουν συμφέροντα σε μια άλλη χώρα να κρύβει μια κάποια απάντηση… Ξεκαθαρίζω πως ο παίκτης δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη. Αυτός, όμως που επιβάλει την παρουσία του στην ενδεκάδα είναι κακός επαγγελματίας και πρέπει να απομακρυνθεί.
Για χάρη αυτού του παίκτη εξαφανίστηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αρκετοί που αγωνίζονται στη ίδια θέση. Αυτούς δεν μπορεί να τους κρίνει κανείς με συμμετοχές μερικών λεπτών ή ενός ημιχρόνου ως αλλαγή. Κανένας από αυτούς δεν πήρε δυο ενενηντάλεπτα συνεχόμενα. Γι’ αυτό δεν δικαιούται κανείς να πει: «ναι… τους είδαμε κι αυτούς…».
Ισχυρίζομαι πως εάν στη θέση του συγκεκριμένου ατόμου αγωνιζόταν ως αμυντικό χαφ οποιοσδήποτε άλλος κανονικός ποδοσφαιριστής (ακόμα και ο Αθανασιάδης που είναι σέντερ φορ και πρόσφατα έφυγε), ο ΠΑΟΚ θα προκρινόταν κι όλα θα ήταν τώρα σχετικά ήρεμα και καλά.
Ισχυρίζομαι πως εάν ήμουν προπονητής σε ερασιτεχνικό σωματείο και μου έκαναν δώρο αυτόν τον παίκτη, θα τους τον επέστρεφα. Ισχυρίζομαι πως εάν τον τοποθετήσει κανείς ως βασικό αμυντικό χαφ στην ομάδα της Ρεάλ, τότε ο ΠΑΟΚ έχει πολλές πιθανότητες να την κερδίσει. Ισχυρίζομαι πως όσοι προπονητές του ΠΑΟΚ (συμπεριλαμβανομένου και του τωρινού) τον χρησιμοποίησαν ως βασικό είτε γιατί υπέκυψαν σε πιέσεις είτε γιατί έτσι το είδαν, είναι ακατάλληλοι.
Με λίγα λόγια: «δεν μπορεί το παλληκάρι» που θα ’λεγε κι ο Άγγελος, που (παρεμπιπτόντως) αποτελεί τη μοναδική λύση κι ελπίδα του ΠΑΟΚ – τη γνώμη μου την ξέρετε.
Παρ’ όλα αυτά, θερμοπαρακαλώ τον αρχοντικό λαό του ΠΑΟΚ να αγκαλιάσει και αυτόν τον παίκτη, αλλά και όλους τους άλλους με αγάπη. Άλλο πράγμα οι αυστηρές κρίσεις για αγωνιστικά θέματα κι άλλο η ευγένεια κι η μεγαλοψυχία. Κρίση με καθαρό μυαλό, υψηλές απαιτήσεις για αξιοκρατία και δικαιοσύνη, αλλά ποτέ βία, ασχήμιες, προπηλακισμοί, ανθρωποφαγίες και προσβολές της προσωπικότητας. Ας λέμε θαρρετά και παραστατικά τη γνώμη μας, αλλά ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως μπορεί να κάνουμε και λάθος – κανείς δεν έχει το αλάθητο.
Όλοι οι φίλαθλοι, μα κυρίως αυτοί του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ και των άλλων προσφυγικών σωματείων, λόγω καταγωγής, θα πρέπει να συμπεριφέρονται προς όλους με ευγένεια, ως άρχοντες βυζαντινοί κι όχι ως υπάνθρωποι και τραμπούκοι.
Ο ευεργέτης του ΠΑΟΚ πρέπει να επιμείνει. Αποκατέστησε τον αιματοκρίτη του οργανισμού. Τα αιματοφάγα παράσιτα που καραδοκούν, ευχαρίστως θα τον έβλεπαν να τα παρατά απογοητευμένος.