Στο πρόσφατο Παγκόσμιο Συνέδριο της ΔΙΣΥΠΕ παρευρέθηκα προσκεκλημένος ως πρώην πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης. Όμως ο οικοδεσπότης που με προσκάλεσε, ο Γιώργος Παρχαρίδης, όχι απλά δεν με καλωσόρισε, αλλά όταν θέλησα να τον χαιρετήσω, μου «απάντησε» –παρουσία κοινών φίλων αλλά και άλλων συνέδρων– με μια κίνηση αποστροφής…
Ποιον; Εμένα, για τον οποίο έλεγε πάντα ότι ξεκινώντας πρώτος και μόνος μου τον αγώνα κατά του διεφθαρμένου καθεστώτος της περιόδου 1985-2000 στην Εύξεινο Λέσχη, άνοιξα το δρόμο σε όλους, και στον ίδιο, για επανεμφάνιση στον οργανωμένο ποντιακό χώρο μετά από 15 χρόνια απουσίας.
Εμένα που ο ίδιος πιεστικά το καλοκαίρι του 2013 μου ζήτησε να είμαι υποψήφιος πρόεδρος στην Εύξεινο Λέσχη για να λύσω τα εξαιρετικά δύσκολα προβλήματά της, και το πέτυχε παρά την αρχική κάθετη άρνησή μου, λόγω άλλων σχεδίων μου σε άλλον, εντελώς διαφορετικό πνευματικό χώρο. Και που στο κάτω-κάτω, πήρα μια Λέσχη χρεοκοπημένη και την παρέδωσα σε τρία χρόνια οικονομικά εύρωστη, προσθέτοντας και νέα αίγλη στο παλιό κύρος της – η κορυφαία στιγμή της μακράς ιστορίας της Λέσχης ήταν η λαμπρή τελετή της πρώτης επίσημης παρουσίασης του Πολιτικού Αρχείου του Πόντου στις 18/3/2016, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, εκπροσώπων της κυβέρνησης, των κομμάτων και όλων των πολιτικών, πνευματικών, εκκλησιαστικών και στρατιωτικών Αρχών.
Τον πρώτο λόγο σε αυτήν την εκδήλωση παραχώρησα, επάξια, στον Γιώργο Παρχαρίδη.
Και με τη λήξη της θητείας μου στη Λέσχη έδειξα εμπράκτως ότι δεν με έλκουν τα αξιώματα αλλά αντιθέτως δυσφορώ, διότι περιορίζουν την ελευθερία μου – γι’ αυτό άλλωστε δεν ξαναέβαλα υποψηφιότητα στη Λέσχη, θεωρώντας ότι, όπως έλεγα, αφού έκανα καλά τη δουλειά μου ως πρόεδρος επί τρία χρόνια, θεμελίωσα δικαίωμα αποχώρησης.
Με αποστράφηκε λοιπόν ο Γιώργος Παρχαρίδης, διότι σε προηγούμενο άρθρο μου κατέκρινα την ανοχή του προς τον πρώην πρόεδρο της ΠΟΕ Γιάννη Αντωνιάδη για τις απαράδεκτες δηλώσεις του για τους Αρμένιους (είπε ότι δεν έχουν καμιά προσφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό και ότι έγιναν γνωστοί από τη γενοκτονία τους – δηλαδή, περίπου, πρέπει να είναι και ευγνώμονες προς τους γενοκτόνους…) και (για την ανοχή του) προς τον πρώην γ.γ. της ΠΟΕ Γιώργο Γεωργιάδη όταν έστελνε (συνυπογράφοντος του παρασυρμένου Γιώργου Παρχαρίδη) ιταμή επιστολή, μνημείο μικρομεγαλισμού, στην κ. Διαμαντοπούλου, πρώην υπουργό Παιδείας, την οποία, εντούτοις, ιδιαίτερα επαίνεσε ο Παρχαρίδης τώρα, εκ των υστέρων, κατόπιν εορτής, στο Συνέδριο, για την παλικαρίσια θέση της αναφορικά με την οικογενειοκρατία στην Παναγία Σουμελά!
Τέλος πάντων, αυτή η άρνηση του Γιώργου να με χαιρετήσει, αυτή η αποστροφή του, δεν θα ήταν άξια καμιάς αναφοράς, ούτε καν στα παραλειπόμενα του Συνεδρίου, αν δεν ήταν ένα ολοκάθαρο δείγμα της κατάστασης στον οργανωμένο χώρο, που έφτασε στο σημείο να καταστρέφει και στενές φιλίες πολλών δεκαετιών… Κρίμα. Και δείχνει εν πάση περιπτώσει αυτή η στάση του Γιώργου Παρχαρίδη ότι δεν έχω κανένα απολύτως προσωπικό λόγο να τον υπερασπίζομαι, αντιθέτως μάλιστα. Ωστόσο την αδικία δεν την αντέχω, μου είναι αφόρητη. Και είναι άδικο και γελοίο να τα βάζουν μαζί του χαιρέκακα για την προφανή αποτυχία του Παγκόσμιου Συνεδρίου εκείνοι που ήταν εξολοκλήρου υπεύθυνοι γι’ αυτή την αποτυχία.
Και αρχίζω με τον φίλο μου Θεοδόση Κυριακίδη.
Παραδέχομαι, φίλε Θεοδόση, ότι «μεγίστη δ’ οδύνη των εν ανθρώποισιν αύτη, τω πολλά φρονέοντι, μηδενός κραταίειν», είναι δηλαδή το πιο οδυνηρό πράγμα το να είσαι υψηλόφρων, να έχεις μεγάλες ιδέες και όνειρα και αυτά να μην πραγματοποιούνται. Παραδέχομαι ότι εσύ και το πανάξιο «κίνημα» που προσπάθησε να φέρει την ανανέωση και τον αναπροσανατολισμό στην ΠΟΕ και (με αντίστοιχη και ανεξάρτητη προσπάθεια) στην Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης, και εκείθεν στον ευρύτερο οργανωμένο χώρο, είχε μεγάλους σκοπούς αλλά είδε αυτά τα όνειρά του να δυσφημούνται, τα πρόσωπα να διασύρονται και τελικά να επικρατεί στην ΠΟΕ και στην Εύξεινο Λέσχη ένα πούρο αντιδραστικό, οπισθοδρομικό και στείρο καθεστώς, με την εμφανή ή αφανή στήριξη και του ίδιου του Γιώργου Παρχαρίδη. Τον οποίο Γιώργο Παρχαρίδη, όταν εκείνος μετά τη Μεταπολίτευση θέλησε να τεθεί επικεφαλής αντίστοιχης προσπάθειας των τότε νέων (θυμίζω την Κίνηση Νέων Επιστημόνων στην Εύξεινο Λέσχη, περί τα 200 άτομα), η τότε παλαιότερη γενιά όχι μόνο δεν τον εμπόδισε, αλλά αντιθέτως τον ενθάρρυνε. Και τότε, όταν ανέλαβε νέος την προεδρία της Λέσχης, το σωματείο μεγαλούργησε και έπνευσε αέρας ανανέωσης στον ευρύτερο χώρο.
Καταλαβαίνω, λοιπόν, Θεοδόση Κυριακίδη, την απογοήτευσή σου, την οποία συμμερίζομαι άλλωστε, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογώ ιδίως το ύφος της κριτικής σου για τον αποκαλούμενο από εσένα «παρχαριδισμό». Έπρεπε να είσαι πολύ πιο συγκρατημένος και προπάντων να μην κάνεις ανοίκεια σύγκριση με τον «τανιμανιδισμό». Τι σχέση έχουν αυτά τα δύο; Καμιά απολύτως. Ό,τι και να έκανε ο Παρχαρίδης, όσα λάθη και οποιουδήποτε κόστους, υπήρξε πάντως δημοκράτης και φορέας της δημοκρατίας στον οργανωμένο χώρο.
Τι σχέση έχει ο «παρχαριδισμός» με τον «τανιμανιδισμό», όταν ο ένας πάλεψε για δημοκρατία ενώ ο άλλος εγκατέστησε τον θεσμικό φασισμό στο Σωματείο και στο Προσκύνημα Παναγία Σουμελά!
Ήταν λάθος, βέβαια, του Παρχαρίδη που δεν στήριξε την ανανέωση και επέλεξε την αντίδραση τόσο στην ΠΟΕ όσο και στην Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης. Αλλά είχε κάθε δικαίωμα να κάνει αυτή την επιλογή. Υπάρχει μια παράξενη αντίληψη, ότι όσοι έχουν υψηλό κύρος (Παρχαρίδης) ή μεγάλο πλούτο (Σαββίδης – που βέβαια δεν του λείπει και το υψηλό κύρος) δεν δικαιούνται να έχουν προτιμήσεις προσώπων στον οργανωμένο χώρο! Αυτό αντιστρέφει (και χειροτερεύει) την αριστοκρατική αντίληψη για τη δημοκρατία, και μάλιστα στην πιο ακραία μορφή της, εκείνη των πλατωνικής έμπνευσης «βασιλικών ανδρών» του αείμνηστου Κωνσταντίνου Τσάτσου, κατά την οποία μόνο οι πρωτοκλασάτοι δικαιούνται τη δημοκρατική εξουσία… Στη δε περίπτωση των δικών μας «βασιλικών ανδρών» Παρχαρίδη και Σαββίδη αντιστρέφεται από ορισμένους το δόγμα και πρεσβεύεται ότι αυτοί οι πρώτοι του χώρου μας δεν έχουν δικαίωμα εξουσίας και ούτε καν απλό δικαίωμα συμπάθειας για ορισμένα πρόσωπα μη αρεστά σε εμάς! Λάθος καταστροφικό λοιπόν –κοντά σε πολλά άλλα– του Παρχαρίδη η στήριξη της αντίδρασης κατά τις τελευταίες εξελίξεις στον οργανωμένο χώρο. Αλλά, υπάρχει και το αλλά.
Αλλά τα λάθη του Παρχαρίδη στο σύνολό τους, θανάσιμα και αθανάσιμα, ωχριούν, Θεοδόση Κυριακίδη, μπροστά στο δικό σου λάθος να παραιτηθείς μαζί με τους 9 από το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕ! Κατέφερες καίριο και αναίτιο πλήγμα στην Οργάνωση. Τέτοια εντολή πήρες (πήρατε) από τους εκλογείς σας; Η πράξη σας, παρά την ευγένεια των κινήτρων της, ισοδυναμεί κατ’ αποτέλεσμα με προδοσία – το έγραψα και άλλοτε και σ’ το είπα, άλλωστε, και προσωπικά, πριν μάλιστα εκδηλωθεί η ανταρσία σας…
Λοιπόν, μια τσακισμένη και από εσένα ΠΟΕ τόσα μπορούσε, τόσα έκανε στο Συνέδριο…
Αλλά στο κάτω-κάτω ο Θεοδόσης Κυριακίδης «τα είπε και ξέσπασε», είπε θαρραλέα (αν και σε ύφος αξιοκατάκριτο) και κάποιες σκληρές αλήθειες για τον Παρχαρίδη που οι κόλακές του ψιθυρίζουν μεταξύ τους αλλά μπροστά στον ηγέτη βυθίζονται σε εδαφιαίους τεμενάδες… Εκείνος όμως που είναι στο άρθρο του πέρα για πέρα απαράδεκτος, είναι ο Γενικός Γραμματέας της ΟΣΕΠΕ Χρήστος Πεχλιβανίδης. Ο οποίος θρασύτατα καταφέρεται κατά του Συνεδρίου ενώ είναι ο ιεραρχικά δεύτερος εκείνης της Ομοσπονδίας που έχει την κύρια ευθύνη για την αποτυχία του Συνεδρίου.
Διότι αυτή κήρυξε την αποχή από το Συνέδριο (το σφάλμα αυτό η ιστορία του οργανωμένου χώρου θα το παρομοιάσει κάποτε με… την αποχή του ΚΚΕ από τις εκλογές του 1946!) χωρίς να προτείνει τίποτα απολύτως, χωρίς να δώσει καμιά απολύτως λογική εξήγηση της αποχής, αφού και οι προτάσεις της για τροποποίηση του καταστατικού είχαν γίνει ήδη αποδεκτές από τη ΔΙΣΥΠΕ σχεδόν στο σύνολό τους!
Η ΟΣΕΠΕ σκότωσε με τη συμπεριφορά της τη ΔΙΣΥΠΕ και τώρα κλαίει με κροκοδείλια δάκρυα την ορφάνια του χώρου… Και απειλεί με προσφυγές στη Δικαιοσύνη κτλ. Ανοησίες.
Δικηγόρος είμαι (ήμουν επί 35 χρόνια), κάτι ξέρω από νομικά, ξέρω το καταστατικό της ΔΙΣΥΠΕ, ξέρω το νόμο, παρακολούθησα το Συνέδριο απ’ αρχής μέχρι τέλους, μπορώ λοιπόν να βεβαιώσω ότι όλα έγιναν από πλευράς τυπικής νομιμότητας απολύτως άψογα. Απ’ αυτής της πλευράς, προς κέντρα λακτίζουν όσοι απείχαν.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η τυπική νομιμότητα του Συνεδρίου. Το πρόβλημα είναι η ουσία του. Στο Συνέδριο συμμετείχαν 103 από τα 700-800 ανά τον κόσμο σωματεία – ορθά δε ο πρόεδρος του Συνεδρίου δεν έδωσε τα στοιχεία των αντιπροσώπων, διότι όντως περιείχαν εν πολλοίς προσωπικά δεδομένα και άλλωστε το εκλογικό υλικό ούτως ή άλλως θα διατηρηθεί επί 6 μήνες για τυχόν δικαστική προσβολή των εκλογών εντός αυτής της αποκλειστικής προθεσμίας και συνεπώς μπορεί να αιτηθεί η εμφάνισή του σε τυχόν δίκη ακυρώσεως των εκλογών. Αυτός ο αριθμός σωματείων, προερχόμενος μάλιστα κατά συντριπτικότατη πλειονότητα από μία μόνο Ομοσπονδία, την ΠΟΕ, είναι πράγματι απογοητευτικός και εντελώς ανεπαρκής για να έχει και κατ’ ουσία το Συνέδριο το χαρακτήρα Παγκοσμίου.
Δεν ήταν παγκόσμιο συνέδριο, μη γελιόμαστε…
Βέβαια και η μερμήκα πα σο καντάρ’ν ατς σεράντα πατμόνια έρτεν, αλλά δεν παύει να έχει το βάρος μερμήκας και όχι ελέφαντα. Μπορεί η σημερινή (ημι)ΠΟΕ να βαυκαλίζεται ότι διεξήγαγε βαρύνουσας σημασίας Παγκόσμιο Συνέδριο, μπορεί και το Καταστατικό και ο Νόμος να της δίνουν τυπικά αυτό το δικαίωμα, αλλά σε καμιά περίπτωση το Συνέδριο δεν νομιμοποιείται ως Παγκόσμιο στη συνείδηση του οργανωμένου χώρου, και συνεπώς ούτε η ΔΙΣΥΠΕ έχει πλέον κάποιο ιδιαίτερο βάρος στο χώρο – οφείλω ωστόσο σε αυτό το σημείο να συγχαρώ τον νέο πρόεδρο της ΔΙΣΥΠΕ κ. Αμαραντίδη, που πρώτη φορά γνώρισα και ομολογώ ότι τον εκτίμησα ότι είναι ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος.
Αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού… Με το Συνέδριο και τα πενιχρά μέχρι τιποτένια αποτελέσματά του, που περισώζουν απλώς την υπόσταση της ΔΙΣΥΠΕ, η οποιαδήποτε αλαζονεία ή αυταπάτη υπήρχε στην πλευρά του ούτω καλουμένου «παρχαριδισμού», έχει εκμηδενισθεί. Βέβαια δεν πρέπει να θριαμβολογεί γι’ αυτό, όπως έκανε με πρόσφατη ανακοίνωσή της, η εν πολλαίς αμαρτίαις ΠΟΠΣ, στυλοβάτης της οικογενειοκρατίας της Παναγίας Σουμελά… Η οικογενειοκρατία, η πηγή κάθε κακοδαιμονίας στον οργανωμένο χώρο, θα ήταν προ πολλού παρελθόν αν δεν την στήριζαν η ΠΟΠΣ και ο Ιβάν Σαββίδης.
Αυτό είμαστε πρόθυμοι να το ξεχάσουμε, αλλά ας μην προκαλείται η μνήμη μας…
Λοιπόν, τώρα ο οργανωμένος χώρος από τριτοβάθμιας πλευράς βρίσκεται σε κατάσταση όπου όλες οι δυνάμεις ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Δεν υπάρχουν πρώτοι και δεύτεροι, δυνατοί και αδύναμοι. Όλοι εξισώθηκαν προς τα κάτω… Εννοώ βέβαια τις υπαρκτές δυνάμεις και όχι εκείνες που ασπαίρουν μέσα στον ξερόλακκο του τανιμανιδικού ΠΑΣΠΕ.
Και λοιπόν, τι θα γίνει τώρα; Τι προσμένουμε; Δεν ξέρω. Προσωπικά προς το παρόν μένω κι εγώ με αυτήν την απορία και μου έρχεται στο νου ένας στίχος από τον «Ερωτικό Λόγο» του Σεφέρη:
Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα…
Γιάννης Αποστολίδης
π. πρόεδρος ΕΛΘ.
