Αισθάνομαι πολύ μικρή για να καταφέρω να χωρέσω σε λέξεις και να απευθύνω δημόσια το ύστατο αντίο στον μεγάλο Πόντιο ευπατρίδη, στον υπερήφανο τραντέλλενα, στον αρχοντάνθρωπο με αξιοπρέπεια σε όλα, Δαμιανό Ποιμενίδη. Κι αν το κάνω, παίρνω δύναμη από την αδιαμφισβήτητη αγάπη του όχι μόνο προς το πρόσωπό μου αλλά και προς την Ένωση Ποντίων Πειραιώς-Κερατσινίου-Δραπετσώνας που μας «ένωσε», και την οποία καλούμαι να εκπροσωπήσω ως γενική γραμματέας.
Ο πρόεδρος μας έμαθε να αφουγκραζόμαστε τον μικρό και τον μεγάλο και να κρατάμε το καλό.
«Χίλια κακά να έχω, να κρατήσετε το ένα καλό που τυχόν θα βρείτε», έλεγε στα τελευταία συμβούλια που προέδρευε, πριν παραδώσει τη σκυτάλη στους νεότερους. Μα αυτός είχε χίλια καλά! Και σαν αγνός και παθιασμένος Πόντιος τα θεωρούσε χαρακτηριστικά της ποντιακής φυλής του, και όχι προσωπικές του αρετές. Αγωνιούσε έως εσχάτης αναπνοής να μεταφέρει όσα διδάχτηκε από τους πρόσφυγες πρώτης και δεύτερης γενιάς με τους οποίους έζησε και ανδρώθηκε. Έτσι, μας δίδαξε ήθος, εντιμότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, εθνική υπερηφάνεια, συνέπεια στα λόγια και στις πράξεις.
Στιγμιότυπο από τα «Καπετανίδεια» 2009
Κρατούσε ψηλά και διέδιδε τις χριστιανικές και οικογενειακές αρχές μέσα στο σύλλογο, σαν αναπόσπαστο μέρος της ποντιακής παράδοσης που πρώτος ο ίδιος τηρούσε με ευλάβεια. Συνεπώς, το έργο του στην Ένωση Ποντίων Πειραιώς δεν περιορίζεται στις σημαντικές πρωτοβουλίες που ανέλαβε σε ό,τι αφορά την ίδια τη λειτουργία και δράση του συλλόγου. Αποτελούσε εμβληματική προσωπικότητα που ανέδειξε την ιστορικότητα της Ένωσης και καθιερώθηκε χωρίς να το επιδιώκει, ως μια από τις πλέον αξιοσέβαστες μορφές του ποντιακού χώρου για το ενωτικό του πνεύμα αλλά και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του σε οτιδήποτε μπορούσε να αλλοιώσει την ιστορία, τις αρχές και τα υψηλά ιδανικά των προγόνων μας, «που τα τήρησαν σε πολύ δυσκολότερες εποχές», όπως συχνά μας έλεγε.
Οραματίστηκε και αγωνιούσε να καταγράψει για να αφήσει παρακαταθήκη το παράδειγμα και τη μνήμη των κόπων και των θυσιών των πρώτων προσφύγων που έφτασαν στον Πειραιά και μεγαλούργησαν.
Και το κατάφερε με την έκδοση του ιστορικού λευκώματος του συλλόγου, την επιμέλεια του οποίου μού εμπιστεύθηκε. Πολλές οι πίκρες και οι στεναχώριες στη διαδρομή μας μέχρι το όνειρο να γίνει πραγματικότητα, όμως ο Δαμιανός Ποιμενίδης και ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει στην καρδιά και τη σκέψη μου, ήταν πάντα το μεγάλο κίνητρο για να ολοκληρωθεί το μεγαλειώδες αυτό έργο. Προσευχόμουν κάθε μέρα να τον φυλάει ο Θεός και να ζήσει την έκδοση του λευκώματος. Και ο Θεός τον φύλαξε. Το σπουδαίο αυτό βιβλίο, Από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία στον Πειραιά, εδώ …στη Δραπετσώνα, εκδόθηκε και αποτελεί επισφράγισμα της λαμπρής ιστορίας και πορείας του Δαμιανού Ποιμενίδη στην Ένωση Ποντίων Πειραιώς.
Με τη σύντροφο της ζωής του, Άννα Ποιμενίδου
Ο «παππούς από τη Δραπετσώνα», ο «πλάτανος», ο «ογκόλιθος», ήταν εξάλλου το κίνητρο και για τον Μεγάλο Χορηγό της έκδοσης. Και για πόσους ακόμα, που βλέποντας το έργο και την αγωνιστικότητά του, στα 80 και τα 85 του, δεν μπορούσαν παρά να στηρίξουν την κάθε προσπάθειά του.
Ο Δαμιανός Ποιμενίδης ενέπνεε. Μικρούς και μεγάλους. Τέτοιοι ηγέτες σπανίζουν πια.
Βαρύ το φορτίο που άφησε στους συνεχιστές του, στο σύλλογο και στην οικογένειά του –τη φωτογραφία των επτά εγγονιών του την είχε πάντα στο προσκεφάλι σαν εικόνισμα–, όμως το φωτεινό του παράδειγμα θα μας δείχνει το δρόμο. Αισθάνομαι πως δεν πρέπει να μας καταλαμβάνει θλίψη, μα δέος και σεβασμός. Τα παιδιά αποχαιρετούν τον πατέρα στον οποίο αξίζει να μοιάσουν. Αυτή είναι η ευτυχής σειρά της ζωής, και όχι αντίστροφα…
Πρόεδρε, κατά την τελευταία σου συνέντευξη στο pontos-news.gr σχεδιάσαμε η συνέχειά της να είναι σε πιο «ωραίο περιβάλλον» από το νοσοκομειακό. «Σας περιμένω στο εξοχικό μου στον Αγιόκαμπο» είπες κλείνοντας την ωραία συζήτηση. Και πήγαμε χθες, αλλά για να σε συνοδεύσουμε στην τελευταία σου κατοικία.
Οι τρεις κόρες σου ήταν εκεί. Κι εγώ εκεί ήμουν. Ένιωθα ότι δεν μας ξεχώριζες… Και τα παιδιά της Ένωσης ήταν εκεί με τις ποντιακές φορεσιές. Οι ζιπκαλήδες σε αποχαιρέτησαν με τον πυρρίχιο που τόσο αγαπούσες. Και τα επτά εγγόνια σου. Τα τέσσερα παλικάρια σου, ήταν εκεί για να σηκώσουν τη σορό σου στους ώμους τους. Την ίδια ώρα οι τρεις εγγονές σου υποβαστούσαν την πολυαγαπημένη σου σύζυγο, την Άννα, που στους καρπούς της 60χρονης από κοινού ζωής σας θα βρει παρηγοριά.
Όλοι μας, δεν έχουμε παρά να αισθανόμαστε ευλογημένοι που για λίγο ή πολύ υπήρξες στη ζωή μας και την στιγμάτισες.
Σε ευχαριστώ.
Χριστίνα Χαφουσίδου
- Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο Δαμιανού Ποιμενίδη.
