Είπα πρόσφατα κάπου ότι κάποτε διάβαζα με φανατισμό κομμουνιστικά βιβλία για να ξυπνήσω, και τώρα τα διαβάζω για να με πάρει o ύπνος… Ωστόσο δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι μόνο το κομμουνιστικό πολιτικό σύστημα έχει συγκεκριμένη ιδεολογική βάση, τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό. Δηλαδή, η πρώτη ύλη για να φτιαχτεί ο κόσμος ήταν η ίδια η ύλη, και όχι η δημιουργική βούληση κάποιας ανώτερης δύναμης, του Θεού, η δε ιστορία διαμορφώνεται από υλικές δυνάμεις, τα ταξικά συμφέροντα.
Και αυτή η ολοκληρωμένη (και δυστυχώς ολοκληρωτική…) κοσμοαντίληψη θα είχε βάση αν δεν τη διέψευδε παταγωδώς το παράδειγμα… Παρχαρίδη.
Όπου έδειξε ότι το υποκείμενο, ο άνθρωπος ως άτομο και όχι μόνο ως τάξη ή ως φορέας ταξικής συνείδησης, είναι μερικές φορές το μόνο ενεργό στοιχείο δημιουργίας κοινωνικών οντοτήτων. Πράγματι, χωρίς τον Γιώργο Παρχαρίδη όσο και να τρέχαμε και πασχίζαμε οι υπόλοιποι, όποιες κοινωνικές δυνάμεις και αν συνέτρεχαν, δεν θα υπήρχε Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος (ΠΟΕ), ούτε Διεθνής Συνομοσπονδία Ποντίων Ελλήνων (ΔΙΣΥΠΕ). Θα υπήρχε στον οργανωμένο ποντιακό χώρο μόνο η απολυταρχία της οικογενειοκρατίας της Παναγίας Σουμελά, τίποτε άλλο. Αυτή είναι η αλήθεια.
Ο Παρχαρίδης άλλωστε τη δεκαετία του ’60 έδωσε καίρια ώθηση στην ποντιακή περηφάνεια μας στα πανεπιστήμια, όπου μέχρι τότε διστάζαμε να λέμε ότι είμαστε Πόντιοι. Και αυτός ο ίδιος ως πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης την έκανε να θαυματουργήσει στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όπως επίσης αυτός, μαζί με τον Μιχάλη Μουρατίδη, εμπνεύστηκε (στο Κρίσταλ Πάλας της Νέας Υόρκης, Σεπτέμβριος 1983 – ήμουν παρών στη σύσκεψη) το θεσμό του Παγκόσμιου Ποντιακού Συνεδρίου, και γι’ αυτό άλλωστε υπήρξε και ο πρώτος πρόεδρός του το 1986.
Εν κεφαλαίω, ο Παρχαρίδης έκανε μόνος του περίπου όσα κάναμε όλοι οι άλλοι μαζί. Αυτή είναι η δική μου εκτίμηση. Τώρα, αν μπορεί και να χαλάσει όσα θα μπορούσαμε να χαλάσουμε μόνο όλοι οι άλλοι μαζί, αυτό είναι άλλο θέμα…
Δυστυχώς το κορυφαίο δημιούργημά του, ο θεσμός του Παγκόσμιου Συνεδρίου του Ποντιακού Ελληνισμού, κοντεύει να διαλυθεί στα χέρια του ίδιου του δημιουργού του, του ίδιου του Παρχαρίδη. Δεν ξέρω τι άλλο έπρεπε να κάνει, πού να είναι πιο αυστηρός, ποιους έπρεπε να καλοπιάσει, πού έπρεπε να υποχωρήσει, γενικά πάντως η ΔΙΣΥΠΕ διαλύεται, το Παγκόσμιο Συνέδριο ευτελίζεται, και όσο και να φταίνε σε αυτήν τη φάση άλλοι –οι πρόεδροι των ομοσπονδιών Ευρώπης, Αμερικής, Αυστραλίας–, αυτός πάντως έχει την γενική ηγετική ευθύνη.
Έγραψα σε προηγούμενο άρθρο μου ότι τον φίλο μου τον Γιώργο Παρχαρίδη τον πρόδωσα προ πολλού. Οι νοήμονες αναγνώστες κατάλαβαν αυτό που υπαινισσόμουν: Ότι δηλαδή δεν χαριζόμουν στη φιλία μας, ότι δεν έβαζα τον αρχηγό μπροστά από τις αρχές, ότι κατέκρινα αδίστακτα τα λάθη του. Και είναι πολλά τα λάθη του. Αν δεν πήγε καλά η ΠΟΕ, αν δεν δικαίωσε τις προσδοκίες μας σε ικανοποιητικό βαθμό, αν τώρα έχουμε ένα ιμιτασιόν της ΠΟΕ και όχι την ΠΟΕ, όποιοι κι αν φταίμε γι’ αυτό, πάντως την ηγετική ευθύνη την έχει εξ αντικειμένου ο Παρχαρίδης.
Εριώλη λεγόταν στην αρχαία Ελλάδα ο ανεμοστρόβιλος, η θύελλα. Τα ποντιακά πράγματα βρίσκονται αυτήν τη στιγμή σε κατάσταση… εριώλης, θύελλας, που θα μας πάρει και θα μας σηκώσει όλους…
Για να μην συμβεί το μοιραίο, για να μην καταρρεύσει τελείως ο οργανωμένος χώρος, αρχής γενομένης από τον κορυφαίο θεσμό, το Παγκόσμιο Συνέδριο, του οποίου επίκειται καρικατούρα στις 5-6 Αυγούστου 2017 (οι ομοσπονδίες του εξωτερικού δήλωσαν ότι δεν θα συμμετάσχουν), πρέπει νομίζω να γίνουν τα εξής:
1) Πρέπει να θυμίσουμε ότι σχεδόν το σύνολο των γνωστών προτάσεων τροποποίησης του καταστατικού της ΔΙΣΥΠΕ το δέχθηκε η ηγεσία της, και αν υπάρχουν κάποια σημεία αρχικής επιφύλαξης, ποτέ πάντως δεν αρνήθηκε τη διαπραγμάτευση και αυτών των σημείων. Πρέπει λοιπόν να συμμετάσχουν στο Συνέδριο, έστω και με μικρή, συμβολική συμμετοχή, οι ομοσπονδίες του εξωτερικού που είναι μέλη της ΔΙΣΥΠΕ. Η άρνηση συμμετοχής τους δεν θα έχει καμιά απολύτως λογική. Ο εμμονικός αρνητισμός των ομοσπονδιών της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αυστραλίας, αν φτάσει μέχρι την αποχή τους από το Συνέδριο, θα σημάνει πλέον ότι είναι ένα καπρίτσιο ανθρώπων που θα δείξουν με τον τρόπο αυτόν, με την αποχή τους, ότι δεν διαθέτουν την πνευματική υποδομή που απαιτείται για να καταλάβουν το μέγεθος του εγκλήματος που πάνε να διαπράξουν.
Αν καταστραφούν το Παγκόσμιο Συνέδριο και η ΔΙΣΥΠΕ, η ιστορία θα στιγματίσει αυτούς τους κυρίους ως Ηρόστρατους.
2) Να συμφωνηθεί μεταξύ των διοικήσεων όλων των ομοσπονδιών ότι το Συνέδριο αν και τακτικό, εκλογοαπολογιστικό, στην ουσία θα έχει έκτακτο χαρακτήρα, για να μεθοδευτούν όσα αναφέρονται στη συνέχεια.
3) Να συμφωνηθεί ότι το Διοικητικό Συμβούλιο που θα προκύψει από αυτό το Συνέδριο θα έχει θητεία μόνο έξι μήνες. Προς τούτο, πρέπει στην ανάγκη, σαν οφειλόμενο καθήκον, να ανακαλέσει ο Γιώργος Παρχαρίδης τη δήλωσή του ότι δεν θα ξαναείναι πρόεδρος, και να συμφωνηθεί ότι θα είναι αυτός ο πρόεδρος για τους έξι αυτούς κρίσιμους μεταβατικούς μήνες.
4) Να πάρει αυτό το ΔΣ ρητή, ηθικά δεσμευτική (διά συμφωνίας κυρίων, διότι τυπικά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς) εντολή από το Συνέδριο να συγκαλέσει τους πρώτους μήνες του εξαμήνου έκτακτο συνέδριο για την τροποποίηση του Καταστατικού της ΔΙΣΥΠΕ, με συμφωνημένες από τώρα, από το ίδιο το Συνέδριο του Αυγούστου, τις τροποποιήσεις.
5) Να παραιτηθεί κατόπιν, μετά το έκτακτο συνέδριο, το ΔΣ, και να υπάρξει διορισμός από το δικαστήριο νέου, συμφωνημένου ΔΣ, με πρόεδρο πάλι τον Γιώργο Παρχαρίδη, ή κάποιον άλλο εν πάση περιπτώσει, και τούτο για να καταστεί δυνατή η σύγκληση νέου εκλογοαπολογιστικού συνεδρίου.
Μη μας φανεί αυτό παράξενο, καλύπτεται η περίπτωση από τον Αστικό Κώδικα, άσχετα από το τι προβλέπεται στο Καταστατικό της ΔΙΣΥΠΕ.
6) Λόγω του εξαιρετικά κατεπείγοντος, να ορισθεί από το ΔΣ του εξαμήνου μια Επιτροπή για τα 100 χρόνια της Γενοκτονίας το 2019, που να έχει ευρείες αρμοδιότητες, κάτι σαν ανεξάρτητη αρχή μέσα στη ΔΙΣΥΠΕ, με πρόεδρο τον ίδιο τον Παρχαρίδη, διότι μπορεί να τον κουράσαμε και να μας κούρασε, αλλά τι να κάνουμε, αυτός διαθέτει το υψηλό κύρος και την πείρα που απαιτείται για την υπόθεση αυτήν, κατά τη δική μου τουλάχιστον άποψη. Γιώργο, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν… Αν μάλιστα ευτυχήσουμε να έχουμε πρόεδρο της ΔΙΣΥΠΕ τον Ιβάν Σαββίδη, θα πρόκειται για ιδανικό συνδυασμό. Πρέπει όμως και ο Ιβάν να παίξει παιχνίδι, να μην παρακολουθεί τις εξελίξεις από την εξέδρα… Την περίπτωση συνεργασίας αυτών των δύο προσωπικοτήτων διευκολύνει το γεγονός ότι είναι και οι δύο αμνησίκακοι, εύκολα λένε «άλας και νερόν».
Για την υπόθεση των 100 χρόνων της Γενοκτονίας οφείλουν οι πάντες, από το απλό σωματείο μέχρι τις ομοσπονδίες, να κάνουν στον ύψιστο βαθμό ό,τι τους αναλογεί. Αλλά σε σχέση με την πολιτεία, που πρέπει για συμβολικούς αλλά και οικονομικούς λόγους να αναλάβει την κύρια ευθύνη, ο μοναδικός φορέας εκπροσώπησης προς αυτήν πρέπει να είναι η ΔΙΣΥΠΕ, έχοντας δίπλα της την Επιτροπή Γενοκτονίας.
Προσοχή, επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα και πρόσφατα: Η σημασία της επετείου των 100 χρόνων της Γενοκτονίας επιβάλλει να αναληφθεί η υπόθεση κυρίως από το κράτος.
Και επειδή το κράτος (ανεξάρτητα από κυβέρνηση) είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μας αντιμετωπίσει με χυδαιότητα, θα πει δηλαδή, σαν να το ακούω, «Τι θέλουν πάλι αυτοί οι Πόντιοι και μας βάζουν σε μπελάδες και έξοδα», πρέπει εμείς να είμαστε πιεστικά απαιτητικοί και έτοιμοι να αποκρούσουμε αυτήν την αναμενόμενη στάση. Πρέπει να καταλάβουν οι ιθύνοντες ότι δεν απαιτούμε τίποτε περισσότερο από αυτό που θα απαιτούσαν, για παράδειγμα, οι Πελοποννήσιοι ή οι Κρητικοί, αν, Θεός φυλάξοι, επρόκειτο να τιμήσουν 353.000 νεκρούς προγόνους τους σφαγμένους από το ίδιο φάσγανο, και ξεριζωμό των υπολοίπων από την πανάρχαια πατρίδα.
Όταν είχα την ανέλπιστη τύχη να παραδώσω στα χέρια του Προέδρου της Δημοκρατίας την Σημαία του Πόντου, αυτήν που σχεδιάστηκε τον Νοέμβριο του 1919 για να αποτελέσει το σύμβολο του Αυτόνομου Ελληνικού Κράτους στον Πόντο –αλλά τώρα στέκεται μεσίστια και αιματόβρεκτη στην Εθνική Μνήμη–, είπα ότι αυτή η σημαία είναι διοπετές παλλάδιο, δηλαδή αντικείμενο ασύγκριτης και ανεκτίμητης ιερής αξίας. Πρέπει το κράτος να καταλάβει –αλλά είμαι σίγουρος ότι θα δυσκολευτεί να καταλάβει και θα χρειαστεί να του δώσουμε εμείς να καταλάβει– ότι και η επέτειος των 100 χρόνων της Γενοκτονίας έχει ανεκτίμητη ιερή αξία, ασύγκριτη ιερή σημασία για το ελληνικό έθνος.
Και έχουμε υποχρέωση εμείς, ο οργανωμένος ποντιακός χώρος, να επαγρυπνούμε, μήπως η πολιτεία υπολειφθεί και δεν σταθεί στο ύψος της οφειλόμενης Τιμής προς μια τέτοια επέτειο.
7) Πρέπει για όλα τα παραπάνω να υπογράψουν οι πρόεδροι όλων των ομοσπονδιών έγκαιρα, ει δυνατόν εντός των ημερών, ένα Μνημόνιο (δυστυχώς φτάσαμε στην ανάγκη να κάνουμε χρήση αυτής της επικατάρατης λέξης…) για την πιστή τήρηση των συμφωνημένων.
Εννοείται ότι δεν είμαι μόνο εγώ που ανησυχώ για την εξέλιξη των πραγμάτων, ούτε φυσικά οι απόψεις μου είναι οι πιο σωστές. Εγώ πάντως κάνω ό,τι μπορώ…
Γιάννης Αποστολίδης
τέως πρόεδρος Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης
