Μόνο με καρδιά οδηγείται η καρδιά, λέει ο δάσκαλος των δασκάλων Πεσταλότσι. Όσα βιβλία κι αν έχει διαβάσει ένας δάσκαλος, αν δεν έχει μέσα του αγάπη, αν δεν τρέφεται από το πνεύμα της θυσίας και της προσφοράς, δεν έχει να δώσει τίποτα. Δεν έχει καμιά αξία σε ποια ιδεολογία πιστεύεις, όταν οι πράξεις σου σε διαψεύδουν.
Δεν εννοείται χριστιανός χωρίς αγάπη για τον πλησίον του και Αριστερός χωρίς έμπρακτη αλληλεγγύη. Την πορεία του ανθρώπου στη ζωή την γράφουν οι πράξεις του. Όλα τ’ άλλα είναι να ’χαμε να λέγαμε.
Σημασία δεν έχει τι λες, αλλά τι κάνεις για να στηρίξεις αυτά που λες. Η φιλοπατρία χωρίς τη θυσία, είναι έννοια λειψή. Μισή και η δημοκρατία δίχως τη δικαιοσύνη. Η αγάπη, η φιλία, η ελευθερία έχουν αξία όταν έχεις κάπου να τα δώσεις. Το να χαρίσεις ένα κερί σ’ αυτόν που ζει στο σκοτάδι, είναι σημαντικότερο από μια ευχή. Κανένα πρόβλημα, όσο μικρό κι αν είναι, με υποσχέσεις δεν λύνεται.
Η μεγαλύτερη πόρνη δεν είναι αυτή που πουλά το κορμί της, αλλά η πουλημένη, η χαλασμένη συνείδηση. Η συνείδηση που ανέχεται δίχως τύψεις κλεψιές, βρομιές και προστυχιές. Δεν έχει νόημα πόσο καλά περιγράφεις τα δάκρυα. Το νόημα είναι να μην τα προκαλείς. Άλλο τι λες για τη ζωή κι άλλο οι σκοποί για τους οποίους ζεις. Αν ζεις μόνο για τον εαυτό σου ή αν ζεις και για το κοινωνικό σύνολο. Το σημαντικό δεν είναι μέχρι πού έφθασες, αλλά ο τρόπος που έφθασες ως εκεί. Αν πάτησες σε πλάτες άλλων ή αν περπάτησες έντιμα τη διαδρομή σου.
Όσοι υπηρέτησαν συλλογικές ιδέες αποσκοπώντας στο ατομικό τους όφελος, υπήρξαν άχρηστοι για το ευρύ κοινό ακόμα κι αν ανήκαν σε κόμμα σοσιαλιστικό! Όσοι άφησαν «σκιές» από εκεί που πέρασαν, δεν αποτελούν καλό παράδειγμα για την κοινωνία, ανεξάρτητα από το αν τιμωρήθηκαν από τη δικαιοσύνη ή όχι. Ο πιο μεγάλος κριτής είναι η συνείδηση για όποιον δεν την έχει σκοτώσει.
Αν η χώρα μας κυβερνιόταν από ηθικούς πολιτικούς, μετά από σαράντα χρόνια δημοκρατίας δεν θα βρισκόμασταν σ’ αυτό το χάλι, ούτε και θα χρειαζόταν να μπούμε σε μνημόνια. Καμία σταγόνα από μόνη της δεν γεμίζει ποτήρι. Η τελευταία απλά το ξεχειλίζει…
Η ζωή δεν μετριέται με τα μεγάλα δώρα που έλαβες, αλλά με τα μικρά αντίδωρα που έδωσες. Τι έδειξες, τι δίδαξες και τι ανέδειξες ως αρετή από εκεί που πέρασες. Σκέψου τον απόηχο των πράξεών σου και πες μου, αν παρέμεινες μέσα σου αυθεντικός ή αν πούλησες την ψυχή σου. Κι αν ο ισολογισμός αυτός είναι θετικός, τότε καλώς. Αν όμως είναι αρνητικός, έχεις κι εσύ τη δική σου αναλογική συμμετοχή στο δράμα που ζει σήμερα ο ελληνικός λαός.
Όπου η φιλοσοφία της εποχής ξεπερνά την ιδεολογία της και τα συλλογικά οράματά της, εκεί ο πολίτης ψάχνει για τη δική του Τροία. Και για να την κατακτήσει, κατασκευάζει τον δικό του δούρειο ίππο. Όπως η αλήθεια για τον ερωτευμένο βρίσκεται στις αισθήσεις του, έτσι και η προσδοκία του πολιτικού από την πολιτική βρίσκεται στις ψευδαισθήσεις του. Τουλάχιστον για πολλούς ματαιόδοξους.
Όπως είναι άχρηστη η χαρά όταν δεν έχεις να την μοιραστείς με κάποιον, το ίδιο άχρηστη είναι και η πολιτική όταν δεν αφορά στην κοινωνική πλειοψηφία. Όταν εξυπηρετεί τους λίγους.
Δύσκολη υπόθεση η αλήθεια. Και πιο δύσκολη η υποστήριξή της για όσους δεν έχουν μνήμη. Η αλήθεια ζει διαχρονικά στην ήρεμη φωνή. Στην κραυγή έχει την κατοικία του ο φόβος. Κι είναι αυτός ο φόβος, ο φόβος της μη επιστροφής στην εξουσία, που κάνει αυτόν που την χάνει επιθετικό. Και περισσότερο επιθετικό κάνει τον οποιοδήποτε πέρα από συνασπισμούς και κόμματα που έχει ερωτική σχέση μαζί της. Που δεν το αντέχει να ζει χώρια της…