Το να θυσιαζόταν κανείς για μια ιδέα σε άλλες εποχές θεωρούνταν ανδρεία και σοφία. Τώρα σοφία είναι να κερδίζεις από τους αγώνες άλλων. Ν’ ανεβαίνεις στο βάθρο του νικητή δίχως να έχεις ιδρώσει στη ζωή σου. Να αγωνίζονται άλλοι για την πάρτη σου κι εσύ να ωφελείσαι από τους κόπους τους. Να γεύεσαι καρπούς από δέντρα που δεν φύτεψες και δεν πότισες, όπως συμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου.
Νά γιατί κόμματα, κινήματα, σύλλογοι και σωματεία στελεχώνονται στη μεγάλη τους πλειοψηφία από ανθρώπους που ρέπουν προς την εξουσία – και που για χάρη της κάνουν το είναι τους εύπλαστο.
Δεν ξέρω ποια πολιτική θα βγάλει την πατρίδα από την καταστροφή. Δεν ξέρω ποιοι θα δώσουν το φιλί της ζωής στην Ελλάδα. Ξέρω μόνο ότι κάποιοι αντιστάθηκαν στον δυνάστη Σόιμπλε κι έδωσαν στους μικροσυνταξιούχους κοινωνικό βοήθημα. Αυτό που καταψήφισαν κάποιοι άλλοι για να φανούν αρεστοί του.
Δεν με ενδιαφέρει ποιος πολιτικός μιλά καλά και ποιος όχι. Ποιος σηκώνει κουρνιαχτό και ποιος ωρύεται στα κανάλια. Αυτό που με νοιάζει είναι τι έκαναν και τι κάνουν για την πατρίδα. Ποιοι, πού, πόσο και σε τι φταίνε, εδώ που φθάσαμε. Αν τα «άρπαξε» κανείς από φαρμακοβιομηχανίες, αν έβαλε χέρι σε δημόσια ταμεία, αν ρήμαξε τα νοσοκομεία ή αν τα «πήρε» από αγορές όπλων.
Κι αν τα έκανε αυτά, είναι ένοχος σε όποιο κόμμα και αν ανήκει. Κανείς δεν είναι υπεράνω των νόμων και της ηθικής.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει μία χώρα ευρωπαϊκή όπου ο αρχηγός κόμματος χρωστάει 700.000 για δάνειο, δίχως να έχει πληρώσει ένα ευρώ, έντεκα χρόνια ως τώρα, ώσπου να ανακαλυφθεί! Αναρωτιέμαι αν στην Ευρώπη συμμετέχουν σε εκλογές κόμματα που χρωστάνε εκατομμύρια σε θαλασσοδάνεια. Σκέφτομαι, τέλος, αν μπορεί κάποιος να βάλει σε οικονομική τάξη την πατρίδα, όταν δεν μπορεί να βάλει τάξη στα δικά του χρέη. Όπως ο κάθε πολίτης που θέλει να ξεκινήσει μια επιχείρηση οφείλει να προσκομίσει φορολογική ενημερότητα, το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για κάθε κόμμα. Πού το είδαμε να βάζουν τα κόμματα εγγύηση τα ποσοστά τους για να δανείζονται χρήματα από τις τράπεζες; Ποιος τις ανακεφαλαιώνει μετά; Ποιος πληρώνει το μάρμαρο, αν όχι ο λαός;
Αυτός που επαληθεύεται στις μέρες μετά από πολλούς αιώνες είναι ο Αναξιμένης. Ο φιλόσοφος που αναζήτησε την αρχή του κόσμου στον αέρα, πράγμα που το επιβεβαιώνουν σήμερα όλα τα αεριτζίδικα πνεύματα. Δάνεια με αντιπαροχή αέρα, όπως το επιβεβαίωσε πρόσφατα ένας γνωστός εκδότης: «Δίναμε αέρα και παίρναμε δάνεια» είπε.
Ο Έλληνας γενικά θέλει να ανήκει στη Δύση. Καύχημα και χαρά του είναι να τον λένε Ευρωπαίο. Πόσο όμως Ευρωπαίος μπορεί να γίνει και τι προτίθεται να θυσιάσει γι’ αυτό;
Στην Ευρώπη π.χ. δεν σταματάς στη μέση του δρόμου με αναμμένα τα αλάρμ. Δεν παίρνεις κανενός τη σειρά πουθενά. Δεν καπνίζεις όπου δεν επιτρέπεται. Στην Ευρώπη δεν κάνουν πρωινή προσευχή στα σχολεία. Η εικόνα του Χριστού δεν υπάρχει στα δικαστήρια. Ούτε εικόνες αγίων στα νοσοκομεία. Στην Ευρώπη δεν έχουν τα κόμματα πολιτικά γραφεία. Ούτε οι βουλευτές έχουν κάποια προνόμια που υπάρχουν εδώ. Ακόμη και σήμερα που ο λαός μας ζει στη φτώχεια, οι ευρωβουλευτές μας είναι οι δεύτεροι καλύτεροι σε αμοιβή στην Ευρώπη!
Η δημοκρατία των Αθηνών είχε ως αρχή τη ρήση «έδοξε τη βουλή και τω δήμω». Ελεύθερη πόλη σύμφωνα με τον Θουκυδίδη είναι η αυτόνομη, η αυτόδικη και η αυτοτελής. Σήμερα τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Δεν έχουμε καν νόμισμα δικό μας.
Το πρώτο, επομένως, που πρέπει να κάνει ο Έλληνας, είναι να βρει τον χαμένο εαυτό του. Να σκάψει στα κοιτάσματα της μνήμης του και ξεθάψει αξίες που τον λάμπρυναν παλιά. Αξίες που βάφτισαν επιστήμες, τίμησαν Μαραθώνες κι έχτισαν Παρθενώνες. Αξίες που δεν επέτρεψαν στη φωνή της Αντιγόνης να σιγήσει, που κράτησαν τη φωνή του «Επιταφίου» του Περικλή ισχυρή. Φίλοι μου, ό,τι ψάχνουμε τώρα στην Ευρώπη προϋπήρξε εδώ, και μάλιστα στην αυθεντική του έκφραση. Αρκεί να πάμε πίσω για να το δούμε.