Στις 19 Μαΐου κάθε έτους τιμάται από το ελληνικό κράτος (νόμος 2193/1994) η Γενοκτονία των Ποντίων, η οποία συντελέστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα από τον μεγάλο δάσκαλο του Χίτλερ, τον Κεμάλ, και προκάλεσε 353.000 θύματα.
Όταν μερικές χιλιάδες τουρκομανικών φύλων Σελτζούκων της Κεντρικής Ασίας προκαλούσαν εγκεφαλικό στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, μετά την προδοτική ήττα στη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071, κανείς δεν φανταζόταν την οριστική κατάληξη του Βυζαντίου το 1453.
To 1922-24, 1.500.000 πρόσφυγες από τον Πόντο, τη Μ. Ασία και τη Θράκη, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη Συνθήκη της Λοζάνης υποχρεώθηκαν, με μοναδικό κριτήριο το θρήσκευμα, να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μετακινηθούν προς τον ελλαδικό χώρο. Το ελληνικό κράτος αντιμετώπισε τον προσφυγικό ελληνισμό σαν τον φτωχό συγγενή της Ανατολής, ο οποίος προσέβαλλε τα ψευδεπίγραφα Δυτικά αντανακλαστικά του. Μετά μάλιστα το Σύμφωνο Φιλίας Βενιζέλου-Ινονού και στη συνέχεια, μετά τη σχεδόν ταυτόχρονη ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952, εντάθηκε η πολιτική της καταπίεσης της προσφυγικής μνήμης. Την ίδια πολιτική επιφύλαξε και εξακολουθεί δυστυχώς σε κάποιο βαθμό να τηρεί και η αριστερή διανόηση στην Ελλάδα. Οι αναφορές στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στην Ιωνία, στη Θράκη, στους Αρμενίους, στους Ασσυρίους κτλ. φάνταζαν μακρινές στην ελληνική ιστορία. Λίγοι γνώριζαν για τα λαϊκά δικαστήρια, τις βιαιοπραγίες, τις κρεμάλες, τις πυρπολήσεις, τις εκτοπίσεις, τους βιασμούς, τις αρπαγές βρεφών, τις βίαιες στρατολογήσεις, τα τάγματα εργασίας, κ.ά.
Έλληνες και Αρμένιοι σε τάγμα εργασίας
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Κεμάλ επέβαλε την καταγραφή νέας τουρκικής ιστορίας προκειμένου να ενισχύσει, ως συνεκτικό δεσμό των Νεότουρκων, την εθνική συνείδηση. Ακόμα και ο Όμηρος, και οι Ίωνες φιλόσοφοι, και ο Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο κ.ά. θεωρήθηκαν ότι ανήκουν στην τουρκική πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά.
Ένα σημαντικό ερώτημα που εξακολουθεί να υπάρχει ως τις μέρες μας είναι η φυλετική εξέλιξη ή απλώς η τύχη των 20 εκατ. γηγενών κατοίκων, στην πλειονότητά τους εκχριστιανισμένων ή εξελληνισμένων, που ζούσαν στα όρια της Μ. Ασίας όταν κυριάρχησαν οι Σελτζούκοι.
Την καθολική μετάλλαξη των λαών της Ανατολής και τη διαγραφή από την ιστορία της ελληνικότητας και της πολυπολιτισμικότητας του χώρου της Μ. Ασίας διέσωσε ο αγώνας των Ποντίων για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας την οποία υπέστησαν, όπως και των Αρμενίων, καθώς επίσης και των Κούρδων για την αυτονομία τους.
Μέρος της τουρκικής κοινωνίας διακατέχεται από ασαφή θρησκευτική και εθνική συνείδηση. Συχνά στον Τύπο αναφέρονται στοιχεία τα οποία μαρτυρούν πως κάτω από την επιφάνεια της Τουρκίας υπάρχει ένα απέραντο λαϊκό υπόστρωμα που αναζητά να εκπληρώσει την πίστη του, κυρίως με κρυπτοχριστιανικό τρόπο.
Ο αγώνας τον οποίο συνεχίζουν οι Πόντιοι αποσκοπεί στην ανάδειξη των αξιών, των ιδανικών και των ευρωπαϊκών αρχών σε όλο το χώρο της Μ. Ασίας, στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού ατόμων και κοινωνιών, στην αναψηλάφηση του μωσαϊκού των εθνοτήτων και στην αφύπνιση των εθνικών συνειδήσεων, που λογικές ολοκληρωτισμού, ρατσισμού και γενοκτονίας εξόντωσαν και έθαψαν.
Ο αγώνας αυτός μπορεί να αποτελέσει και ένα σύγχρονο πολιτικό πανευρωπαϊκό ανάχωμα απέναντι στον ισλαμοφασισμό που επιχειρεί να διεισδύσει στην Ευρώπη.
Απέναντι στην ιστορική αυτή πρόκληση ο ελληνισμός οφείλει να αρθεί στο μορφωτικό, πολιτικό και ηθικό επίπεδο που απαιτείται ώστε να πείσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, στην προοπτική της διαμόρφωση μιας απελευθερωτικής διαδικασίας, για τους πληθυσμούς της Ανατολής, ανεξαρτήτως θρησκείας, τάξης και ταυτότητας.
Ίσως τώρα, μπροστά στον ισλαμιστικό κίνδυνο, οι πλέον κοσμικές δυνάμεις της Τουρκίας να αισθανθούν την απουσία της ψυχής των μετριοπαθών ελληνικών πληθυσμών. Ο αγώνας της εθνικής μας επιβίωσης περνά μέσα από την ανάδειξη και την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Γεώργιος Μουρουζίδης
- Διαβάστε περισσότερα για τη Γενοκτονία των Ποντίων και συγκλονιστικές Μαρτυρίες στις σχετικές ενότητες του pontos-news.gr.
