Σαν ήμουν νήπιο, η γιαγιά μου η Όλγα (Θεός σχωρέσ’ την) με ξεγελούσε, για να με κουμαντάρει καλύτερα, φτιάχνοντας σκιές στον τοίχο με τα χέρια της. Για να καταλάβετε, αυτά ήταν τα χέρια (αδύνατα, ροζιασμένα, με χοντρές μαβιές φλέβες) που έφτιαξαν το λύκο που μου πήρε την πιπίλα μακριά – τελεσίδικα και για πάντα. Και πώς εγώ τότε μια σταλιά να τα έβαζα με το λύκο;
Αλλά σαν ήμουν μωρό μιλούσα, σκεφτόμουν κι έκρινα ως νήπιο που λέει κι ο Απόστολος Παύλος· «ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου». Κι έτσι δεν δίνω πια σημασία στις σκιές. Ούτε τρομάζω, ούτε γοητεύομαι από αυτές.
Δεν κουμαντάρομαι από τους επιτήδειους που τις χρησιμοποιούν για να με ρίξουν σε πνευματική σύγχυση. Δεν μπερδεύομαι και δεν τις μελετώ, φτιάχνοντας ιδεολογήματα και ανεδαφικές θεωρίες για να τις ερμηνεύσω, όπως οι δέσμιοι στο «σπήλαιο του Πλάτωνα».
Στην αλληγορία αυτή ο Σωκράτης ισχυρίζεται ότι το Αγαθό γεννά μέσα στον κόσμο «το φως και τον κύριο του φωτός» που διώχνει τις σκιές και οδηγεί στην αλήθεια. Ο ίδιος αλλού προτείνει στον Αλκιβιάδη να περιμένουν «τον απεσταλμένο από τους ουρανούς» για να τους διδάξει «πώς δει διακείσθαι προς θεούς και ανθρώπους». Κι αυτό που ο Σωκράτης αξιοθαύμαστα υπέθετε, για εμάς τώρα είναι φως φανάρι. «Εγώ ειμί το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής».
Το φυσικό φως του κόσμου, αλλά και το φως της ανθρώπινης σοφίας, νομοτελειακά δημιουργεί σκιές. Το άκτιστο φως του Τριαδικού Θεού, όμως, δεν δημιουργεί σκιές – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τις δε σκιές της πνευματικής σύγχυσης τις εξαφανίζει. Αυτό είναι το φως του οποίου τη ζωηφόρο εμπειρία είχαν οι Άγιοί μας, αλλά και πολλοί πιστοί. Αυτό είναι το φως που ανάβει τα κεριά του Πατριάρχη μας στον Πανάγιο Τάφο.
Κατά την επαφή του με τον ατελή φυσικό μας κόσμο μετασχηματίζεται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού σε φωτιά. Αυτή είναι η αναστάσιμη φωτίτσα που μας καλεί ο ιερέας να πάρουμε: «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών».
Κι εμείς την υποδεχόμαστε ο καθένας στη λαμπάδα του με τις τιμές που πρέπουν στον Αρχηγό της Ζωής. Με τιμές αρχηγού κράτους υπερκόσμιου. «Ότι εποίησε κράτος, εν βραχίονι αυτού, ο Κύριος, επάτησε τω θανάτω τον θάνατον».
Αυτή λοιπόν είναι η πηγή και η διαδρομή της (από πάνω προς τα κάτω): Τριαδικός Θεός – Άκτιστον φως – Πατριάρχης – ιερέας – κερί. Σκέφτομαι, λοιπόν, να κάνουμε μια πονηριά και να πάρουμε αυτό το δρόμο, μιας που τον ξέρουμε, από κάτω προς τα πάνω, για να φτάσουμε στην αθανασία.
Λέω να γίνουμε σαν τα κεριά. Αφού ανάψουμε από θείο έρωτα, με το φως της φλόγας μας να φωτίζουμε και να ζεσταίνουμε την ψυχή μας, αλλά και τους άλλους γύρω μας. Και να λιώνουμε. Ακούω τα νέα παιδιά που όταν θέλουν να πουν πως έχουν κουραστεί υπερβολικά, λένε «έλιωσα!». Νά… έτσι να λιώνουμε κι εμείς στο καθήκον. Μέσα στην Εκκλησία με τις ευλογίες των Πατριαρχών μας, με τα μυστήρια που τελούν οι Ιερείς μας και την καθοδήγηση του πνευματικού μας.
Τελειώνοντας το κερί της ζωής, η ψυχή μας θα έχει τριφτεί και καθαρίσει. Θα έχει απαλλαχτεί από τα χαρακτηριστικά του φυσικού κόσμου και θα έχει γίνει –Χάριτι Θεού– συμβατή με το Άκτιστο φως.
Κι έτσι δεν θα τσουρουφλιστεί για καταλήξει στην απώλεια. Θα περάσει ολόφωτη μέσα από το Άκτιστο φως. Μπροστά ο Χριστός και πίσω Του οι σεσωσμένοι, καρφί για τις ουράνιες μονές κοντά στον Θεό.
Αυτά δεν είναι θεωρίες, αλλά εμπειρίες. Εμείς, δεσμώτες στο σπήλαιο του Πλάτωνα, βλέπουμε τις σκιές και τερατολογούμε. Κι έρχονται οι Άγιοί μας, σαν τον Άγιο Ραφαήλ, τον Άγιο Νικόλαο και την Αγία Ειρήνη που γιόρταζαν χθες τη Λαμπροτρίτη –μεγάλη η χάρη τους– για να μας ξεστραβώσουν. Ολοζώντανοι κι ολόφωτοι όντες, αιώνες μετά θάνατον. Ποιος θα διαβάσει το βιβλίο του κυρ-Φώτη Κόντογλου Σημείον Μέγα, αλλά και τ’ άλλα βιβλία που γράφτηκαν έπειτα κι από άλλους σπουδαίους ανθρώπους, για τη ζωή και το μαρτύριο του Αγίων, όπως τα αποκαλύπτουν οι ίδιοι, και δεν θα συγκινηθεί, δεν θα βροντοφωνάξει «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!»;
Τώρα που μιλάμε, ο Άγιος Ραφαήλ κάπου στον κόσμο εμφανίζεται ολοζώντανος σε κάποιον εμβρόντητο χριστιανό που ασθενεί σοβαρά. Και του λέει με αυτή την απίστευτη αρχοντιά και τη λεβεντιά του, και με πνεύμα δυνάμεως και σοφίας: «είσαι για τα θυμαράκια, αλλά με τη χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού σε κάνω καλά αυτοστιγμής». Κι αυτό που λέει γίνεται!
Τι να πεις τώρα σε αυτόν που είδε τον Άγιο κι ευεργετήθηκε και σώθηκε από του χάρου τα δόντια; Τι σκιές να ρίξεις ψευτοδιανοούμενε απάνω στην Ορθοδοξία και την Εκκλησία μας;
Όπως η σκιά δεν μπορεί να τα βάλει με το Άγιο Φως, έτσι κι η αερολογία δεν πιάνει μία μπροστά στην εμπειρία. Τα παραμύθια σας, ψευτοδιανοούμενοι, κρατήστε τα για τα νήπια.
Χριστός Ανέστη!