Πύρρειος ή Καδμεία νίκη ονομάζεται μεταφορικά το αποτέλεσμα μιας μάχης κατά την οποία ο νικητής έχει υποστεί τόσο βαριές απώλειες, ώστε μελλοντικά θα του είναι δύσκολο ή αδύνατο να συνεχίσει να αγωνίζεται για την επίτευξη των σκοπών του. O Πλούταρχος γράφει πως όταν ένας στρατιώτης συνεχάρη τον Πύρρο, αυτός του απάντησε αυτοσαρκαστικά: «Μία ακόμα νίκη επί των Ρωμαίων, και θα χαθούμε εντελώς».
Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα στην σημερινή Τουρκία;
Όντως, ο Ερντογάν έχει εισπράξει ένα δυνατό χαστούκι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα την αρχή του τέλους για τον Ερντογάν, και οπωσδήποτε το τέλος του Ερντογάν σαφώς και δεν σημαίνει χαράς ευαγγέλια για τον ελληνισμό – ούτε τον κυπριακό ούτε τον μητροπολιτικό.
Βαθιά νυχτωμένοι –ή εθελοτυφλούν, για τους δικούς τους λόγους– όσοι πιστεύουν ότι οποιαδήποτε αλλαγή στο τουρκικό πολιτικό σκηνικό αλλάζει την τουρκική εξωτερική πολιτική όσο αφορά τα ελληνοτουρκικά, ή ότι θα υπάρξει κυβέρνηση ή πολιτικός στην Τουρκία που θέλει άλλη λύση στην Κύπρο, πέραν της νομιμοποίησης των τετελεσμένων της Εισβολής και Κατοχής.
Ο λαβωμένος Ερντογάν, σε μια τριχοτομημένη πολιτικά και ιδεολογικά Τουρκία (1. ισλαμοφασίστες του Ερντογάν, 2. εθνικιστικοφασίστες του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, και 3. Κούρδοι των φυλακισμένων [από τον Ερντογάν] Ντεμιρτάς και [ελέω ελληνικής κυβέρνησης] Οτζαλάν), για να μπορέσει να καρπωθεί τα οφέλη του δημοψηφίσματος σε δύο χρόνια, οπότε θα τεθούν σε ισχύ με την επανεκλογή του στη θέση του Προέδρου Παντοκράτορα, θα προσπαθήσει να εξάγει την εσωτερική κρίση εκεί που του περνά.
Έχοντας εισπράξει κλειστές πόρτες τόσο από ΗΠΑ όσο και από Ρωσία στον πόλεμο με τη Συρία, άλλα και με τη συνεχιζόμενη εύνοια προς τους Κούρδους από τις υπερδυνάμεις, η μόνη άλλη εναλλακτική επιλογή είναι ο ελληνισμός. Σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο.
Εμείς είμαστε ο αδύναμος κρίκος. Εμείς και οι κυβερνήσεις που εκλέγουμε (και κάθε λαός αξίζει αυτούς που εκλέγει) έχουμε αποδείξει ότι πιστεύουμε στη μικρότητα και την αδυναμία του κράτους μας, που δεν μπορεί να ορθώσει ανάστημα στη Μεγάλη Τουρκία, και είμαστε έτοιμοι να συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα που θα μας ρίξουν ή τα δεσμά που θα μας επιβάλουν.
Αυτό το θέατρο του παραλόγου σκηνοθετείται με μαεστρία εδώ και αρκετό καιρό. Είμαστε πολύ κοντά στην τελευταία πράξη. Η άνοδος και η πτώση του Ερντογάν είναι μέρος του στημένου σκηνικού. Τόσο η Τουρκία όσο και η Ευρώπη γνώριζαν από αρχής ότι η Τουρκία ποτέ μα ποτέ δεν θα γινόταν πλήρες μέλος της ΕΕ.
Τώρα που στο Κυπριακό έχουν γίνει αποδεκτές οι πραγματικότητες επί του εδάφους, το Αιγαίο έχει γίνει μια τεράστια γκρίζα ζώνη και στη Θράκη οι ψευτομουφτήδες στοιβάζουν όπλα στους μιναρέδες (για κάποιους παλαιότερους εδώ στην Κύπρο ξυπνά εφιάλτες του παρελθόντος) και μιλούν για το δικό τους δημοψήφισμα, ο Ερντογάν εγκαθιστά στην Τουρκία μια δεσποτική απολυταρχία με δημοκρατικό φερετζέ και επαναφέρει τη θανατική ποινή – την κόκκινη γραμμή των υποκριτών Ευρωπαίων (δεν τους ενοχλούν τα αίσχιστα που έχει διαπράξει ο Ερντογάν από το πραξικόπημα και μετά, τους ενοχλεί η θανατική ποινή).
Αυτό θα δικαιολογήσει την προειλημμένη απόφαση, η Τουρκία να μην γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ αλλά να αποκτήσει μια ειδική σχέση.
Και η Μεγάλη Τουρκία, είτε αυτή είναι του Ερντογάν είτε του όποιου «η Τουρκία θέλει τη λύση» διαδόχου του, για να «καϊλήσει» σε αυτή την ειδική σχέση, θα εξαργυρώσει «τα σύνορα της καρδιάς της» σε Κύπρο, Αιγαίο και Θράκη.
Οι εν Κύπρω επαναπροσεγγιστές, αντί να αρπάζουν την ευκαιρία από τα κέρατα και να διαμορφώνουν πολιτικές και συμμαχίες που να καταδικάζουν τον απολυταρχισμό και ιμπεριαλισμό της Τουρκίας, να την απομονώνουν πολιτικά και οικονομικά, επιμένουν στον κατευνασμό και στο παραμύθι: «η Τουρκία θέλει λύση την οποία δεν επιτρέπουν τα ελληνοκυπριακά φοβικά σύνδρομα».
Η Τουρκία δεν καταλαβαίνει από καλοπιάσματα. Τα θεωρεί (και σωστά τα θεωρεί) αδυναμία. Μόνο εάν καταφέρουμε πολιτικό και οικονομικό κόστος στην Τουρκία θα δεχθεί να συζητήσει. Και τώρα που είναι στην εξουσία ο Ερντογάν, είναι η σωστή ώρα για να το πράξουμε.
Αντώνης Κ. Σιβιτανίδης, M.Sc., B.Sc.
Εκπρόσωπος Τύπου, ΕΕ ΔΗΚΟ Πάφου.
