Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος της συνέντευξης.
Οι συναντήσεις με Νταλάρα και Παπαδόπουλο
Για το πανεπιστήμιο δήλωσε ως πρώτη επιλογή την Αθήνα και δεύτερη την Πάτρα, αν και η αδελφή του σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη, επειδή η επιθυμία να γνωρίσει τον Λευτέρη Παπαδόπουλο στροβίλιζε συνέχεια στο μυαλό του. Τελικά πέρασε στο Βιολογικό της Πάτρας. Εκεί γνώρισε στα πρώτα του βήματα έναν από τους μετέπειτα θρύλους του ρεμπέτικου, τον Μπάμπη Γκολέ.
Μπάμπης Γκολές
«Η Βιολογία με ενδιέφερε ελάχιστα. Πάντοτε έψαχνα τρόπο να γνωρίσω τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Το 1974 διάβασα μια συνέντευξη του Γιώργου Νταλάρα στην εφημερίδα Τα Νέα. Μόλις είχε εγκαταλείψει την αίγλη της παραλίας και τραγουδούσε στην μπουάτ “Θεμέλιο” στην Πλάκα. Ο Γιώργος Νταλάρας έλεγε ότι ήθελε να κάνει δίσκο με παλιά ρεμπέτικα, αλλά ήταν δύσκολο να βρει δίσκους. Μάλιστα, αγαπούσε πολύ τον Γιώργο Κάβουρα, του οποίου εγώ είχα ήδη από παλιούς δίσκους 40 τραγούδια. Με… όπλο στα χέρια μου δύο κασέτες με τραγούδια του Κάβουρα, πήγα ως πελάτης στο “Θεμέλιο”.
»Το πρόγραμμα τελείωσε και μπήκα στα καμαρίνια. Του είπα ότι του έφερα δώρο τα τραγούδια του Κάβουρα. Έμεινε έκπληκτος. Ενώ ήταν έτοιμος να φύγει, άνοιξε το κασετόφωνο και άρχισε να τα ακούει. Δεν ήξερε σχεδόν κανένα».
Στη συζήτηση που ακολούθησε, ο Λευτέρης Χαψιάδης είπε στον Γιώργο Νταλάρα ότι είχε τρομερή επιθυμία να συναντήσει τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Ήταν 2:00 το πρωί, όταν το… σύμπαν συνωμότησε και χτύπησε το τηλέφωνο στο καμαρίνι του Νταλάρα. Ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. «Λευτέρη, όπου κι αν είσαι, πάρε ταξί κι έλα. Θα γνωρίσεις τον μεγαλύτερό σου θαυμαστή», είπε ο τραγουδιστής στον στιχουργό. «Πες του να έρθει αύριο το μεσημέρι στα Νέα», απάντησε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Λευτέρης και… Λευτέρης, μαθητής και δάσκαλος
«Ως Πόντιος, εγώ δεν μπορούσα να τον επισκεφθώ χωρίς δώρο. Πήγα στο Μοναστηράκι, αγόρασα ένα γραμμόφωνο με δέκα δίσκους και πήγα στη Χρήστου Λαδά 3, στα γραφεία της εφημερίδας. Παρακάλεσα στη ρεσεψιόν να μην τον ενημερώσουν, για να του κάνω έκπληξη. Το γραφείο του ήταν στον 5ο όροφο κι εγώ από τον 3ο έβαλα το γραμμόφωνο να παίζει. Όταν έφτασα στον 5ο όροφο, πετάχτηκαν όλοι οι δημοσιογράφοι να δουν τον τρελό με το γραμμόφωνο στα χέρια. Τότε στα Νέα δούλευαν ο Γιάννης Καψής, ο Λέων Καραπαναγιώτης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Λιάνης και πολλοί άλλοι μεγάλοι δημοσιογράφοι.
»Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος με υποδέχθηκε έκπληκτος. Του είπα για τη συνάντηση με τον Νταλάρα και για το δώρο που του πήγα. Από τότε, εδώ και 43 χρόνια, το γραμμόφωνο βρίσκεται στο σαλόνι του σπιτιού του. Γίναμε φίλοι, και όταν πήγαινα από την Πάτρα, του πήγαινα κασέτες με σπάνια ρεμπέτικα. Και με τον Γιώργο Νταλάρα γίναμε φίλοι. Μου έδωσε και το τηλέφωνο του σπιτιού του, πράγμα σπάνιο για εκείνον. Με έπαιρνε και στις ηχογραφήσεις του καινούριων κομματιών, διότι με θεωρούσε γούρι του».
Μια φιλία που κρατάει χρόνια…
Μετά από λίγα χρόνια, το 1979, όταν ο Γιώργος Νταλάρας ηχογράφησε διάφορα τραγούδια –ανάμεσά τους και η περίφημη «Αλάνα»–, παρέστη η ανάγκη να αλλάξουν στίχοι από κάποιο τραγούδι. «Έψαχναν στιχουργό και δεν τον έβρισκαν. Εγώ, τόσες φορές που άκουσα τη μουσική, έγραψα πάνω της κάποια λόγια. Ήρθε ο Γιώργος Νταλάρας πίσω μου, χωρίς να τον καταλάβω, μου άρπαξε το χαρτί και το διάβασε. “Γράφεις στίχους και δεν μου είπες τίποτα;”, με ρώτησε. “Δεν γράφω. Άκουσα τη μουσική και μου ήρθε να γράψω κάτι”, του απάντησα. Δεν με πίστεψε, και μου είπε όταν ξαναπάω από την Πάτρα στην Αθήνα, να του φέρω στίχους μου. Με έβαλε στο κεντρί που λένε».
Τα πρώτα του τραγούδια
Έτσι, ο Λευτέρης Χαψιάδης έγραψε το 1979 το πρώτο του τραγούδι, σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου, το «Χίλιες φορές». Ωστόσο, αυτό που κυκλοφόρησε πρώτο ήταν το «Φαντασία μου πλανεύτρα» το 1983, με ερμηνευτή τον άγνωστο τότε Πασχάλη Τερζή και συνθέτη τον Χρήστο Νικολόπουλο. Έγινε άμεσα μεγάλη επιτυχία.
Το «Χίλιες φορές» ακούστηκε για πρώτη φορά στις 29 Σεπτεμβρίου 1983, ανήμερα των γενεθλίων του Νταλάρα, όταν έδωσε συναυλία στο κατάμεστο ΟΑΚΑ, μπροστά σε 80.000 κόσμο.
«Έτσι ξεκίνησε η επαφή μου με τους δίσκους και τη δισκογραφία. Συνέχισα με πολύ μεγάλες επιτυχίες, με κορυφαία, το 1984, το “Μία είναι η ουσία”. Ακολούθησαν το “Πήγα σε μάγισσες” με τη Γλυκερία, το “Ευτυχώς στη ζωή που υπάρχεις κι εσύ” με τον Γιάννη Πάριο, και πολλές άλλες.
»Θεωρώ κορυφαία στιγμή της καριέρας μου το δίσκο Τραγούδια για τους φίλους μου με τον Χρήστο Νικολόπουλο. Κυκλοφόρησε το 1987 και είχε την εξής πρωτοτυπία: Δώδεκα τραγουδιστές είπαν τα δώδεκα τραγούδια. Όλοι οι στίχοι των τραγουδιών ήταν δικοί μου. Ακούστηκαν πολύ το “Κάποια, κάπου, κάποτε” με τον Γιώργο Νταλάρα, το “Έτσι σ’ αγάπησα” με έναν καινούριο τότε τραγουδιστή, που δυστυχώς έφυγε πολύ νωρίς από τη ζωή, τον Διονύση Θεοδόση, το “Διαβολάκι” με τη Χαρούλα Αλεξίου, το “Όταν χορεύεις μάτια μου” με τον Μανόλη Αγγελόπουλο, το “Μοιάζουμε όλοι οι ερωτευμένοι” με τον Μανόλη Μητσιά, κ.ά.».
Στέλιος Καζαντζίδης και Χρύσανθος
Η μεγάλη ανεκπλήρωτη, όμως, επιθυμία του Λευτέρη Χαψιάδη μέχρι τότε ήταν να γράψει στίχους για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Τον είχε γνωρίσει το 1977, μέσω του φίλου του και συγγραφέα Βασίλη Βασιλικού. «Τότε ο Στέλιος είχε μεγάλο πρόβλημα με την εταιρεία του, τη MINOS. Είχε δώδεκα χρόνια να τραγουδήσει. Χάρη στον αείμνηστο Αντώνη Τρίτση, ο οποίος ήταν κάποιο φεγγάρι υπουργός Πολιτισμού, καταφέραμε να αλλάξουμε το νόμο μια νύχτα στη Βουλή και ο Στέλιος ξανατραγούδησε. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 17 Μαρτίου 1987. Είχε τίτλο Ο δρόμος της επιστροφής, κι εγώ έγραψα στίχους για το ομώνυμο τραγούδι και για άλλα τέσσερα. Από αυτά ακούστηκε πολύ το “Πρόσφυγες κυνηγημένοι”, με παραπομπές στο 1922. Σε μία μέρα πουλήθηκαν 50.000 δίσκοι κι έγινε χρυσός. Σε τρεις μέρες έφτασε τις 100.000 κι έγινε πλατινένιος, και σε δύο μήνες τις 300.000. Δυστυχώς, μετά το δίσκο αυτόν ο Στέλιος άλλαξε εταιρεία και ο Μάτσας θεώρησε υπεύθυνο εμένα. Μου έκλεισε την πόρτα της εταιρείας του, όπου τα τελευταία πέντε χρόνια είχα κάνει τις περισσότερες επιτυχίες. Το ίδιο έκαναν και οι άλλες εταιρείες».
Ο συνθέτης Γιώργος Καμπουρίδης ανάμεσα στον Λευτέρη Χαψιάδη και τον Στέλιο Καζαντζίδη
Ο Λευτέρης Χαψιάδης, ωστόσο, δεν το έβαλε κάτω. Το 1990 πραγματοποίησε ένα ακόμα παιδικό του όνειρο: Συνεργάστηκε με τον πατριάρχη του ποντιακού τραγουδιού, τον Χρύσανθο, στην εταιρεία ΜΒΙ. 
Ο Λευτέρης Χαψιάδης ήταν παραγωγός του δίσκου Τ’ αηδόνια του Πόντου, όπου συνεργάστηκαν οι δύο μεγαλύτεροι Πόντοι τραγουδιστές, ο Χρύσανθος και ο Στέλιος Καζαντζίδης. «Θεωρώ τον συγκεκριμένο δίσκο ως την κορυφαία στιγμή στην ελληνική δισκογραφία. Όταν έβγαινε αυτός ο δίσκος γνώρισα τον κορυφαίο στιχουργό του ποντιακού τραγουδιού και γιατρό Χρήστο Αντωνιάδη. Με το νυστέρι του έσωζε ζωές και με το στίχο του θεράπευε ψυχές. Επίσης, γνώρισα και τον μεγάλο Πόντιο λυράρη και συνθέτη Χρήστο Χρυσανθόπουλο».
Ο Λευτέρης Χαψιάδης συνολικά έγραψε τους στίχους για 622 λαϊκά τραγούδια. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών γράφτηκε σε μια εξαετία, το διάστημα 1983-88. Στην καρδιά του ξεχωρίζει –για λόγους που δεν θέλει να δημοσιοποιήσει– το «Κάποια, κάπου, κάποτε».
Οι μοναδικοί ποντιακοί στίχοι που έγραψε, ήταν για τον φίλο του Χρήστο Αντωνιάδη.
Ο παράδεισος των Κοίλων και η συγγραφή βιβλίων
Την τελευταία δεκαετία ο Λευτέρης Χαψιάδης ασχολείται με τη συγγραφή βιβλίων, και μέχρι τώρα έχει εκδώσει τέσσερα: Η ζωή μου τραγούδι, το τραγούδι ζωή, Ένας αλήτης άγγελος, 13+1 γιατί, και το Κάθε τραγούδι και καημός που κυκλοφόρησε πριν από τρεις μήνες.
Σήμερα αποτελεί τον μοναδικό κάτοικο του χωριού του, των Κοίλων Έβρου, όπου εγκαταστάθηκε το 2009. Τη διετία 2007-2009 ουσιαστικά ζούσε στο νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, προσέχοντας τις δύο γυναίκες της ζωής του, όπως λέει, που ήταν άρρωστες, τη μάνα του και την αδελφή του Ελένη. «Στο χωριό έφτιαξα τον επίγειο παράδεισό μου. Με οδήγησε εκεί η νοσταλγία, αλλά και η επιθυμία της συγχωρεμένης της αδελφής μου Ελένης, η οποία πέθανε το 2009. Ήθελε να ταφεί στο κοιμητήριο του χωριού.
»Είχε να γίνει κηδεία εκεί σαράντα χρόνια. Έμεινα για να της ανάβω το καντήλι κάθε μέρα, αλλά γιατί μου αρέσει κι εμένα».
Όπως λέει, πλέον το όνειρό του είναι να μάθει τέλεια την ποντιακή διάλεκτο, μέχρι να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.
Ρωμανός Κοντογιαννίδης
