Το πάθος και η αριστεία είναι σύμφυτη με την ψυχή του Έλληνα, και στις πιο δύσκολες συνθήκες κρίσης. Πώς αλλιώς θα γινόταν η ομάδα της Νομικής Αθηνών να καταφέρνει και να φτάνει στον τελικό διεξαγωγής δίκης, δύο φορές με το Χάρβαρντ και μία με την Οξφόρδη και να νικά; Πώς αλλιώς οι φοιτητές του τμήματος Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Πατρών θα έφθαναν στις μαθηματικές Ολυμπιάδες και θα κατακτούσαν χρυσά βραβεία; Πώς αλλιώς θα γινόταν τόσο πολλά Ελληνόπουλα να ξεχωρίζουν στον παγκόσμιο πνευματικό κι αθλητικό στίβο; Εκεί όμως που πιάνουμε πάτο είναι η πολιτική!
Πέρασαν τέσσερις δεκαετίες από τη Μεταπολίτευση, και το σύνθημα για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» παραμένει περισσότερο επίκαιρο απ’ όταν ειπώθηκε. Και οι τρεις λέξεις έχουν φαλκιδευτεί.
Πριν από κάποια χρόνια ο άνθρωπος της Αριστεράς ήταν ο φανατικός οπαδός της πάλης των τάξεων, ο προπαγανδιστής των βιβλίων του Μαρξ, ο άριστος γνώστης των τσιτάτων του Λένιν. Ήταν ο πρωτοπόρος στις διαδηλώσεις, αυτός που είχε λίγα λεφτά, όνειρα παλλαϊκά κι ένα κοινό όραμα που υπερέβαινε τον εαυτό του.
Τα χρόνια κύλησαν κι ο άνθρωπος της Αριστεράς άλλαξε θέση και στάση στη ζωή. Έμαθε πως η πολιτική που δεν σε κάνει βουλευτή είναι άχρηστη. Μοιάζει με έρωτα πλατωνικό – ναι μεν καλό, αλλά που ποτέ δεν φθάνει στην απόλυτη ηδονή… Ο σημερινός αριστερός ξέχασε την πάλη των τάξεων, διέγραψε την επαναστατική λογική κι αντικατέστησε τον ουμανισμό με τον ατομικισμό, το ρομαντισμό της νεότητας με το ρεαλισμό της όψιμης ωριμότητας!
Οι βουλευτές των Podemos, σύμφωνα με δημοσιεύματα του ισπανικού Τύπου, αμείβονται με 850 ευρώ το μήνα. Οι δικοί μας εδώ, εκτός από τις υψηλές αποδοχές, τα πελατειακά γραφεία, τα δωρεάν «κινητά» και σταθερά τηλέφωνα και τα αεροπορικά εισιτήρια, έχουν πέντε υπαλλήλους, αυτοκίνητο leasing και τόσα άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός, και που καθιστούν την πολιτική δελεαστική.
Η ιδεολογία έχει πια τελειώσει και πρακτικά είναι ανύπαρκτη.
Στη Σουηδία, παρότι η χώρα έχει δική της αυτοκινητοβιομηχανία, οι βουλευτές χρησιμοποιούν τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα, όπως όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι. Πολιτικά γραφεία δεν υπάρχουν ούτε για αστείο. Αρκούν τα κομματικά. Κατά τα λοιπά, αλλού κι αλλού είμαστε Ευρώπη. Είναι μεγάλη πρόκληση ο εργαζόμενος των 600 ευρώ να πηγαίνει με δικό του αυτοκίνητο στη δουλειά και ο πολιτικός των 6.000 να χρησιμοποιεί κρατικό. Αυτό δεν μπορεί να το ανεχθεί καμιά δίκαιη κοινωνία.
Αυτά και πολλά άλλα μπορούν να συμβούν εκεί όπου ο λαός καθεύδει και δεν αντιδρά. Από το 146 π.Χ. και μετά, όταν οι Ρωμαίοι κατάκτησαν την Ελλάδα, για 1.200 συνεχόμενα χρόνια ήμασταν υπό κατοχή (500 χρόνια στους Ρωμαίους, 300 στους Φράγκους και 400 στους Τούρκους), ώσπου κάποιοι τρελοί, ατσαρούχωτοι, πολέμησαν για τη λευτεριά της πατρίδας. Ακολούθησαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι το 1912-13, στους οποίους απελευθερώθηκε η Μακεδονία. Και το 1940 αντισταθήκαμε στον γερμανικό φασισμό.
Εβδομήντα χρόνια από τότε, και ο Έλληνας ζει ξανά τη γερμανική κατοχή σε κατάσταση «υπνηλίας». Δεν αντιδρά και δεν αντιστέκεται.
Η πολιτική από τέχνη που σκοπεύει στα καλά και τα δίκαια, κατά τον Αριστοτέλη, αποδεικνύει το εντελώς αντίθετο. Στη Δημοκρατία που λέγεται Ελλάδα ο λαός δεν εκπροσωπείται στην εξουσία, παρά μόνον τα ίδια τζάκια.
Η ζωή κυλά καθημερινά χωρίς προσμονή και προσδοκία. Ελπίδα δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα στο βασίλειο της τζακοκρατίας. Πέθανε και το πιο μικρό όραμα. Καλύτερες μέρες δεν φαίνεται πως θα δούμε στα αμέσως επόμενα χρόνια. Χειμώνας έξω. Ο φτωχός δεν έχει χρήματα για τη θέρμανσή του. Έσβησε και η τελευταία φλόγα του αγώνα. Μόνον μαύρος καπνός βγαίνει από τα λίγα τζάκια στην αποικία.
Η ζωή καθορίζει τη συνείδηση, έχει γράψει ο Μαρξ. Η ζωή που για τους λίγους αλλάζει προς το καλύτερο και για τους πολλούς προς το χειρότερο, μόνιμα και σταθερά, επιβεβαιώνοντας πως η ουτοπία και η δημοκρατία διαχρονικά έχουν μια άρρηκτη σχέση μεταξύ τους.