Η πιθανότερη εκδοχή της «άφιξης» του κουραμπιέ στην Ελλάδα –όπως και πολλών άλλων συνταγών– είναι να έφτασαν στη χώρα με τις αποσκευές των προσφύγων από τη Μικρά Ασία, και πιο συγκεκριμένα από τη Σμύρνη.
Παρ’ όλα αυτά το έθιμο του κουραμπιέ, πασπαλισμένου με ζάχαρη άχνη, έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές σε πολλές περιοχές της Ελλάδας – και όχι απαραίτητα μόνο κατά τη διάρκεια των γιορτών των Χριστουγέννων.
Kurabiye στα τούρκικα σημαίνει μπισκότο, βούτημα, ή σε… «άπταιστη» ελληνική μετάφραση, κουραμπιές. Φαίνεται πως η εν λόγω έννοια στην τουρκική γλώσσα προσδιορίζει μια σειρά από γλυκίσματα και όχι τον ελληνικό –πασπαλισμένο με άχνη– κουραμπιέ.
Αναλύοντας περισσότερο τη λέξη θα πρέπει να αναζητήσουμε τις ρίζες της στις λέξεις kuru που σημαίνει στεγνός, ξερός, και biye που είναι δάνειο από τα λατινικά για τη λέξη biscuit (μπισκότο). Το «biscuit», τώρα, είναι η τεχνική του διπλοφουρνίσματος –αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν δίπυρον–, και αφορούσε την τεχνική αρτοποίησης που αφαιρούσε με το ψήσιμο την υγρασία από τα σκευάσματα ώστε να αντέχουν περισσότερο στο χρόνο.
Κάντε κλικ πάνω στη φωτογραφία για να δείτε τη συνταγή για σμυρναίικους κουραμπιέδες!
Στην ουσία το γλυκό αυτό είναι ένα δάνειο της Ανατολής από τις κουζίνες ζαχαροπλαστικής της Δύσης.
- Αναδημοσίευση από το mikrasiatis.gr.