Με τις… σελίδες της Ιστορίας «παλεύει» το τελευταίο διάστημα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος, με αφορμή τη μητέρα των μαχών εναντίον του ISIS στη Μοσούλη, φρόντισε να τονίσει ότι «Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία».
Ερντογάν: Άλλα είναι τα φυσικά μας σύνορα και άλλα τα σύνορα που έχουμε στην ψυχή μας. Φυσικά σεβόμαστε τα σύνορα, αλλά κανείς δεν μπορεί να βάλει όρια στην ψυχή μας. Δεν θα το επιτρέψουμε.
Μετά τις πολυσυζητημένες αναφορές του στη Συνθήκη της Λοζάνης, ο πρόεδρος της Τουρκίας, μιλώντας ενώπιον φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Ερντογάν της Ριζούντας, υπογράμμισε ότι η Τουρκία φέρει ευθύνη «και απέναντι στα εκατοντάδες εκατομμύρια αδερφών στη γεωγραφική περιοχή με την οποία μας συνδέουν ιστορικοί και πολιτισμικοί δεσμοί».
Όπως εξήγησε, είναι καθήκον, αλλά και δικαίωμα της Τουρκίας, να ενδιαφέρεται για «το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, την Κριμαία, το Καραμπάχ, τη Βοσνία, και τις άλλες αδελφές περιοχές». Μάλιστα, φρόντισε να κάνει σαφές ότι από τη στιγμή που η χώρα θα παραιτηθεί από αυτές τις περιοχές «θα είναι η στιγμή που θα χάσει την ανεξαρτησία και το μέλλον της».
Ερντογάν: Πώς μπορούμε να ξεχωρίζουμε το Βατούμ από τη Ριζούντα, την Αδριανούπολη από τη Θεσσαλονίκη; Σε όλα αυτά τα μέρη θα δείτε σημεία και σημάδια από εμάς.
Ο Τούρκος πρόεδρος αναφέρθηκε στο «Εθνικό Συμβόλαιο» (Εθνικό Όρκο), που υιοθέτησε στις 28 Ιανουαρίου του 1920 η τότε οθωμανική Βουλή λίγο πριν από τη διάλυσή της και αποτέλεσε την πολιτική παρακαταθήκη για την Εθνοσυνέλευση της Άγκυρας υπό των εθνικιστών του Κεμάλ και το οποίο προέβλεπε την αποκατάσταση των συνόρων της Τουρκίας στην οριογραμμή που βρισκόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία την ημέρα της υπογραφής της Ανακωχής του Μούδρου το 1918. Σύμφωνα με τον Ερντογάν αν τίθεται για την Τουρκία θέμα «Εθνικού Όρκου» τότε «δεν μπορούμε απλά να αναρωτιόμαστε μεταξύ μας, αλλά υπάρχουν ευθύνες που μας αναλογούν».
Υποστήριξε ακόμη ότι «ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν πως τα σύνορα του Εθνικού Συμβολαίου περιλαμβάνουν επίσης την Κύπρο, το Χαλέπι, τη Μοσούλη, το Αρμπίλ, το Κιρκούκ, το Βατούμι, τη Θεσσαλονίκη, το Κίρτζαλι, τη Βάρνα και τα νησιά του Αιγαίου». Στην απόφαση του 1920 το κριτήριο ήταν η συγγένεια από πλευράς θρησκείας και γένους και όσον αφορά την Ελλάδα προβλεπόταν ότι το νομικό καθεστώς της Δυτικής Θράκης έπρεπε να οριστεί ως αποτέλεσμα δημοψηφίσματος στην περιοχή.