Τις ημέρες του Πάσχα ο τραγουδιστής Χρήστος Χολίδης συμμετείχε σε εορταστικό πρόγραμμα τηλεοπτικού σταθμού, ντυμένος με την παραδοσιακή φορεσιά του Πόντου. Σε κάποια στιγμή του προγράμματος, εμφανίστηκε ο πατέρας του και είπαν μαζί το τραγούδι «Πατέρα μ’ δώσ’ με την ευχή σ’».
Στο τέλος του τραγουδιού γονάτισε, και δακρυσμένος φίλησε το χέρι του πατέρα του.
Η άγνωστη για πολλούς αυτή κίνηση στις μέρες μας μου θύμισε ότι αυτό ακριβώς κάναμε όλοι οι Έλληνες της ηλικίας μου, οποτεδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο κάναμε χειραψία με τον πατέρα, τη μητέρα και τους παππούδες-γιαγιάδες μας. Αυτό ήταν απαράγραπτος νόμος και έμπρακτη ένδειξη σεβασμού. Η κίνησή του αυτή, σε συνδυασμό με την επιλογή του να τιμήσει την παράδοση φορώντας την παραδοσιακή στολή του Πόντου ερμηνεύοντας παραδοσιακά ποντιακά τραγούδια, με έκανε να σκεφτώ πού βρίσκονται σήμερα οι παραδοσιακές μας αρχές και αξίες – αν δεν έχουν πεθάνει και δεν τις έχει παραμαζέψει αυτός ο χείμαρρος του λεγόμενου εκσυγχρονισμού και της… προοδευτικότητας.
Η αλήθεια είναι ότι τέτοια σημάδια πραγματικής πατριωτικής αντίστασης στην ισοπέδωση που συνήθως προωθούν κύκλοι του λεγόμενου εκσυγχρονισμού, της… εναλλακτικότητας και του ψευδοαριστερισμού παρατηρούνται στην Κρήτη, την Κύπρο, την Ήπειρο, τη Θράκη, τη Μακεδονία, το Αιγαίο, τον ηρωικό Μοριά, τη Ρούμελη, τη Θεσσαλία και το Ιόνιο.
Το θέμα είναι ποια είναι η ουσιαστική δυναμική εκείνων που κάνουν πραγματική αντίσταση και τι μορφή μπορεί και πρέπει να πάρει αυτή, για συνεχίσουμε να υφιστάμεθα ως έθνος το οποίο μετεξελίσσεται ομαλά στο ρου της ιστορίας και δεν παρασύρεται από τα κύματα που προκαλούν οι πολιτικές των ανοικτών συνόρων και οι πολιτικές αφελληνισμού της εθνικής μας παιδείας από ομάδες αμόρφωτων και αγράμματων πολιτικών, που διαθέτουν περγαμηνές και πραγματικά έχουν κολλήσει πάρα πολλά ένσημα στο στίβο του ανθελληνισμού και του αντιπατριωτισμού.
Το έχουμε ξαναγράψει, ο πατριωτισμός είναι υψηλό και ιερό καθήκον όλων των Ελλήνων – αριστερών, σοσιαλιστών, κεντρώων και δεξιών, μορφωμένων και μη, πλούσιων και φτωχών, επωνύμων και ανωνύμων.
Και για να μην παρασυρόμαστε σε αναζητήσεις και φιλοσοφικές πελαγοδρομίες, ο πραγματικός πατριωτισμός των Ελλήνων δεν κρύβεται στις σελίδες κάποιων χοντρών βιβλίων, αλλά μέσα στην ίδια την παράδοση. Και όταν λέμε παράδοση δεν εννοούμε μόνο τη μουσειακή αναπαραγωγή τραγουδιών, χορών και διαδικασιών, αλλά τη βιωματική σχέση που πρέπει να έχουμε ως τοπικές κοινωνίες και ως έθνος, με την ιστορία του τόπου, της πατρίδας και του έθνους μας, με τον τρόπο ζωής και κοινωνικής συμπεριφοράς, με τον κώδικα ηθικών αξιών πάνω στον οποίο στηρίχτηκε η ιστορική πορεία του ελληνισμού επί αιώνες και χιλιετίες.
Όπως έγραψα και παραπάνω, κανείς δεν δικαιούται να μονοπωλεί τον πατριωτισμό, ούτε να κάνει υπερβολική επίκληση και χρήση του όρου, καθότι ιερός, κατά την άποψή μου. Όμως δεν μπορώ να μην αναφέρω τα συναισθήματα που νιώθει ένας νεαρός Πόντιος όταν χορεύει τον πυρρίχιο χορό σέρρα.
Όταν φοιτούσα στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, τα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι ποντιακής καταγωγής Ευέλπιδες είχαμε συγκροτήσει το χορευτικό συγκρότημα της σχολής, μαζί με Ευέλπιδες από όλες τις προαναφερθείσες περιοχές της Ελλάδας, της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης.
Κάποια στιγμή, μετά από την ένταση και την έκσταση του πυρρίχιου χορού, είπα στους συγχορευτές μου: «Όποιος έχει χορέψει με την ψυχή του, όπως χόρευαν οι πρόγονοί μας πυρρίχιο χορό, είναι εντελώς αδύνατον να προδώσει την πατρίδα του».
Σήμερα θα πρόσθετα ότι όποιος τηρεί με ευλάβεια της εθνικές και λαϊκές μας παραδόσεις, είναι απολύτως αδύνατον να προδώσει την πατρίδα του.
Να είσαι καλά Χρήστο Χολίδη, που μου έδωσες το έναυσμα με τη συμπεριφορά σου να αναστοχαστώ. Κυρίως εσύ, γιατί δεν παρασύρθηκες από την κατάσταση που επικρατεί σε μεγάλο μέρος του λεγόμενου καλλιτεχνικού χώρου.
Να ζεις άμον τα ψηλά ρασιά…