Με τον αρμενικό λαό έχω μακροχρόνιους, ιστορικούς και προσωπικούς δεσμούς. Με εμπνέει ως άνθρωπο ο συνεπής αγώνας που κάνει για την ιστορία του και για την αναγνώριση της Γενοκτονίας – γι’ αυτό και έχει αποτελέσματα, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια· τα οποία είναι πολλά, αλλά επειδή έχει μαζί του την αλήθεια και το δίκαιο, είναι νικηφόρος. Έχω δει πολλά δείγματα της προσπάθειας αυτής, για το πώς δηλαδή ο αγώνας αναγνώρισης μπορεί να είναι δυνατός πνευματικά και ηθικά.
Να μπορεί δηλαδή ο αγώνας να παλέψει το σκοτάδι, τις δολοφονίες, το ψέμα, την προπαγάνδα.
Ωστόσο, δύο γεγονότα είναι αυτά που ξεχωρίζω τον τελευταίο χρονικό διάστημα, που δείχνουν ότι ο αρμενικός λαός έχει μεγάλη αίσθηση της ιστορικής του πορείας και διαθέτει, κυρίως, αυτοσεβασμό.
Η αγιοποίηση των 1.500.000 θυμάτων της Γενοκτονίας ήταν το πρώτο. Βρέθηκα στην τελετή αυτή στο Ερεβάν τον Απρίλιο του 2015 και πρέπει να γράψω ότι ήταν από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου. Το δεύτερο ήταν η δολοφονία του Χραντ Ντινκ, του Αρμένιου αγωνιστή δημοσιογράφου της εφημερίδας Agos της Κωνσταντινούπολης.
Τώρα οι Αρμένιοι έχουν 1.500.000 θύματα συν ένα. Τον Χραντ.
Οι φασίστες νόμιζαν ότι με τη δολοφονία του, τον Ιανουάριο του 2007, θα τελείωναν με αυτόν και τον αγώνα του. Πέτυχαν βεβαίως ακριβώς το αντίθετο. Το μαρτυρούν οι διαδηλώσεις την ημέρα της δολοφονίας του και την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας, το μαρτυρούν οι αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έλεγε πως όταν ένας άνθρωπος δολοφονείται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα για την απελευθέρωση ενός έθνους, τότε συμβάλλει στην ανάσταση του έθνους του. Και είναι βέβαιο ότι ο Χραντ Ντινκ έχει συμβάλει στο ποθούμενο. Στη δικαίωση δηλαδή. Την απελευθέρωση και την ανάσταση του αρμενικού έθνους.
Θεοφάνης Μαλκίδης
