Ξεκίνησα από την Αθήνα για τον Πόντο, με μοναδικό σκοπό να κάνω τα γενέθλιά μου εκεί. Ήθελα τα πρώτα μου… -άντα να τα γιορτάσω με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Ανέβηκα στον πιο ψηλό λόφο της Τραπεζούντας, στο Μίθριον όρος (Μπόζτεπε) κι έσβησα τα κεράκια στην τούρτα μου παρέα με έναν λυράρη κι έναν φίλο μου.
Είχα δώσει όρκο ζωής ότι πριν κλείσω τα 30 μου χρόνια θα ποδηλατούσα πάλι από την Αθήνα στην Τραπεζούντα. Δυστυχώς το πρόγραμμά μου γέμισε με διάφορες ασχολίες και υποχρεώσεις και μου έμεινε η επιθυμία. Είπα τότε ότι ακόμα και χωρίς ποδήλατο θα πάω ξανά στην Τραπεζούντα πριν από τα 30 ή ακριβώς στα 30. Και έβαλα στόχο να είμαι εκεί την ημέρα των γενεθλίων μου.
Ένας λυράρης, ο Νιχάτ από το Όχσοχο των Σουρμένων, κι ένας φίλος μου, ο Μουσταφά από το Σαράχο του Κατωχώρ’, ανέβηκαν μαζί μου στο Μπόζτεπε της Τραπεζούντας. Πάνω από την τούρτα με τα αναμμένα κεριά, δώρο του Μουσταφά, ο Νιχάτ αρχίζει να παίζει λύρα και να τραγουδά ρωμαίικα. Όταν έσβησα τα κεριά στήσαμε ένα ολιγόλεπτο ποντιακό γλεντάκι στο ίδιο σημείο, και μετά (αφού μου ευχήθηκαν χρόνια πολλά) έστειλαν το δικό τους μήνυμα στην Ελλάδα. Ο Νιχάτ και ο Μουσταφά ήταν αυτοί που μου γνώρισαν περισσότερο την πατρίδα. Που γιόρτασαν μαζί μου και αλλού.
Ένας Πόντιος από την Ελλάδα, δύο από την πατρίδα. Μία διάλεκτος. Μία λύρα. Σκοποί και στίχοι τοπικοί, ρωμαίικοι. Τραπεζούντα. Εύξεινος Πόντος. Ιστορία. Μνήμη.
Ήταν τα ωραιότερα γενέθλια της ζωής μου!
