Ο Μαχμούτ είναι ένας αυθεντικός Πόντιος, από το χωριό Όχσοχο Σουρμένων, που προσπαθεί να αντισταθεί στο ρου της Ιστορίας και να γευθεί στιγμές μιας άλλης ζωής, που όσο περνούν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια, απομακρύνεται από το σήμερα και γίνεται μακρινό, σχεδόν άπιαστο παρελθόν.
Εδώ μας δείχνει μια φωτογραφία από την εστία-τζάκι του σπιτιού του, με τα μιντέρια, το κουκούμ’ και το ξυλάγγ’, και αναπολεί στη δική του γλώσσα, τη γλώσσα των προγόνων του.
Ας ακούσουμε τους παλμούς της ποντιακής καρδιάς του:
«Πολλά θέλω να είμαι εδαχά και να στρώνω επουκά και κοιμούμαι πολλά οράν!
Τ’ άψιμον πα να ταγλαεύ’με, από μακρά πα ν’ έτουνε.
Θέλω ν’ ακούγω το κουκούμ’ πώς βράζει και άμον μουσική λαλίαν να εβγάλ’!
Πολλά θέλω να νουνίζω το έμουνε μικρός και πώς έπαιζαμ’ αδακές.
Θέλω ν’ ακούγω τα χτήνια, τα πουλία, τα πρόγατα, τον σκύλο πώς ουρανίεται…
Εγώ ατά πολλά θέλω και πολλά πα εροθύμεσα!
Ούλον πολλά πα το εχάσαμε τον καλό την ανθρωπίαν εροθύμεσα.
Εγώ πάντα με τα φωτογραφίας και με το γράφσιμο να ζήμε ατά τα έμορφα τα χρόνια!».